Pierwszym proboszczem nowej polskiej parafii został w 1953 r. ks. Franciszek Pluta. Wspólnym wysiłkiem, zdumiewającą ofiarnością wiernych oraz niezwykłą determinacją wznoszono kościół Matki Bożej Częstochowskiej w London. 12 września 1954 r. miało miejsce poświęcenie i uroczyste otwarcie nowej świątyni dla Polaków przy Hill St.
Trzy lata później w kościele znalazła się upragniona, a zakupiona wówczas w Polsce, kopia obrazu Matki Bożej Częstochowskiej (1957). Lata następne upłynęły pod znakiem kontynuacji inwestycji oraz systematycznego upiększania kościoła i jego terenu. Równolegle z budową materialnego zaplecza parafii zarówno ks. Franciszek Pluta, jak i jego kolejni wikariusze: ks. Piotr Sanczenko (do 1962), ks. Józef Lipka (1962-75), ks. Józef Dąbrowski (1965-68), ks. Stanisław Sołtysik (1968-70), ks. Józef Wąsik (1970-72), ks. Wiesław Gutowski (1970-72) i ks. Aleksander Ogrodnik (1972-74) skutecznie animowali życie religijne w parafii - od codziennego sakramentalnego życia wspólnoty po pielgrzymki do sanktuariów amerykańskich i polskich. Wymownym obrazem aktywności parafialnej tamtego czasu było także bogate życie różnorodnych wspólnot i stowarzyszeń katolickich. Po przejściu w 1973 r. ks. Pluty na emeryturę proboszczem polskiej parafii w London został ks. Sanczenko, który podjął cały ciąg przedsięwzięć remontowych. Wprowadził też wiele innowacji na gruncie życia religijnego. M.in. w 1975 r. zainicjował nieznane tutaj procesje Bożego Ciała, sprowadził też siostry urszulanki, obecne do dziś w parafii. W wyniku wspólnego działania sióstr urszulanek i księdza proboszcza w 1976 r. powstała przy parafii Krucjata Eucharystyczna. Rozległe zaś kontakty ks. Sanczenki zarówno w środowisku polonijnym, jak i w kraju owocowały licznymi odwiedzinami wybitnych osobistości w parafii londońskiej. Z bardziej znaczących należy w tym miejscu wskazać na wizytę ówczesnego kardynała Karola Wojtyły w sierpniu 1976 r. (był tu też we wrześniu 1969 r.), a także przedstawicieli Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Dzięki tym ostatnim zostało założone w parafii w 1977 r. Koło Przyjaciół KUL-u, działające po dzień dzisiejszy. Proboszcza wspierali w posłudze kolejni wikariusze: ks. Aleksander Ogrodnik (do 1974), ks. Władysław Krukar (1974-82) i ks. Zbigniew Rodzinka (1982-85).
Inicjatywy swoich poprzedników kontynuował i rozwijał także trzeci proboszcz parafii Matki Bożej Częstochowskiej - ks. Mieczysław Kamiński, który duszpasterzował tutaj w latach 1983-92. W 1984 r. dokonał rozbudowy prezbiterium i częściowej przebudowy świątyni i budynków parafialnych. Lata posługi ks. Kamińskiego w London to także wzmożony napływ do Kanady polskich uchodźców z obozów dla uchodźców w Europie. Dzięki dobroci ks. Kamińskiego w Kanadzie znalazło swój dom ok. 6 tys. Polaków. Wtedy powstał dom seniora (Polonia Towers) oraz tzw. town houses (domy szeregowe) - specjalne mieszkania dla ludzi o niskich zarobkach (emigranci). Choć ks. Kamiński, wspomagany zaangażowaniem wikariuszy: ks. Zbigniewa Rodzinki (do 1985 r.), ks. Ludwika Wypaska (1985), ks. Witolda Michalskiego (1985-87) i ks. Aleksandra Mierzwińskiego (1987-92), planował konieczne rozwiązania lokalowe dla mocno pomnożonej liczebnie parafii, realizacja tych zamierzeń była już dziełem jego następcy.
