Wysoko na zachodnim niebie możemy podziwiać piękny gwiazdozbiór Andromedy. Tu potrafimy już odnaleźć Wielką Mgławicę M31. Ta ledwie widoczna mgiełka jest gigantycznym zgrupowaniem miliardów gwiazd, odległym o ponad 2 miliony lat świetlnych. Tuż pod Andromedą znajdziemy wielki gwiazdozbiór Pegaza, zaczynający szybko zachodzić pod horyzont. Jego trzy najjaśniejsze gwiazdy tworzą z jasnymi gwiazdami Andromedy figurę podobną do Wielkiego Wozu. Właśnie na skrzydlatym koniu Pegazie Perseusz jechał na pomoc Andromedzie. Pod Andromedą i Pegazem widzimy wielki gwiazdozbiór Ryb, który również szybko znika pod zachodnim horyzontem. Tuż obok tych konstelacji znajdziemy dziś niewielki gwiazdozbiór Barana, który przez rzymskiego poetę Maniliusa nazwany został dawno " Księciem wszystkich znaków". Stało się tak nie bez powodu, bowiem niegdyś na jego obszarze leżał tzw. punkt równonocy wiosennej, nazywany też punktem Barana. Obecnie punkt równonocy znajduje się już w gwiazdozbiorze Ryb, prawie na granicy z Wodnikiem. Przesunął się tam z powodu zjawiska precesji, ponieważ Ziemia zachowuje się jak dziecinny bąk, którego oś obrotu "zatacza się" z okresem ok. 26 tys. lat. Średnio więc co 2 tys. lat punkt równonocy wiosennej przemieszcza się o jeden gwiazdozbiór dalej (w tempie 1 stopień w ciągu 72 lat), dlatego wkrótce punkt Barana przesunie się do gwiazdozbioru Wodnika. Skończy się w ten sposób "Wiek Ryb", a rozpocznie nowy "Wiek Wodnika". Nie dziwi więc, że Baran zajmował zawsze najważniejszą pozycję w greckiej nauce o niebie. Asyryjczycy w dniu równonocy wiosennej składali nawet w ofierze barana i nazywali ten gwiazdozbiór "ofiarą". Poza tym Baran jest gwiazdozbiorem zodiakalnym, więc słyszeli o nim chyba wszyscy.
Najwyraźniejsza grupa gwiazd tej konstelacji wyznacza położenie głowy mitologicznego Barana. Pozostała część gwiazdozbioru jest już słabiej widoczna. Gwiazdozbiór związany jest ze znaną grecką legendą, w której baran o złotym runie unosi na swoim grzbiecie Frykosa i Helle, ratując tego pierwszego od złożenia bogom w ofierze. Podczas lotu nad cieśniną morską wydarzył się nieszczęśliwy wypadek. Helle spadła i utonęła w morzu, a dla uczczenia jej pamięci wody pobliskiej cieśniny nazwano Hellespont, co oznacza "morze Helle" (dziś Dardanele).
Najjaśniejszą gwiazdą konstelacji Barana jest piękna gwiazda Hamal (z arabskiego - głowa barana). Gwiazda ta jest pomarańczowym olbrzymem odległym od nas o 78 lat świetlnych. Z odległości 52 lat świetlnych wdzięczy się gwiazda Sheratan, świecąca już znacznie słabiej niż Hamal. Obydwie gwiazdy zawsze bardzo łatwo rozpoznać na naszym niebie.
Nietrudno zauważyć, że w lutym dni są coraz dłuższe. Również i Baran wraz z sąsiednimi Rybami coraz wcześniej zachodzą już pod horyzont. Niedługo więc w ich tle świecić będzie Słońce, co jest wyraźnym znakiem zbliżającej się szybko wiosny. Dlatego przed nami ostatnie już tygodnie do obserwacji książęcego gwiazdozbioru Barana. Przyjemnie obserwować zimowe jeszcze zachody Słońca i zimowe jeszcze gwiazdozbiory. Oddajmy się marzeniom i pomknijmy na grzbiecie mitologicznego Barana o złotym runie w stronę dalekich gwiazd. Nam nie zdarzy się żaden wypadek.