Franciszek podkreśla, że do ks. Enrica zwracali się wszyscy, którzy przeżywali jakiś kryzys, bo wiedzieli, że zrobi wszystko, aby im pomóc. Był człowiekiem mocno stąpającym po ziemi i trzymającym się rzeczywistości, obdarzonym zdrowym rozsądkiem, za co był ceniony przez wszystkich.

Papież wspomina, że godzinami przesiadywał w konfesjonale i z biegiem czasu stał się spowiednikiem większości salezjanów w Buenos Aires i w okolicznych wspólnotach. Z jego posługi korzystało także wielu księży diecezjalnych i sióstr zakonnych. To właśnie w rozmowach z ks. Enricem w konfesjonale kształtowało się powołanie przyszłego Papieża.

Ojciec Święty przyznaje, że po podjęciu decyzji o wstąpieniu do seminarium najpierw zwierzył się ojcu, bo lepiej go rozumiał niż matka i był bardziej entuzjastycznie do tego nastawiony. „Moja mama powiedziała, że powinienem się dokładnie zastanowić i lepiej będzie, jeśli najpierw skończę studia” – wspomina Franciszek.

Jego plany zostały niemal pokrzyżowane z powodów zdrowotnych. W 1957 r. Jorge zaczął odczuwać silne bóle w prawym płucu. „Ból nie ustawał. Moje zdrowie się załamało. Zabrali mnie do szpitala. Byłem tak słaby, że nie mogłem wstać, musieli położyć mnie na noszach” – wspomina. Poważne zapalenie płuc sprawiło, że konieczne było usunięcie części jednego płuca, a życie przyszłego Papieża było zagrożone.

Po operacji Jorge powiedział swojemu spowiednikowi, że zamierza zostać jezuitą. „Pamiętam, że nie namawiał mnie do wstąpienia do salezjanów, uszanował mój wybór. Przedstawił jezuitom moją sytuację, a ci obiecali przyjąć mnie w marcu. Był listopad, musiałem jeszcze dojść do siebie po ciężkiej operacji” – wspomina Franciszek.

Biografia autorstwa Ferruccia Pallavery, wydana w wydawnictwie watykańskim Libreria Editrice Vaticana, będzie w najbliższych dniach prezentowana w różnych włoskich miastach. Pierwsze spotkanie odbędzie się 10 listopada w Asti, w miejscowym seminarium; kolejne w Rzymie, 12 listopada, na Papieskim Uniwersytecie Urbanianum.