Niemal wszyscy komentatorzy polityczni zgodni są w ocenie, że konflikt izraelsko-palestyński jest głównym i zasadniczym źródłem islamskiego terroryzmu, swoistym "źródłem-rozsadnikiem", powodującym nie tylko ekspansję terroryzmu, ale i stosowanie coraz brutalniejszych form. Sprawiedliwy pokój na Bliskim Wschodzie, połączony z wycofaniem się Izraela z bezprawnie okupowanych ziem arabskich i powstaniem państwa palestyńskiego, jest politycznym warunkiem pokoju nie tylko w tamtej części świata.
Tymczasem dwukrotna prezydentura Clintona w Ameryce niezwykle rozzuchwaliła te kręgi polityczne w Izraelu i pośród diaspory żydowskiej, które nie chcą dostrzec racji palestyńskich. Korzystając z Clintonowskiej polityki jako osłony - kręgi te prowadziły wobec Palestyńczyków politykę faktów dokonanych, a buńczuczne oświadczenia żydowskich polityków w Ameryce budziły coraz większe zażenowanie samych Amerykanów. Nietrudno wyobrazić sobie, że polityka Clintona - który stał się wręcz zakładnikiem lobby żydowskiego (zwłaszcza po aferze z Levinsky) - pobudziła apetyty szowinistycznych kół żydowskich. Wybór George´a Busha na prezydenta musiał być szczególnie dotkliwym ciosem dla pragnących zaprząc politykę amerykańską w służbę polityki żydowskiej. Podczas mego niedawnego pobytu w Ameryce jeden z moich rozmówców określił to lapidarnie: " To tak, jakby ogon chciał kręcić psem"...
Po wyborze Busha na prezydenta, a także po międzynarodowej konferencji w Durbanie, która o mały włos zakończyłaby się powszechnym potępieniem Izraela za jego szowinistyczną politykę wobec Palestyńczyków, wzrosły pośród polityków żydowskich tendencje, aby trwale, w sposób nieodwracalny skonfliktować Amerykę już nie tylko z Palestyńczykami, ale i z całym światem islamskim. Wolno sądzić, że tendencje te współbrzmią z analogicznymi tendencjami w Rosji, pragnącej także uwikłać Amerykę w nieodwracalny konflikt z islamem.
Dlatego też po terrorystycznym zamachu na Amerykę prezydent Bush tak stanowczo podkreślał, że nie jest to walka z islamem, ale walka z terroryzmem i terrorystycznymi metodami uprawiania polityki. Jednocześnie nowy prezydent Ameryki, który zyskał już wielki szacunek w świecie, rozpoczął kanałami dyplomatycznymi naciski na Izrael, aby doprowadzić do sprawiedliwego pokoju żydowsko-palestyńskiego na Bliskim Wschodzie. Tę cichą akcję dyplomatyczną przerwał ostatnio premier Izraela, Ariel Szaron, prezentujący skrajny żydowski szowinizm. Używając jawnie fałszywych analogii historycznych, Szaron próbował wymusić na Amerykanach zaniechanie ich dążeń do ustanowienia sprawiedliwego pokoju na Bliskim Wschodzie. Szaron nie wahał się odwołać nawet do... holocaustu, byle tylko pobudzić żydowską diasporę w Ameryce do politycznego zaatakowania prezydenta Busha, jego rządu i jego nader roztropnej, mądrej polityki. Jaka będzie reakcja tej diaspory? Czy amerykańscy Żydzi wybiorą interesy kraju, którego są obywatelami, czyli Ameryki, czy też ulegną ciasnemu szowinizmowi, opowiadając się za podkopującą pokój na świecie polityką Szarona? Czas pokaże.
Na razie warto jednak odnotować, że nowy prezydent Ameryki George Bush jr. nie przestraszył się pogróżek Szarona ani jego szantażu. Przeciwnie - rząd amerykański "przyjął ze zdumieniem" ten żydowski atak, co w języku dyplomatycznym oznacza: w tej kwestii nie ma zgody i nie będzie.
I to jest warte odnotowania: po raz pierwszy od ponad 50 lat interesy amerykańskie stały się rozbieżne z interesami Izraela, a próba politycznego szantażu, zastosowana przez premiera Izraela - Szarona, spełzła na niczym: prezydent Bush i jego ekipa okazali się odporni na ten szantaż.