Czy naprawdę Bóg jest jeden jedyny?
Wielu ludzi w minionych wiekach wierzyło - i dziś wierzy - że bogów jest wielu, że toczą ze sobą nie tylko spory, ale i krwawe walki. Tak twierdzą np. wyznawcy hinduizmu oraz szintoizmu (Japonia). Czasami jednemu z bogów przyznają rolę nadrzędną, czasami twierdzą, że obok boga Dobra istnieje jego przeciwnik - bóg Zła. Wiarę w jedyność Boga głoszą trzy religie: judaizm, chrześcijaństwo i islam.
Kto zrozumiał, że jeden jest Bóg na Wysokościach, ten wyzwolił się z lęku przed byciem igraszką nieujarzmionych kosmicznych sił i przestał zabiegać o przychylność różnorakich bóstw, będących rzekomo ich władcami. Tam, gdzie uświadomiono sobie, że Bóg może być tylko jeden - rozsypywały się w pył, zapadały w nicość wszystkie czczone dotychczas bożyszcza.
„Ja jestem Jeden Jedyny. Nie ma oprócz mnie innych bogów” - zapewniał Izraelitów wielekroć Bóg, w którego wierzyli. Na licznych kartach Biblii rozbrzmiewa politowanie nad tymi, którzy oddają cześć bogom wykonanym ludzkimi rękami.
Wiarę w jedyność Boga potwierdził swym nauczaniem Jezus (K 37). Jednocześnie dawał do zrozumienia, że obok Ojca Niebieskiego On także jest Bogiem oraz że istnieje także Boska moc Ducha Świętego. To nauczanie doprowadziło chrześcijan do sformułowania wiary w Trójjedynego Boga (KKK 202).
Polemizując z grecko-rzymskimi zwolennikami wielobóstwa, pisarze chrześcijańscy pierwszych wieków przytaczali argumenty za jednością Boga. Tertulian (+230) stwierdzał: „Trzeba koniecznie, aby Byt Najwyższy był jedyny, to znaczy nie mający obok siebie nikogo równego. Gdyby Bóg nie był jedyny, nie byłby Bogiem” (Przeciwko Marcjanowi 1,3).
Wspierali jego argumentację tacy apologeci, jak Arnobiusz (+327) czy Laktancjusz (+330).
W Wyznaniu Wiary ogłoszonym przez Sobór Laterański IV (1215) czytamy: „Całą mocą wierzymy i bez zastrzeżenia wyznajemy, że jeden tylko jest prawdziwy Bóg, wieczny, nieskończony, niezmienny, niepojęty, wszechmocny i niewymowny, Ojciec i Syn, i Duch Święty: trzy Osoby, ale jedna istota, jedna substancja, czyli natura, całkowicie prosta”.
Sobór Watykański I (1870) nauczał: „Święty, Katolicki, Apostolski, Rzymski Kościół wierzy i wyznaje, że jest jeden Bóg prawdziwy i żywy, stwórca i Pan nieba i ziemi, wszechmogący, odwieczny, nieogarniony, niepojęty, nieskończony w dziedzinie rozumu i woli oraz wszelkiej doskonałości. Będąc jednostkową, zupełnie niezłożoną i niezmienną duchową substancją, winien być określany jako różny od świata w swej rzeczywistości i istocie, sam w Sobie i z Siebie w pełni szczęśliwy i nad wszystko, co poza Nim jest i pomyśleć się daje, niewypowiedzialnie wyższy”.

BÓG jest JEDEN, JEDYNY.
Nie chcę, by było wielu bogów.
Ty mi wystarczasz,
wypełniasz wszystko.
Jesteś Początkiem i Końcem
każdej miłości, nadziei i poznania.

* (K 37) to informacja, do jakiego akapitu Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego autor powyższych refleksji nawiązuje. Natomiast (KKK 202) wskazuje akapit pełnej wersji Katechizmu Kościoła Katolickiego.