Patriarcha Konstantynopola
W roku 387 powstały przeciwko cesarzowi rozruchy. Wtedy to Jan wygłosił słynne „Mowy wielkopostne”, w których zganił popędliwość ludu, a równocześnie wstawiał się za nim. W roku 397 został konsekrowany na biskupa i stał się patriarchą Konstantynopola. Udało mu się zakończyć schizmę z Rzymem, na swoim dworze zniósł wszelki przepych, piętnował nadużycia, dla ubogich i bezdomnych wystawiał gospody i schroniska, troszczył się o misjonarzy.
Przeciwnicy radykalnego patriarchy
Duchowni mieli mu za złe, że zbyt wiele od nich wymagał, że zwalczał rozluźnienie. Naraził się na gwałtowne ataki za sympatie dla nauki Orygenesa i za ataki na zbyt swobodne życie dworu cesarskiego. Z polecenia cesarzowej zwołano pod Chalcedonem synod, gdzie wrogowie usunęli Jana z urzędu patriarchy, a cesarzowa skazała go na banicję. Lud jednak wystąpił w obronie swego pasterza. Na synodzie w Konstantynopolu ponownie go deponowano i skazano na wygnanie. Papież pięknym listem pochwalił bohaterstwo Chryzostoma i wysłał legatów w jego obronie, ale ich nie przyjęto. Jan zmarł w drodze 14 września 407 r. Już w roku 428 Kościół w Konstantynopolu obchodził doroczną pamiątkę św. Jana Chryzostoma. W roku 438 cesarz nakazał sprowadzić jego relikwie. Od roku 1627 relikwie znajdują się w Rzymie, w Bazylice św. Piotra, w kaplicy Najświętszego Sakramentu. Jego relikwie znajdują się dzisiaj także na Górze Athos, w Brugii, Clairvaux, Dubrowniku, Kijowie, Maintz, Messynie, Moskwie, Paryżu i Wenecji.
