Rzadko kto może się cieszyć świętowaniem w jednym roku różnych okrągłych rocznic, i to jeszcze w kontekście Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 i 1000-lecia Kościoła wrocławskiego, jak to jest w przypadku Metropolity wrocławskiego: 30-lecie sakry biskupiej, 25-lecie rządów w archidiecezji wrocławskiej i 15-lecie otrzymania purpury kardynalskiej. Ale fundamentem tych wszystkich rocznic są święcenia kapłańskie, przyjęte 18 czerwca 1950 r. w Białymstoku. 50. rocznicę tego wydarzenia przeżyje Dostojny Purpurat w Wiecznym Mieście, ponieważ w tym dniu weźmie udział w rozpoczęciu 47. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego. Może ta okoliczność sprawiła, że Czcigodny Jubilat postanowił, aby w gronie Kościoła wrocławskiego przeżywać swoje święto nieco wcześniej, w połączeniu ze święceniami kapłańskimi i święceniami diakonatu - w sobotę 27 maja.
Chociaż początek ceremonii został zaplanowany na godz. 10.00, już od wczesnych godzin porannych gromadzili się w archikatedrze wrocławskiej rodziny i przyjaciele kandydatów do święceń, a także krewni i przyjaciele Księdza Kardynała oraz wierni z różnych parafii, szukając w świątyni chłodu przed upałem wiosennego jeszcze dnia. Przybyło ponad 200 kapłanów diecezjalnych i zakonnych z całej archidiecezji. Białe szaty liturgiczne rozjaśniły ciemne wnętrze archikatedry. Na tę okoliczność Ojciec Święty przysłał bardzo serdeczny telegram gratulacyjny, odczytany na początku uroczystości przez bp. Józefa Pazdura. Jan Paweł II przypomniał w nim dawną współpracę w ramach Konferencji Episkopatu Polski i swoje wizyty papieskie we Wrocławiu w 1983 i 1999 r. Słowo Boże wygłosił przyjaciel Purpurata jeszcze z czasów studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim - ks. prof. Czesław Bartnik. Kaznodzieja zwrócił się najpierw do kandydatów do święceń i mówił o odwiecznej walce między dobrem a złem, jaka toczy się w świecie i we wnętrzu każdego człowieka. Kapłan, decydując się na pójście za głosem powołania, opowiada się w tej walce po stronie dobra. Jego obowiązkiem jest pomagać innym ludziom w tej walce. Na tym tle Ksiądz Profesor ukazał też sylwetkę kard. Gulbinowicza, który potrafi dostrzec każdego człowieka i jego problemy.
Do święceń diakonatu przystąpiło 25 kandydatów, w tym jeden z archidiecezji Freiburg w Niemczech i trzech ze Zgromadzenia Misjonarzy Synów Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Natomiast święcenia kapłańskie przyjęło 9 diakonów z archidiecezji wrocławskiej. Ksiądz Kardynał w gorących słowach podziękował wszystkim uczestnikom uroczystości za obecność i modlitwy. Wyjaśnił, że poprosił ze słowem Bożym ks. prof. Czesława Bartnika, ponieważ Lublin zrobił na nim ogromne wrażenie, gdy rozpoczął studia na KUL, i od tamtych czasów przyjaźni się z Księdzem Profesorem; natomiast zaproszony na tę uroczystość bp Ryszard Karpiński był dla niego oparciem, gdy stawiał pierwsze kroki jako biskup w Wiecznym Mieście. Wyjawił również, że od początków kapłaństwa starał się słuchać podszeptów Ducha Świętego. Życzył młodym kapłanom, aby czynili podobnie. Podziękował wszystkim swoim współpracownikom za pracę, pomoc i modlitwę. Z szacunkiem mówił o współpracy z władzami świeckimi.

Kard. Henryk Gulbinowicz urodził się 17 października 1928 r. w Szukiszkach na Wileńszczyźnie. Po święceniach kapłańskich pracował jako wikariusz w Szudziałowie. Następnie został skierowany na studia teologii moralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które uwieńczył doktoratem. W latach 1956-59 był duszpasterzem akademickim w Białymstoku, później profesorem, rektorem Seminarium i pracownikiem Kurii w Olsztynie. 12 stycznia 1970 r. został mianowany biskupem tytularnym Acci i administratorem apostolskim ówczesnej części archidiecezji wileńskiej w granicach Polski z siedzibą w Białymstoku. Rządy objął 17 stycznia, a konsekrację biskupią otrzymał 8 lutego 1970 r. z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego. 17 grudnia 1975 r. został mianowany arcybiskupem metropolitą wrocławskim; rządy objął 12 stycznia następnego roku jako 57. biskup tej prastarej diecezji. Uroczysty ingres do archikatedry wrocławskiej odbył 2 lutego. Ojciec Święty Jan Paweł II podczas konsystorza 25 maja 1985 r. włączył go do Kolegium Kardynalskiego i przydzielił mu kościół tytularny na przedmieściu Rzymu (Grottarossa) pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Obecnie kard. Gulbinowicz jest członkiem watykańskiej Kongregacji dla Kościołów Wschodnich. W archidiecezji wrocławskiej przeprowadził Synod Archidiecezjalny, ogólnopolski Kongres Pracy, erygował wiele parafii i dekanatów. Był odpowiedzialny za zorganizowanie 46. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego w 1997 r. Gościł dwukrotnie Ojca Świętego: 21 czerwca 1983 r. oraz 31 maja i 1 czerwca 1997 r. Dwa razy był też gospodarzem Europejskich Spotkań Młodzieży, organizowanych przez Wspólnotę z TaizeM. Wielką troską otacza Papieski Fakultet Teologiczny, erygowany we Wrocławiu w 1968 r. Z jego inicjatywy powstał w 1990 r. w Henrykowie "Annus Propedeuticus" - specjalna formacja dla alumnów pierwszego roku seminarium.
Dewizą biskupią Księdza Kardynała jest zawołanie "Patientia et caritas" ("Cierpliwość i miłość"), a dewizą życiową - "Każde dobro należy okupić cierpieniem".