Reklama

Porządkowanie pojęć

Sztuka wybaczania

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Między wybaczaniem a staraniem się o naprawianie krzywd i ukaranie winnych nie ma sprzeczności. Między domaganiem się sprawiedliwości a piętnowaniem winnych różnica bywa decydująca. Sprawiedliwość to atrybut Boga, człowiekowi trudno być sprawiedliwym do końca. Między chęcią ukarania tych, którzy nam pomieszali szyki, a jakąkolwiek chrześcijańską postawą wobec nich często otwiera się przepaść. Dziś w Polsce widać jak na dłoni, w jaki sposób przegrani w politycznej walce, deklarujący wcześniej swoje umiłowanie demokracji, wkroczyli na drogę moralnego regresu, bo dali się poprowadzić pragnieniu odwetu, zemście. Nazywa się ją słuszną sprawą, sprawiedliwością historyczną, logiką czy konsekwencją. Na takiej podstawie wyrosły wszelkie totalitaryzmy. Tu decyduje się nie czyjekolwiek dobro, dobro państwa, narodu, ale rzecz - dla wyznawców tej tezy - nadrzędna, autonomiczna, odcinająca wszystko, co nią nie jest. Władza.
historia Polski przekonuje, jak dalece ta postawa była nam obca. Wśród tylu przeciwieństw, sprzymierzonych potęg, wśród perfidii wrogów, którzy z niej uczynili swój oręż, uczyliśmy się wybaczać. Wybaczać to nie znaczy lekceważyć doznane krzywdy. Wybaczać to znaczy traktować winowajców z chrześcijańską miłością. Egzekwować naprawienie krzywd, domagać się zadośćuczynienia, ale nie potępiać drugiego człowieka, nie przekreślać innego narodu. To nie jest łatwe. To naprawdę wymaga mądrości. Nasi władcy wiedzieli, jak ta mądrość się nazywa. To zaprzeczenie pychy - pokora.
Może najtrudniejsza była - i jest - miłość chrześcijańska wobec ludzi, którzy stali się sprawcami największych naszych nieszczęść czasów współczesnych - Niemców i Rosjan, bo to oni kryją się za pojęciami hitlerowców i komunistów. Ale przecież skala zbrodni, skala krzywdy nie może brać w nawias zasady, a ta jest jasna: przebaczać wszystko i zawsze. Brak przebaczenia godzi bardziej w nas niż w tych, którym przebaczenia odmawiamy. Brak przebaczenia to pomnażanie zła. Zło rodzi zło. Tylko dobro pokona zło.
Pewna polska rodzina, doświadczona może bardziej niż inne nieszczęściami ostatniej wojny i tego, co po niej nastąpiło - bezmyślną zemstą komunistów, którym nie podobało się nazwisko, jakie rodzina ta nosiła od wieków - w lipcu 1940 r. miała w swoim dworze nieproszonych gości. Najeźdźcy opanowali budynki, pokoje, czuli się jak u siebie. Nieświadom niczego dwuletni chłopiec podszedł do niemieckiego oficera, który siedział na dworskim gazonie, i - przytulił się do niego. Widać tych wrogów nie traktowano jak wrogów, choć nie witano ich wylewnie. Niemiec poruszony do głębi napisał do chłopca list, wpisany w tekst hitlerowskiej gazety. Poprosił ojca, hrabiego Mycielskiego, by jego słowa przepisać i przekazać chłopcu, gdy podrośnie, a gazetę spalić. Oto list:
Siedzę wśród cichej rozkoszy,
Przeciągam członki znużone.
Tuż obok stworzonko małe:
Ufnie uśmiecha się do mnie.
Złote włosy rozgarnia
Podmuch letniego wiatru.
Jakże na ciebie patrzeć cudownie!
Dlaczego nie nazwać cię moim?
Ale nie: muszę odejść.
Myśli te trzeba odcinać!
Tak... dzień za dniem mija.
Tęsknota ta nie ma granic.
Kiedy się skończy ta hańba?
Składam do modlitwy me dłonie.
Adresat tego listu - Stanisław Mycielski został po latach benedyktyńskim mnichem - później przeorem wspólnoty zakonnej w Biskupowie - i przyjął imię Ludwik Maria. We wspomnieniach, które napisał niedawno, które są przejmującym opisem drogi do kapłaństwa, jednym z najczęściej powracających motywów jest motyw modlitwy wieczornej rodziców i dzieci, w której dołączano kolejne imiona i nazwiska, w miarę jak rosła lista zdrad, pogromów, rabunków, jak doznawane krzywdy przeradzały się w męczeństwo. Biografia o. Mycielskiego, która mogłaby niejednego przerazić rozległością nieszczęść, nie zawiera elementu rozpaczy. Nikt tu nigdy nie krzyczał, że to koniec, że wszystko stracone. Nikt też nie domagał się natychmiast sprawiedliwości i powieszenia winnych. Z dnia na dzień wzrastało ciche męstwo głównych bohaterów. Dojrzewało zaufanie Bogu. Przybywało osób - w miarę jak rozwijała się historia pierwszych lat Polski pod władzą komunistów - które uderzone bohaterstwem tej rodziny, walczącej o przetrwanie w warunkach skrajnej nędzy i nieustannych prześladowań, ale też pomagającej wszystkim napotkanym na drogach swej tułaczki, chciały tę rodzinę wspierać. Wiedzionych tylko odruchem serca. Pomagały bowiem skazanym na nieistnienie.
Ta historia - i wiele innych, tak podobnych do niej - pokazuje, jak pozbawione przyszłości są próby podejmowane przez nieudolnych pretendentów do władzy. Władzy opartej na niejawnych powiązaniach z tymi, którzy weszli tu podstępem, na ukrywanych związkach z układem kłamstwa. Ale jednak te próby podejmowane są wciąż, desperacko i uparcie. Stawiają nas wobec tego samego co zawsze dylematu: broniąc się przed kłamstwem i podstępem, potępiać tych, którzy je głoszą - jego rzeczywiste ofiary - czy też ukazywać prawdę, z godnością i spokojem, nie odpowiadając na potwarze tą samą monetą. Trudne to w dziedzinie tak delikatnej, ale i twardej jednocześnie, jaką jest polityka. Ale - jaka wielka szansa dla odrodzenia Polski, gdy wybierze się tę trudną drogę.

