Ja sam nie zawsze wiem, jak wybrać. Tak było z moim pobytem w Lubiniu, kiedy odnawiano tam klasztor, i rozeznawaniem, czy wracać do Tyńca. Mogłem zostać w tym pierwszym klasztorze bez kłopotu, kiedy uzyskał on już samodzielność. Wcześniej tam byłem przełożonym, potem proboszczem. Wybór był taki: zostaję, ale wtedy przenoszę się tam na stałe, albo wracam do Tyńca. Miałem tyle samo argumentów za, co i przeciw. Jedni mówili: „Zostań”, inni: „Wróć”. Wtedy modliłem się cały dzień i ostatecznie uznałem, że mam wrócić do Tyńca. Teraz wiem, po co. W klasztorze w Lubiniu w 1993 r. byłem już poważnie chory. Wziąłem na siebie obowiązki proboszcza i przeora i wtedy serce się popsuło. Powiedziałem sobie: „Wrócę do Tyńca, będę tam spokojnym emerytem”. Sześćdziesiąt trzy lata to już jest dziadek. Będzie jakaś spokojna praca, biblioteka. Tymczasem w następnym roku życia zaczęła się cała „awantura” z telewizją i mediami. A w Lubiniu może by tego nie było widać, że jestem komuś potrzebny. Jak się decydowałem, to przełożony pozostawił mi całkowicie decyzję: „To od ojca woli zależy. W tej chwili ojciec nie jest zobligowany pod posłuszeństwem, tylko ma prawo wyboru”. Człowiek przychodzi do klasztoru, żeby być posłusznym, a tu mu mówią: „Twoje posłuszeństwo na tym polega, że masz sobie wybrać”.

Wróćmy do rozeznawania. Proszę popatrzeć – ludzie w raju mieli tylko jedno przykazanie. Wszystko było wolno, zupełnie nie do pomyślenia. Byli w stanie łaski. Nie dali rady, trudno się mówi. To kiedy stanęli na górze Synaj, było już dziesięć przykazań. Jak doszli do Ziemi Obiecanej, rozmnożyli to do sześciuset trzynastu przepisów. Wszystko opisane dokładnie. A proszę teraz popatrzeć, ilu przepisom, prawom my podlegamy obecnie. Każdy z nas. Prawo kanoniczne, cywilne, karne, konstytucja, regulamin osiedla, regulamin biblioteki, regulamin za regulaminem. Jak się człowiek oddala od Pana Boga, to popatrzcie, jak się wtedy życie komplikuje. Ważny jest przede wszystkim człowiek. A człowieka nie można zrozumieć bez Chrystusa. To nauczanie Jana Pawła II.

Popatrzmy – wszystko, co dzieje się złego, wynika właśnie z łamania przykazań. Prymas Wyszyński powiedział, że najlepsza reforma gospodarcza polegałaby na tym, żeby wszyscy przestali kraść. Nie tylko, dajmy na to, stróż, nocny robotnik czy dziewczyna w supermarkecie, która tam ściągnie towaru na pięć złotych. Jak góra będzie kradła, to uczciwość tych niżej niewiele pomoże.

Wracając do pytania, to my często, na przykład, uciekamy od cierpienia. Pamiętam, że był taki dyrektor jednego z zakładów w Trzebini, bardzo zaangażowany komunista. Z jakiegoś powodu, może choroby, ucięto mu obie nogi i wtedy wrócił do Pana Boga. Potem mówił: „Dziękuję Panu Bogu, że mi ucięli nogi. Przecież inaczej ja bym do Niego nie wrócił”. Jeździł na wózku, promieniał radością na rekolekcjach dla chorych. Podobnie bp Świrski w swoim testamencie napisał, że co prawda spotkały go cierpienia, ale z trwogą myśli, co by z nim było, gdyby ich nie przeżył. Także z perspektywy cierpienie doświadczane w danej chwili nas nieraz przybija, a potem, jak się popatrzy z perspektywy całej drogi życia, to będzie z nich więcej radości, niż nam się wydaje. Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało (1 Kor 2,9), jak napisał św. Paweł.

Fragment książki "Weź się w garść, bądź święty"

Leon Knabit OSB – ur. 26 grudnia 1929 roku w Bielsku Podlaskim, benedyktyn, w latach 2001-2002 przeor opactwa w Tyńcu, publicysta i autor książek. Jego blog został nagrodzony statuetką Blog Roku 2011 w kategorii „Profesjonalne”. W 2009 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.