Od dłuższego czasu w parafii Matki Bożej Częstochowskiej w roli wikariuszy byli zaangażowani głównie księża michalici. Kolejnym proboszczem został w 1992 r. ks. Adam Gabriel. Od samego początku zabrał się więc energicznie do pracy nad remontami i unowocześnianiem zabudowań kościelnych. Rozbudowę kościoła zakończono w 1996 r. uroczystym poświęceniem zupełnie innej świątyni. Z racji obchodów 50-lecia parafii wspólnota wzbogaciła się o figurę Matki Bożej Częstochowskiej.
Parafia w London z pietyzmem kultywuje polskie tradycje religijne. Wszystkie nabożeństwa i Msze św. odprawiane są tu jak w kraju nad Wisłą. Rekolekcje adwentowe i wielkopostne, nabożeństwa majowe, czerwcowe, różańcowe, listopadowe modlitwy za zmarłych, pierwsze piątki miesiąca - to tylko najważniejsze punkty z bogatego duszpasterstwa, w którym licznie i chętnie uczestniczą parafianie. Szczególną uwagę przykłada się tu do rekolekcji, zapraszając do ich głoszenia ludzi z Polski, m.in. z KUL-u, oraz misjonarzy. Prowadzić parafię polonijną to coś o wiele więcej niż tylko organizować duszpasterstwo, jako że jest ona najczęściej centrum życia religijno-społecznego, gdzie ogniskują się różne grupy i formacje oraz krzyżują interesy tak jednostek, jak i tematycznie scalonych wspólnot. Ich udział i stopień zaangażowania w pomnażaniu wspólnego dobra oraz budowaniu wzajemnych relacji jest - jak uczy tego doświadczenie londońskie - świadectwem olbrzymiej dojrzałości i współodpowiedzialności za parafię. Jeśli więc uświadomić sobie, iż w London bardzo aktywnie działają m.in.: Krucjata Eucharystyczna, Koło Ministrantów, Rodzina Radia Maryja, Koło Różańcowe, Oaza Rodzin, Katolicka Liga Kobiet, Polskie Stowarzyszenie Narodowe, Stowarzyszenie Polskich Kombatantów, Zespół Taneczny „Cracovia”, Grupa Modlitewna Miłosierdzia Bożego, Koło Młodzieży, Klub Seniora, Koło Przyjaciół KUL, Nadzwyczajni Szafarze, Lektorzy - łatwo zrozumieć, co znaczą te grupy dla proboszcza i kim jest on dla nich, albowiem wspólnie kreują oni właśnie taki, a nie inny obraz parafii. Zresztą w tej znamiennej kreacji wspomagają miejscowego proboszcza także współbracia z Melrose (głównie ks. Zbigniew Rodzinka, ks. Tadeusz Kowalczyk i ks. Władysław Krukar), siostry urszulanki - s. Kinga Lewicka i s. Urszula Bruzik oraz najbliżsi jego współpracownicy - wikariusze: ks. Konstanty Przybylski (1988-93), ks. Aleksander Mierzwiński (do 1992), ks. Józef Dąbrowski (1992-93), ks. Jan Pochwała (1993-95) ks. Andrzej Kowalczyk (1995-97), ks. Stanisław Smoroń (1997-2003) i ks. Wacław Chudy (od 2003 r.).
Parafia utrzymuje też rozległe kontakty z krajem, a ich owocem są liczne wzajemne wizyty oraz wspieranie przez społeczność parafialną inwestycji w starym kraju. W ostatnim czasie udzieliła się parafia przy budowie sanktuarium Matki Bożej Ostrobramskiej i Domu Miłosierdzia Bożego w Skarżysku-Kamiennej, przy budowie kościoła garnizonowego w Żaganiu, wspiera także materialnie Dom Dziecka w Łagowie, Katolicki Uniwersytet Lubelski, Seminarium Księży Michalitów w Krakowie oraz Kościół na Białorusi i Ukrainie.