Mając możliwość poruszania się w przestrzeni, nasze ciało dysponuje także umiejętnością zachowywania równowagi. Prawidłowa realizacja odruchów, które są za to odpowiedzialne, wymaga: sprawnej pracy mózgu (stąd problemy z równowagą np. u osób po udarach), dobrego wzroku (dlatego łatwiej o upadek w ciemnościach), właściwego czucia głębokiego (to ten rodzaj informacji o położeniu naszego ciała, jakim dysponujemy bez kontroli wzrokowej) oraz sprawnego narządu ruchu. Utrzymywanie równowagi - jak każda umiejętność - funkcjonuje prawidłowo, jeśli jest ćwiczone. Widać to szczególnie u małych dzieci: ich pomysłowość ruchowa jest niewyczerpana, a sprawność stąd wynikająca powoduje, że nawet groźnie wyglądające upadki kończą się zwykle bez poważniejszych następstw. U dorosłych natomiast, na skutek siedzącego trybu życia dochodzi zwykle do wyłączania większości odruchów równoważnych. Podczas siedzenia stabilność ciała jest zapewniana dzięki szerokiej podstawie podparcia (stopy na podłodze i miednica na krześle), dodatkowo stabilizująco działa oparcie pleców/łokci/głowy. Dlatego osobom prowadzącym siedzący tryb życia zaleca się takie formy aktywności ruchowej, jak np. szybki chód/bieg (najlepiej po niejednolitym terenie, np. z piaskiem, kamykami, trawą), jazda na rowerze czy taniec, które aktywizują odruchy równoważne. Można także poćwiczyć równowagę, jadąc do pracy autobusem/tramwajem. Należy wówczas zająć miejsce stojące z możliwością uchwycenia się jedną lub obiema rękami. Nogi utrzymujemy w lekkim rozkroku i podczas jazdy staramy się tak balansować tułowiem i miednicą, by płynnie (i z gracją!) chwytać równowagę. Różnorodność ruchu zapewnią nam 4 pozycje: stanie przodem, tyłem, bokiem prawym i lewym do kierunku jazdy. Można będzie wówczas także poczynić ciekawe obserwacje reakcji swojego ciała, co poprowadzi nas do rozumienia jego sygnałów, w tym chorobowych.