Bóg zstąpił z nieba, aby świat napełnić swoją miłością i mocą, a nas ogarnia nieustannie trwoga. Przed oczyma przesuwają się apokaliptyczne obrazy. Krwawe jęzory ognia liżą olbrzymie przestrzenie lasów, pożerając je doszczętnie. Giną bezbronne zwierzęta, płoną domostwa zrozpaczonych ludzi. Dumne drapacze chmur w jednej sekundzie rozpadają się jak domki z kart, stając się koszmarnym ludzkim cmentarzyskiem. Bombardujące samoloty "wymierzają sprawiedliwość", myląc punkty trafień i zabijając bezbronnych ludzi. Leje się niewinna krew i płyną łzy. Niespotykane dotąd powodzie, śnieżyce, huragany, trzęsienia ziemi, katastrofy niszczą ludzki dorobek i są przyczyną śmierci. Mordercami stają się rodzice i dzieci. Mnożą się przestępstwa, kradzieże, oszustwa.
"Lekarze" "usuwają ciąże", "pomagają umrzeć" nieuleczalnie chorym i starcom.
"Naukowcy" "stwarzają człowieka", manipulują genami, embrionami. "Artyści" bluźnią przeciw Bogu i Jego Matce. Liberalni " pedagodzy" zatruwają myśli i serca dzieci. Zboczeńcy i rozpustnicy stają się nauczycielami życia seksualnego, jedną ręką ofiarowują młodzieży rozpustę, drugą - wspomagają dziecięce szpitale. Zakłamanie, tryumfując, chichocze diabelskim śmiechem. "Wszechmocni psycholodzy" " leczą duszę" w wytwornych gabinetach.
Moda na sukces, kult ciała, wolnomyślicielstwo, użycie, konsumowanie, rozpasanie, bezwstyd, porno-tańce, sex-shopy, agencje towarzyskie.
Cnotą staje się niecnota.
Czy naprawdę Bóg się rodzi...? Tak, naprawdę. Wyłania się ze strumienia życiodajnej ciszy. Obejmuje nią umęczone, rozmodlone, otwierające się na Niego serca. Rodzi się w cierpieniach szpitalnych sal, w pochyleniu lekarzy i pielęgniarek nad chorymi. Kolebką Boga stają się serca zatroskanych o los dzieci matek, ojców, babć i dziadków; szlachetnych kapłanów, sióstr, nauczycieli, wychowawców; wszystkich ludzi dobrej woli.
Na pewno Nowonarodzony znajduje się wśród bezdomnych. Przecież sam nim był w szopie betlejemskiej! Widzę Go w oratoriach dla zaniedbanych, często opuszczonych dzieci; w przytułkach; w placówkach misyjnych pośród głodujących; w hospicjach. Poznaję Jezusa i Bożą Rodzinę na antenie Radia Maryja. Cieszę się, gdy Go ujrzę na opanowanym złem ekranie telewizyjnym. Dziękuję Mu, że tam się ukazał, że chciał to uczynić.
Wołam Go z głębokiej nocy zła, z zakamarków mojej słabej duszy. Wyciągam do Niego ramiona i ścigam rozpędem stęsknionego serca.