Kiedy słyszymy to proste pytanie Pana Jezusa: "Zrozumieliście to wszystko?" - możemy także i my z Apostołami odpowiedzieć: "Tak jest". Przecież to znalezienie skarbu, to szukanie pereł i to zarzucanie sieci w morze - to wszystko jest takie proste, jak opowiadanie dla grzecznych dzieci. A jednak... Wiemy, że nie każdy znajduje drogocenny skarb lub wspaniałą perłę. Ale każdy, jak ten kupiec, był gotów dużo zapłacić, pod warunkiem, że poznał się na tym skarbie, przypadkowo znalezionym w roli i na tej perle, do wielu innych podobnej, nawet fałszywych. Trzecia przypowieść Pana Jezusa, która jest Jego komentarzem do tych dwóch pierwszych, przenosi nas w daleką przyszłość godziny sądu ostatecznego, przy końcu świata. Tak daleko sięga to rozpoznanie i to kupno. W tej wielkiej perspektywie trzeba wiedzieć, co wybrać, co odrzucić, co ma prawdziwą wartość dla życia wiecznego. Tu jest potrzebna Boża skala wartości. Bo jak ktoś powiedział: Mamy wiele rzeczy cennych, ale żadna z nich nie ma wartości nieskończonej. Jest wiele rzeczy ważnych, ale żadna z nich nie jest na tyle ważna, by jej nie można było odrzucić. Obok prawdziwych wartości, uznanych za najważniejsze, wszystko inne jest bez wartości. Trzeba sobie stawiać pytanie, za co jesteśmy gotowi oddać wszystko, co uznajemy za najcenniejsze, dla jakiej sprawy mogę się poświęcić, nie tylko to, co mam, ale i siebie samego.
Takim przykładem historycznym byli w XVI wieku zwolennicy pseudoreformatora Zwingliego. Mówili, że to oni głoszą nieskażoną Ewangelię, że oni chcą oczyścić Kościół. "Nawróceni" przez nich zaczęli zrywać ze ścian obrazy świętych i deptać. Przewracali krzyże i figury i rozbijali. Ale z drugiej strony rzeki stali inni, wyławiali z rzeki te święte przedmioty czci religijnej i z wiarą wnosili je do swoich świątyń. I tak jedni chcieli wrzucić w ciemną przepaść niewiary te święte znaki, inni ratowali je, jak mogli. Ci pierwsi sądzili, że oddają cześć Chrystusowi Panu, kiedy Go uwalniają od orszaku Jego czcicieli. Ci drudzy otaczali Go znowu figurami i obrazami tych, którzy Go kochali, żeby nie był sam. I jedni, i drudzy myśleli o Bogu...
Odpowiedź uczniów: "Tak jest" wyraża przede wszystkim zrozumienie samej przypowieści jako przykładu z życia. Ale dopiero po wydarzeniach wielkanocnych ich zrozumienie tajemnicy królestwa niebieskiego stało ię dla nich bliższe i łatwiejsze. I tak "uczeń królestwa niebieskiego", choćby miał niewiele jeszcze lat życia, staje się ojcem Bożej rodziny, który ze skarbca swojego serca wydobywa " rzeczy stare i nowe". Owe "stare rzeczy" nie są przestarzałe, są ciągle nowe i aktualne, a "nowe rzeczy" mają pieczęć Bożej prawdy. W pierwszym czytaniu słyszeliśmy, jak młody Salomon, jeszcze niedoświadczony, prosi pokorną modlitwą o mądrość. Dla nas Mistrzem takiej Bożej Mądrości jest sam Pan Jezus. Odrzucony przez swoich, był z ufnością słuchany i przyjmowany przez serca i umysły prawe i oddane Bogu. On do nas mówi: "Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął, a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie" (J 6, 35). On nam nie tylko przekazuje mądrość, ale sam jest Bożą Mądrością. Dlatego mówi św. Paweł, że " mądrość tego świata jest głupstwem u Boga" (1 Kor 3, 18).