17 września br. o godz. 12.00 w Górze Kalwarii k. Warszawy przy grobie o. Stanisława Papczyńskiego w kościele na Mariankach zostanie odprawiona uroczysta Msza św. w intencji beatyfikacji Założyciela Zgromadzenia Księży Marianów. Kim był kapłan, który gromadzi wokół swojego grobu młodzież, dorosłych i dzieci?
Urodził się 18 maja 1631 r. w Podegrodziu koła Starego Sącza. Na chrzcie otrzymał imię Jan. Uczył się m.in. w szkole w Nowym Sączu, w kolegium jezuitów w Jarosławiu, w szkole pijarskiej w Podolińcu. W 1654 r. wstąpił do Pijarów - święcenia kapłańskie otrzymał w 1661 r. Przybrał imię zakonne Stanisław od Jezusa i Maryi. W 1670 r., po uzyskaniu dyspensy, wystąpił z Zakonu Pijarów i w 1673 r. założył pierwszy w Polsce, istniejący do dziś, męski instytut zakonny Księży Marianów. W 1701 r. Marianie uzyskali status zakonu. Zgromadzenie Księży Marianów założył z miłości ku Maryi Niepokalanie Poczętej i dla szerzenia Jej czci. Maryję postawił za wzór dla siebie, dla swoich współbraci zakonnych i dla każdego chrześcijanina.
O. Papczyński wszedł do dziejów kultury i Kościoła katolickiego w Polsce jako jeden z najwybitniejszych humanistów i mistyków XVII wieku. Znany był jako wychowawca młodego pokolenia, żarliwy duszpasterz, wybitny kaznodzieja i ojciec duchowny. Z tego powodu nazywano go Apostołem Mazowsza. Mieszkał i pracował w Puszczy Korabiewskiej k. Skierniewic (dziś Puszcza Mariańska), a później w Nowej Jerozolimie w okolicach Warszawy (dziś Góra Kalwaria). Z jego posługi duchowej i pasterskiej korzystali zwykli ludzie, a także sam król Jan III Sobieski.
Miłość zajmowała w nauczaniu Ojca Stanisława miejsce najważniejsze. Jej to podporządkowywał sprawy całego życia, codzienne czynności i cierpienia. Duch Święty, według niego, to największy dar, jaki może być dany człowiekowi: "Czego więcej z dobrodziejstw, łask, charyzmatów mógł Pan udzielić swoim uczniom poza Duchem Świętym? Gdy ktoś Go posiada, ma wszystko. Gdy ktoś przez Niego jest kierowany, nie może błądzić i jest prowadzony bezpieczną, prostą drogą do Niebieskiej Ojczyzny". O. Papczyński upominał wiernych, aby nie dali się przekonać duchowi mądrości tego świata, który to, co fałszywe, podaje jako prawdziwe. Pragnął, aby w myślach i sercach wiernych panowała mądrość niebieska, która niczego nie udaje, miłuje prawdę, odrzuca fałsz, rozdaje dobro, nie szuka zemsty. Zwracał również uwagę, że dla naszego życia duchowego nie jest obojętne, z kim przestajemy, bo na Sądzie Bożym staniemy z tymi, z którymi mieliśmy łączność za życia. Modlitwę za wszystkich wiernych zmarłych traktował jako jeden z zasadniczych celów Zgromadzenia.
Ojciec Stanisław mówił: "Jeśli chcesz być bohaterem, powinieneś naśladować takie heroiczne czyny, jak rezygnacja z własnej woli i zaparcie się siebie. Szukaj więc okazji do pokonania swojego własnego zdania, gdy tak wiele ofiar z własnej woli dotychczas składałeś piekłu. Choć z opóźnieniem, złóż Niebu przynajmniej jedną świętą ofiarę, całą swoją wolę". Nalegał, by uczyć się cnoty posłuszeństwa, pokory - na wzór Jezusa - we wszystkim się uniżać. "Człowiek nie musi przebudowywać jak On świata, ani stwarzać tego, co widzialne i niewidzialne, nie potrzebuje dokonywać rzeczy cudownych i wskrzeszać zmarłych, ale powinien pragnąć być tak jak Zbawiciel - cichym i pokornego serca".
Miał wielkie nabożeństwo do Bożej Opatrzności. Wierzył, że "człowiekiem nie rządzi ślepy los lub przypadek, lecz miłujący Bóg, który doskonalej niż najlepszy ojciec i matka opiekuje się nim, czuwa nad nim i przy jego współpracy kieruje nim". Skupił swoją uwagę na Kościele cierpiącym. Nawet podczas choroby zwracał się do Boga z modlitwą: "O najłaskawszy Boże, przymnóż mi cierpień, a cierpiącym w czyśćcu racz zmniejszyć karę".
Zamykał się w celi na kilka dni, gdzie pościł, podejmował surowe pokuty i modlił się za potrzebujących pomocy. Potrafił odczytywać znaki swoich czasów i szukał sposobów zaradzenia potrzebom współczesnego świata. Jego nauczanie ma wartość ponadczasową. Ważne miejsce zajmowały w nim sprawy społeczne.
Ojciec Papczyński zmarł w opinii świętości 17 września 1701 r. Po śmierci rozpoczęto jego proces beatyfikacyjny. Po dłuższej przerwie, spowodowanej m.in. niewolą narodową i kasatą przez carat Zakonu Marianów, proces został wznowiony w 1952 r., a 13 czerwca 1992 r. pomyślnie zakończony ogłoszeniem przez Ojca Świętego Jana Pawła II Dekretu o heroiczności cnót. Dekret ten Papież polecił ogłosić publicznie i złożyć w aktach Kongregacji ds. Świętych.