Do sosny polskiej

pieśń w rytmie kujawiaka

Muzyka: Józef Czyż (2000 r.)

Gdzie winnice, gdzie wonne pomarańcze rosną,
ty, domowy mój prostaku, zakopiańska sosno,
od matki i sióstr oderwana rodu,
stoisz, sieroto, pośród cudzego ogrodu.

Jakże tu miłym jesteś gościem memu oku,
bo wiem, oboje doświadczamy jednego wyroku:
i mnie także przyniosła pielgrzymka daleka,
i mnie w cudzej ziemi czas życia ucieka.

Czemuś, choć cię starania czułe otoczyły,
nie rozwinęła wzrostu, utraciła siły?
Masz tu wcześniej i słońce, i rosy wiośniane,
a przecież gałązki twe bledną poschylane.

Więdniesz, usychasz wśród kwietnej płaszczyzny,
nie ma dla ciebie życia, bo nie ma Ojczyzny,
drzewo wierne!

Drzewo wierne... nie zniesiesz wygnania, tęsknoty,
jeszcze trochę jesiennej i zimowej słoty,
a padniesz martwa! Obca ziemia cię pogrzebie,
drzewo moje! Czy będę szczęśliwszy od ciebie?

Czytelnicy Niedzieli powiadomili nas, że wiersz Do sosny polskiej napisał Stefan Witwicki i że ten wiersz znajduje się w podręczniku szkolnym z 1906 r. oraz w Antologii poezji polskiej z 1973 r. Tak czy inaczej - wiersz Do sosny polskiej z pewnością oddaje przeżycia Ojca Świętego - Wielkiego Emigranta.