Wielokrotnie na łamach naszego tygodnika podejmowałem temat kibiców i form kibicowania. Jednak w kontekście tego, co ostatnio wydarzyło się w Italii, wydaje się, że należałoby na nowo do niego wrócić. 14 listopada bowiem w jednym z rzymskich kościołów odbyły się uroczystości pogrzebowe kibica piłkarskiego Gabriele Sandriego, który trzy dni wcześniej został zastrzelony przez policjanta. Zmarły był popularnym rzymskim didżejem. W pogrzebie uczestniczyły tysiące kibiców nie tylko z Wiecznego Miasta. Było wśród nich wielu tzw. ultras. Słyną oni z tego, że stosują przemoc na stadionach.
We Włoszech piłka nożna jest wręcz ubóstwiana. Wielu uważa tam, że futbol jest ich drugą religią. Często pracodawcy dostosowują nawet plan dnia do godzin ligowych rozgrywek, aby nie przegapić interesującego meczu. Podobnie jest również w innych krajach Europy Zachodniej. Postawa fanatycznego przywiązania do danego klubu jest zauważalna również u nas. Niekiedy przybiera ona drastyczne formy, które nie mają nic wspólnego z szeroko rozumianą kulturą. W połączeniu z alkoholem lub narkotykami tworzy ona nieprzewidywalną w skutkach wybuchową mieszankę.
Niestety, w przypadku pewnej części fanów w parze z ogromną miłością do popularnej „nogi” nie idzie ich zachowanie. Dlatego też, aby nie dopuścić do sytuacji zagrożenia czyjegoś życia bądź zdrowia, internetowe portale dedykowane sportowi donoszą o planach PZPN. Ponieważ zazwyczaj boiskowe burdy biorą się z całkiem niewinnych rzeczy, przed wiosennymi rozgrywkami naszej pierwszej i drugiej ligi kluby mają przygotować listę symboli, flag i haseł, które kibice zamierzają umieszczać na terenie obiektów piłkarskich. Owa lista zostanie oficjalnie zatwierdzona. Jeżeli okazałoby się, że delegat PZPN zauważy coś, czego lista nie obejmuje, i poprosi o usunięcie transparentu bądź flagi, a w ciągu kwadransa do tego nie dojdzie, sędzia zwyczajnie przerwie mecz i przyzna walkowera drużynie, której kibice dostosowali się do zaleceń.
Oczywiście, można dyskutować nad zaprezentowaną powyżej propozycją. Ważne, aby dostrzec problem, bo takowy naprawdę istnieje. Jest on tym bardziej palący, że przecież będziemy gospodarzami mistrzostw Europy. Trzeba nam zatem przygotować się do nich również w tym aspekcie. Nie chodzi nawet o tzw. względy bezpieczeństwa, lecz przede wszystkim o zachowanie kanonów kulturalnego kibicowania, gdzie nie ma miejsca m.in. na rasistowskie gesty czy odzywki. Czy jest to możliwe? Sądzę, że w pełni raczej nie da się tego niestety osiągnąć, ale na pewno warto próbować.
Odpowiadając na tytułowe pytanie, prawdziwe kibicowanie z pewnością nie grozi śmiercią. Ważne jest jednak gdzie, z kim, kiedy i jak ono się odbywa. Wystarczy wziąć przykład ze zorganizowanych grup kibiców dopingujących choćby siatkarzy, piłkarzy ręcznych czy żużlowców. Ludzie naprawdę wspaniale się bawią na trybunach i autentycznie mile spędzają wolny czas. Aż chce się brać udział w tego typu imprezach.
W przypadku piłki nożnej sprawa jest bardziej skomplikowana, gdyż zasadniczo nie bardzo wiadomo, kogo spotkamy obok siebie. Osobiście jednak nie demonizowałbym tej sytuacji. Uważam, że odpowiednio wczesna edukacja oraz właściwie skonstruowane przepisy prawne są w stanie w dużej mierze zapobiec boiskowym i pozameczowym ekscesom. Na pewno nie da się ich zupełnie wyeliminować. Można je jednak ograniczyć do minimum. Obecnie bywa różnie, choć sytuacja na polskich stadionach wydaje się poprawiać.

(jłm)

Kontakt: sportowa@niedziela.pl