Ludwik Mycielski, Mój szary różaniec, Wydawnictwo Sióstr Loretanek 2003.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2005-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Całun Turyński – badania naukowe potwierdzają, że nie został wyprodukowany

2024-03-28 22:00

[ TEMATY ]

całun turyński

Adobe.Stock

Całun Turyński

Całun Turyński

W Turynie we Włoszech zachowało się prześcieradło, w które według tradycji owinięto ciało zmarłego Jezusa - Święty Całun. W ostatnich latach tkanina ta została poddana licznym, nowym badaniom naukowym. Rozmawialiśmy o tym z prof. Emanuelą Marinelli, autorką wielu książek na temat Całunu - niedawno we Włoszech ukazała się publikacja „Via Sindonis” (Wydawnictwo Ares), napisana wspólnie z teologiem ks. Domenico Repice.

- Czy może pani profesor wyjaśnić tytuł swojej nowej książki „Via Sindonis”?

CZYTAJ DALEJ

Gorzkie Żale to od ponad trzech wieków jedno z najpopularniejszych nabożeństw pasyjnych w Polsce

2024-03-28 20:27

[ TEMATY ]

Gorzkie żale

Grób Pański

Karol Porwich/Niedziela

Adoracja przy Ciemnicy czy Grobie Pańskim to ostatnie szanse na wyśpiewanie Gorzkich Żali. To polskie nabożeństwo powstałe w 1707 r. wciąż cieszy się dużą popularnością. Tekst i melodia Gorzkich Żali pomagają wiernym kontemplować mękę Jezusa i towarzyszyć Mu, jak Maryja.

Autorem tekstu i struktury Gorzkich Żali jest ks. Wawrzyniec Benik ze zgromadzenia księży misjonarzy świętego Wincentego à Paulo. Pierwszy raz to pasyjne nabożeństwo wyśpiewało Bractwo Świętego Rocha w 13 marca 1707 r. w warszawskim kościele Świętego Krzyża i w szybkim tempie zyskało popularność w Warszawie, a potem w całej Polsce.

CZYTAJ DALEJ

Rozważania na Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego: szatan połknął haczyk

2024-03-28 23:26

[ TEMATY ]

rozważania

ks. Marek Studenski

Materiał prasowy

Jak wygląda walka dobra ze złem na zupełnie innym, nieuchwytnym poziomie? Jak to możliwe, że szatan, będący ucieleśnieniem zła, może zostać oszukany i pokonany przez dobro?

Zagłębimy się w niezwykłą historię i symbolikę Hortus deliciarum (grodu rozkoszy) Herrady z Landsbergu (ok. 1180). Ten odcinek to nie tylko opowieść o starciu duchowych sił, ale także głębokie przemyślenia na temat tego, jak każdy z nas może stawić czoła pokusom i trudnościom, wykorzystując mądrość przekazywaną przez wieki.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję