W różnych okolicznościach życia parafialnego, np.: w okresie Wielkiego Postu, odpustu parafialnego, albo w dniach listopadowej pamięci i troski o zmarłych, duszpasterze przypominają lub w prosty, „techniczny” sposób uczą o odpustach. Świadomość doktrynalna Kościoła pod tym względem jest bardzo rozległa. Sprzyjał temu także i ten fakt, że w historii narosło wiele kontrowersji wokół kwestii odpustów. Domagało się to pogłębiania i doprecyzowania tej nauki. Były czasy, w których przez niewłaściwe ich traktowanie pojawiały się w tej dziedzinie nadużycia. Nie może to jednak zaciemnić i uniemożliwić wiernym udziału w wielkim duchowym dobru. Dzisiaj, posługując się nauką Soboru Watykańskiego II, Kościół wdraża procesy odnowy na wielu płaszczyznach swojego życia. Stąd papież Paweł VI w Konstytucji Apostolskiej Indulgentiarum doctrina, z 1 stycznia 1967 r., ogłosił odnowioną naukę w zakresie praktyki odpustów. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. podaje ją w sposób skondensowany w kanonach 992-997. Także Katechizm Kościoła Katolickiego udostępnia ją wiernych szczególnie w punktach 1471-1479. Najnowsza nauka Stolicy Apostolskiej o odpustach zebrana została i podpisana przez Jana Pawła II do opublikowana w IV edycji zbioru „Enchiridion indulgentiarum” 16 lipca 1999 r. Na szczeblu Stolicy Apostolskiej zasady i warunki korzystania z obfitego skarbca Kościoła określa specjalny urząd zwany Penitencjarią Apostolską.
_1638533754.jpg)
