Urodził się 3 października 1458 r. jako drugi syn króla Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Był ulubieńcem swojego ojca. Otrzymał solidne wykształcenie i wychowanie z rąk samego Jana Długosza. W 1471 r. ojciec wysłał go na Węgry, gdzie przy pomocy małej armii miał objąć tron. Za sprawą buntu panów węgierskich Kazimierz wrócił jednak do Polski. Był chłopcem wyjątkowo inteligentnym i uczciwym. Wszystkich najbardziej zadziwiał jednak swoją pobożnością. Nie lubił hałaśliwych zabaw rycerskich, nie pociągały go uczty ani polowania. Najchętniej przebywał wśród ubogich, którym rozdawał zazwyczaj całe swoje dochody. Dużo pokutował i modlił się. Sypiał na ziemi, nosił włosiennicę i zakładał na siebie najskromniejsze ubrania. Wieczorami, przez długie godziny, klęczał w kaplicy zatopiony w modlitwie przed Najświętszym Sakramentem. Żył zaledwie 26 lat. Trawiony gruźlicą, zmarł w Grodnie 4 marca 1484 r. Ciało jego złożono w katedrze wileńskiej. Atrybutem Świętego jest mitra książęca. Przedstawiany jest także ze zwojem w dłoni, na którym znajdują się słowa łacińskiego hymnu: „Omni die dic Mariae” – ku czci Matki Bożej, do której św. Kazimierz miał wielkie nabożeństwo.
Oprac. na podst.
(jłm)
Pomóż w rozwoju naszego portalu
