Biskup Jan Chrapek całym swoim życiem kapłańskim dawał świadectwo wierności Bogu, Krzyżowi i Ewangelii. Szedł drogą prawdy, niosąc miłosierdzie samarytańskie do każdego człowieka, tak do dzieci,
biorąc je w swoje ramiona, jak i do osób starszych, które przytulał do swojego serca, pełnego dobroci i nadzwyczajnego zrozumienia. Umiał słuchać i był słuchany,
napominał i wskazywał drogę przebłagania za grzechy. W powołaniu kapłańskim i posłudze biskupa diecezji radomskiej znalazł powołanie do służenia ludowi Bożemu
i tym, którzy zagubili się w drodze do Boga. Jego szczery uśmiech był jak bochen drogocennego chleba, którym karmił i zjednywał wszystkich, wierzących i niewierzących.
Był oddany chorym i cierpiącym w szpitalach, hospicjach i więzieniach. Dziennikarzy telewizyjnych i prasowych wzywał do dawania świadectwa prawdzie, bo tego
oczekuje od nich Bóg i społeczeństwo.
Biskup Jan całym swoim życiem oddał się na służbę Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie. Wzorem godnym do naśladowania był dla niego największy autorytet świata Ojciec Święty Jan Paweł II.
Siłę i moc pasterską czerpał z modlitwy i encyklik papieskich. Jako koordynator pielgrzymek papieskich do Ojczyzny - spełniał się i spalał duszpastersko
w służbie Piotrowi naszych trudnych czasów.
Umiłował diecezję radomską, a w niej ziemię opoczyńską. Był często mile widzianym gościem wśród wiernych parafii św. Bartłomieja i Podwyższenia Krzyża Świętego w Opocznie.
Żarliwie i niczym ks. Piotr Skarga modlił się w Studziannie u Matki Bożej Świętorodzinnej, w swoich homiliach przestrzegając wiernych przed korozją duszy i serca.
Był niestrudzonym animatorem i pomysłodawcą w posługach charytatywnych. Cieszył się z każdej dobrej inicjatywy, m.in. Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Opocznie.
18 października 2001 r., w święto św. Łukasza - patrona lekarzy i służby medycznej, jak grom spadła na nas smutna informacja medialna o tragicznej śmierci
kochanego przez wszystkich Biskupa Jana. Diecezja radomska pokryła się kirem żałoby... W dzień pogrzebu na trumnie Biskupa Jana, ustawionej na sarkofagu przed katedrą radomską, usiadł biały
gołąbek - symbol pokoju. Wszyscy uczestnicy ceremonii odczytali to jako widzialny znak Nieba, podziękowanie Ducha Świętego za dobre kapłańskie życie Biskupa Jana w winnicy
radomskiej.
W 2. rocznicę tragicznej śmierci Biskupa Jana radni miasta Opoczna i powiatu opoczyńskiego podjęli uchwałę, aby za rok, w 3. rocznicę śmierci bp. Jana Chrapka został
odsłonięty jego pomnik. Tu, w Opocznie, które tak bardzo umiłował.
Niech się tak stanie.
27 września br. obchodzimy wspomnienie św. Wincentego á Paulo. Urodził się on 24 kwietnia 1581 r. w wiosce Pouy, w południowej Francji. Pochodził z rodziny wieśniaczej i miał czworo rodzeństwa. Dopiero
w 12. roku życia poszedł do szkoły. Mimo, że wcześniej zajmował się tylko wypasaniem owiec z nauką radził sobie bardzo dobrze i po szkole wstąpił do seminarium duchownego. W wieku 15 lat otrzymuje niższe
święcenia i dostaje się na uniwersytet w Saragossie w Hiszpanii. Święcenia kapłańskie przyjmuje w 1600 r., miał wówczas zaledwie 19 lat. Kontynuował studia w Tuluzie, Rzymie i Paryżu, kształcąc się
w dziedzinie prawa kanonicznego. Dobrze zapowiadająca się kariera młodego, zdolnego kapłana zmienia się w los niewolnika. W czasie podróży z Marsylii do Narbonne przez Morze Śródziemne został wraz z całą
załogą napadnięty przez tureckich piratów i przywieziony do Tunisu jako niewolnik. W ciągu dwóch lat niewoli miał czterech panów, ostatniego zdołał nawrócić. Obaj uciekli do Europy i zamieszkali w Rzymie.
