„A są i tacy bezżenni,
którzy dla królestwa niebieskiego
sami zostali bezżenni.
Kto może pojąć, niech pojmuje”
(Mt 19, 12).

„Nie wszyscy to pojmują,
lecz tylko ci, którym to jest dane”
(tamże, 19, 11).
(Jan Paweł II, adhortacja apostolska „Redemptionis donum”, 11)

Wezwanie Jezusa Chrystusa (por. Mt 5, 48): „Bądźcie doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec niebieski” oraz słowa Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian w niezwykły sposób przemawiają do serca i uwydatniają oblubieńczy rys miłości człowieka do Boga.
Dzień 2 lutego poświęcony jest życiu konsekrowanemu. Mając na uwadze, że w tym roku wspominamy 20. rocznicę wydania adhortacji apostolskiej Jana Pawła II Redemptionis donum, poświęconej życiu konsekrowanemu, warto przypomnieć treści w niej zawarte. Ojciec Święty pisze: „Powołanie na drogę rad ewangelicznych rodzi się z wewnętrznego spotkania z miłością Chrystusa, która jest miłością odkupieńczą”, podkreślając, że to spotkanie skierowane jest do określonej osoby i staje się miłością wybrania. Miłość w ten sposób wyrażona ogarnia i przemienia całą osobę, jej duszę i ciało. Z papieskiego przesłania jasno wynika, że rady ewangeliczne są znakiem oddania się Chrystusowi i czynią z naszego życia - według wyrażenia św. Tomasza - swego rodzaju całopalenie złożone Bogu. Konsekracja zakonna jest znakiem zakorzenienia się w Chrystusie i wyrazem miłości.
Istotą rad ewangelicznych i ich celem jest uwielbienie Boga i służba Kościołowi. Ojciec Święty Jan Paweł II podczas swej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny w 1979 r. powiedział do osób konsekrowanych, z którymi spotkał się 9 czerwca w kościele Mariackim w Krakowie: „Kościół nie może być bez Was, nie może żyć pełnym życiem bez Was, nie może być czytelnym znakiem bez Was. Bardzo nieszczęśliwe są kraje, w których Was nie ma”.
Z ożywczego pragnienia, by jak najpiękniej wypełnić posłannictwo Chrystusa dla świata i pielgrzymującego ludu Bożego, zrodził się dar życia konsekrowanego, odzwierciedlony w sposób heroiczny właśnie w radach ewangelicznych, które przez wspólnotę zakonną promieniują jak wschodzące słońce i ogrzewają Kościół, pobudzając do miłowania każdego człowieka.
Duch, a w tym Duchu zawarta miłość Chrystusa, przez śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, w sposób najbardziej przekonujący przemawia do konkretnego człowieka. Osoby konsekrowane przez ślub czystości świadczą, że całe swe życie jednoczą z Chrystusem i oddają je w tym celu, by Jego miłością przemieniać i ubogacać świat i człowieka. Przez ślub ubóstwa stają się przeciwstawieniem dla świata konsumpcyjnego. Pokazują, że wielkość człowieka nie leży w tym, by „mieć”, lecz by „być”, dają wspaniałe świadectwo dążenia do królestwa Bożego i swą postawą wskazują drogę do tego królestwa. Ślubując posłuszeństwo, ukazują, że Chrystus swoim posłuszeństwem ubogacił świat, bo aby wypełnić wolę Ojca, stał się posłuszny aż do śmierci krzyżowej. Osoby konsekrowane w duchu wolnego wyboru, w wolności dzieci Bożych - jak mówi św. Paweł, Apostoł Narodów - dają „wspaniałe świadectwo majestatowi i miłości Boga oraz jedności w Chrystusie” (Redemptoris missio, 69).
Cały Kościół święty wraz z Papieżem Janem Pawłem II docenia wielki wkład każdej osoby i poszczególnych rodzin zakonnych, które z tak ogromnym poświęceniem, w każdej epoce dziejów, oddają się służbie Kościołowi.
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus powiedziała: „W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością”. Słowa te stały się natchnieniem dla Ojca Świętego podczas pisania wspomnianej adhortacji. Odnosząc się do nich, Papież zanotował: „Istotnie, życie konsekrowane znajduje się w samym sercu Kościoła”.