Tyle już lat minęło od chwili, kiedy alumni-żołnierze (rocznik poborowy ´66) po dwuletniej służbie opuszczali jednostkę wojskową w Bartoszycach. Wracali z wojska, aby kontynuować rozpoczęte studia seminaryjne. Potem były święcenia kapłańskie, prymicje i pierwsze lata kapłańskiej służby. Były także spotkania, by podtrzymywać koleżeńską więź i wspominać tamte bartoszyckie lata. Wśród wielu takich spotkań było i to zorganizowane w bartoszyckich koszarach. Nikt z nas nie przypuszczał jednak, że szczególnym bodźcem i motywem tych spotkań stanie się jeden spośród nas. Męczeńska śmierć ks. Jerzego Popiełuszki i jego grób przy żoliborskiej świątyni w Warszawie stały się wyjątkowym wezwaniem do dalszego podtrzymywania naszej kapłańsko-żołnierskiej więzi. I tak od 1985 r. w rocznicę śmierci Księdza Jerzego kapłani - koledzy z jednostki kleryckiej w Bartoszycach - gromadzą się przy jego grobie (ostatnio spotykamy się tam w poniedziałek po trzeciej niedzieli października). Spotkania te, połączone z modlitwą o wyniesienie na ołtarze Kapłana Męczennika czasu "solidarnościowych przemian", nabrały szczególnego charakteru w ostatnich latach, w trakcie toczącego się procesu beatyfikacyjnego (obecnie, jak wiadomo, odbywa się on już na ostatnim etapie - rzymskim).
To pragnienie modlitwy o rychłą beatyfikację naszego kolegi z lat kleryckiej służby wojskowej stanowiło również istotny motyw naszego tegorocznego spotkania w Częstochowie w dniach 26-28 września. Tym razem były to kapłańskie rekolekcje, których zorganizowaniem zajął się ks. Michał Stańczuk z diecezji siedleckiej. Po 33 latach od zakończenia służby wojskowej przybyło do Częstochowy 50 kapłanów-żołnierzy, nie tylko z Polski, ale również z Austrii, Niemiec, Stanów Zjednoczonych i Kamerunu. Naszym przewodnikiem duchowym był bp Józef Zawitkowski z Łowicza. W duchu papieskiego wezwania z Novo millennio ineunte ukazywał nam potrzebę kapłańskiego "wypływania na głębię", a w nawiązaniu do dewizy kapłańskiej posługi Księdza Jerzego przypominał o konieczności codziennego "zwyciężania zła dobrem". Nasze rekolekcje odbywały się w Domu Formacji przy Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie. W tych dniach byliśmy jednak szczególnie blisko naszej Królowej i Hetmanki z Jasnej Góry.
Zgodnie z programem rekolekcyjnych ćwiczeń, przybywaliśmy w kolejnych dniach na Jasną Górę Zwycięstwa. Pierwszego dnia stanęliśmyw Kaplicy Matki Bożej do Jasnogórskiego Apelu. Był z nami biskup polowy Wojska Polskiego Sławoj Leszek Głódź oraz kończący swoje doroczne kapłańskie rekolekcje kapelani wojskowi. Jak powiedział w apelowym rozważaniu bp Zawitkowski, przed Obrazem Matki Bożej stanęli kapłani oficerowie ze swoim biskupem generałem i kapłani szeregowcy ze swoim biskupem szeregowcem (rekolekcje odprawiał także bp Edward Białogłowski z Rzeszowa, jeden z trzech biskupów z naszego rocznika wojskowej służby). Było to bardzo wymowne spotkanie, świadczące o tym, jak wiele zmieniło się w naszym kraju od tamtych, bartoszyckich lat sześćdziesiątych.
Drugiego dnia rekolekcji nasz Biskup Rekolekcjonista wędrował z nami po jasnogórskich wałach, rozważając Drogę Krzyżową Chrystusa Odkupiciela i naszą. Wymowne było zakończenie - hymn narodowy przy XIV stacji. Po żołniersku, a zarazem po kapłańsku zabrzmiało to nasze gromkie Jeszcze Polska nie zginęła.
I ostatni dzień rekolekcji - Eucharystia w Kaplicy Matki Bożej. W homilii bp Zawitkowski raz jeszcze przypomniał nam historyczne świadectwa macierzyńskiej obecności Maryi, danej nam jako "pomoc i obrona". Uświadomił też potrzebę potwierdzenia kolejny już raz zawierzenia naszej Matce i Królowej.
Dziękujemy Bogu za łaskę tego częstochowskiego rekolekcyjnego spotkania po latach bartoszyckich żołnierzy. Wdzięczni też jesteśmy bp. Józefowi Zawitkowskiemu za ojcowską pomoc w naszych rekolekcyjnych zamyśleniach. Planujemy następne takie rekolekcje. A może już niedługo spotkamy się w Rzymie na beatyfikacji Księdza Jerzego?