Już wkrótce stał się wysłannikiem papieża Pawła V i trafił na dwór francuski, gdzie za sprawą królowej Katarzyny de Medicis przejął opiekę nad Szpitalem Miłosierdzia.
Na własne życzenie objął probostwo w miasteczku Chatillon-les-Dombes, gdzie zetknął się ze starcami, inwalidami wojennymi, chorymi i ubogimi. Aby im jak najlepiej służyć, powołał „Bractwo Miłosierdzia”,
a dla kobiet bractwo „Służebnic Ubogich”. W 1619 r. św. Wincenty otrzymał dekret mianujący go generalnym kapelanem wszystkich galer królewskich. Święty przeprowadzał wśród galerników
misje i dbał o poprawę warunków życia. W 1625 r. powołał „Kongregację Misyjną” zrzeszającą kapłanów. Papież Urban VIII zatwierdził nowe zgromadzenie w 1639 r. Nowa rodzina zakonna
zaczęła rozrastać się i objęła swoją opieką szpital dla trędowatych opactwa Saint-Lazare. Celem zgromadzenia, które dziś nosi nazwę Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego á Paulo jest głoszenie
Ewangelii ubogim.
W 1638 r. wraz ze św. Ludwiką de Marillac św. Wincenty założył żeńską rodzinę zakonną znaną dziś pod nazwą Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (szarytki), której charyzmatem była praca z ubogimi
i chorymi w szpitalach i przytułkach.
Święty zmarł w domu zakonnym św. Łazarza w Paryżu 27 września 1660 r. W roku 1729 papież Benedykt XIII wyniósł Wincentego do chwały błogosławionych, a papież Klemens XII kanonizował go w roku
1737. Papież Leon XIII ogłosił św. Wincentego á Paulo patronem wszystkich dzieł miłosierdzia. Do Polski sprowadziła misjonarzy w 1651 r. jeszcze za życia Świętego królowa Maria Ludwika, żona króla
Jana II Kazimierza.
W Polsce prowadzili 40 parafii. W naszej diecezji ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo (CM) pochodzi bp Paweł Socha, a misjonarze św. Wincentego pracują w Wyższym Seminarium Duchownym
w Paradyżu, Gozdnicy, Iłowej, Przewozie, Skwierzynie, Słubicach, Trzcielu i Wymiarkach. Siostry Szarytki mają swoje domy w Gorzowie Wielkopolskim, Skwierzynie i Słubicach.
W 1986 r. Krajowa Konferencja Biskupów Katolickich opracowała wytyczne dotyczące otrzymywania Komunii św., które zostały wydrukowane na tylnej okładce wielu mszalików.
Nieprawda. W 1986 r. Krajowa Konferencja Biskupów Katolickich
opracowała wytyczne dotyczące otrzymywania Komunii św.,
które zostały wydrukowane na tylnej okładce wielu mszalików:
„Katolicy w pełni uczestniczą w Eucharystii, kiedy otrzymują Komunię
św., wypełniając nakaz Chrystusa o spożywaniu Jego Ciała
i piciu Jego Krwi. Osoba przystępująca do Komunii św. nie może
być w stanie grzechu ciężkiego, musi powstrzymać się od jedzenia
na godzinę przed przystąpieniem do Komunii i dążyć do życia
w miłości i zgodzie z bliźnimi. Osoby pozostające w stanie grzechu
ciężkiego muszą najpierw pojednać się z Bogiem i z Kościołem
w sakramencie pokuty. Częste przystępowanie do sakramentu pokuty
jest zalecane dla wszystkich wiernych”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.