WACŁAW GRZYBOWKSI: - Czy po spotkaniu w Mistrzejowicach doszło również do spotkania w podwawelskim grodzie?

EUGENIUSZ MRÓZ: - Z rąk kanclerza krakowskiej Kurii Metropolitalnej otrzymaliśmy upragnione zaproszenia uczestniczenia we Mszy św. i w spotkaniu z Ojcem Świętym w ostatnim dniu jego pobytu w Ojczyźnie, w czwartek 23 czerwca. W kaplicy, w czasie Mszy św. koncelebrowanej o godz. 7.00 przez Ojca Świętego wraz z Prymasem Józefem Glempem i kard. Franciszkiem Macharskim, w homilii Papież pozdrowił nas serdecznie akcentując, że to nasze tradycyjne koleżeńskie spotkanie kolegów - maturzystów wadowickiego gimnazjum ma szczególną wymowę, spotykamy się bowiem w krakowskim grodzie w 45. rocznicę matury. Jest to wielka, wspaniała rzecz, że mimo wielu burz i wichrów łączą nas wszystkich szczerze, mocne więzy koleżeństwa i przyjaźni, gorąca wiara wyniesiona z naszych domów rodzinnych. Budzą się liczne wspomnienia, wspólnie spędzonych młodzieńczych lat i refleksje nad mijającym czasem.
Po Mszy św. nasz ukochany Karol - dziś namiestnik Chrystusa, przywódca duchowy całego świata, przychodzi do nas, maluczkich - zebranych w jednej z sal arcybiskupiego pałacu.
Jesteśmy wszyscy poważni, skupieni, lecz nastrój ten szybko przechodzi w miłą serdeczną rozmowę kolegów - przyjaciół. Jest taki sam jak przed laty, gdy razem z nami siedział w ławce w wadowickim gimnazjum, wspólnie dzielił z nami radości i troski. Pogodny i serdeczny, urzekający swoją bezpośrednością. Wygląda zdrowo, lekko opalona twarz tryska humorem.
Każdego z nas przytula do swego szerokiego, gorącego serca, doskonale pamięta nasze imiona, z każdym zamienia kilka ciepłych słów. Podchodząc do Jasia Wolczki (inżynier leśnik z Kalwarii Zebrzydowskiej) mówi: "Oto najlepszy matematyk naszej klasy".
W oczach wielu kolegów weteranów wojny, którym niejeden raz śmierć zaglądała w oczy, pojawiają się łzy... Jak bóbr płacze Staszek Magiera.
Jasiu Kuś, doktor medycyny, docent z Krakowa, przekazuje w naszym imieniu gorące słowa miłości, przywiązania i wręcza album z podpisami wszystkich kolegów. Odczytuje następnie według dziennika klasowego 1937/38 r. nazwiska wszystkich kolegów. Wielu z nich nie ma już wśród nas. Danka Pukłówna-Gruszczyńska wręcza Ojcu Świętemu wiązankę kwiatów, otrzymując w podzięce pocałunek złożony na jej czole. Nastrój bardzo ciepły, serdeczny. Chcemy, aby te wspaniałe chwile naszego spotkania trwały jak najdłużej. Niestety do Ojca Świętego podchodzi jego sekretarz ks. Stanisław Dziwisz, dobrze nam znany z naszych krakowskich jak i watykańskich spotkań, przypominając dalszy harmonogram dnia. Rozumiemy, że nadeszła pora rozstania się z naszym Wielkim Kolegą.
Urzeczeni emanującą z Niego mocą, dobrocią i ciepłem jeszcze przez dłuższy czas pozostajemy w milczeniu w tej sali. Robi nam się smutno, jak po rozstaniu z kimś Najbliższym, Najdroższym...