Odważna, chrześcijańska postawa Wandy Półtawskiej, zaangażowanej w obronę godności i świętości ludzkiego życia przez świadectwo Bogu i ojczyźnie, oraz wieloletnia współpraca z Janem Pawłem II w głoszeniu światu Ewangelii życia stały się podstawą do nadania tytułu doktora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Uroczystość odbyła się 9 czerwca w gmachu najstarszej lubelskiej uczelni. „Przeżyłam życie w klimacie miłości” - mówiła Wanda Półtawska, odbierając najwyższe honory „za bezkompromisową postawę w obronie Ewangelii życia”. Drobna, skromna osoba dla pokoleń kobiet na całym świecie stała się „symbolem nieugiętości w odważnym upominaniu się o prawo do życia dla najbardziej bezbronnych”.

W służbie Ewangelii życia

Odwołując się do słów Jana Pawła II, największego autorytetu Wandy Półtawskiej, rektor KUL-u ks. prof. Stanisław Wilk mówił: - 9 czerwca 1987 r. w naszej auli gościliśmy Jana Pawła II. Ojciec Święty powiedział wtedy: „Uniwersytecie, jesteś objęty miłością Serca Jezusa; Uniwersytecie, służ prawdzie. Jeśli służysz prawdzie, służysz wolności i wyzwalaniu człowieka, służysz życiu. Po 21 latach KUL pragnie w szczególny sposób wyrazić swoją wdzięczność i uznanie dla osoby, która swoje życie poświęciła obronie i propagowaniu godności małżeństwa i rodziny, obronie życia, służbie życiu”.
Uchwałę o nadaniu tytułu doktora honoris causa KUL podjął Senat Akademicki na wniosek Rady Wydziału Teologii. Promotorem niezwykłej kobiety, która po latach bolesnych doświadczeń tak ze strony hitlerowskiego okupanta, jak i władz PRL-u z pogodnym uśmiechem powtarza, że przez całe życie „wszyscy ją kochali”, był o. prof. Andrzej Derdziuk. Przedstawiając zgromadzonym w auli uniwersyteckiej gościom osobę Laureatki, mówił, że Wanda Półtawska jest „żywym świadkiem pomagającym odczytywać bogactwo przesłania Jana Pawła II”. O ten najwyższy zaszczyt, jakim uczelnia może obdarzyć, pytał sam Jan Paweł II, wyrażając przekonanie, że kiedyś on zostanie nadany.
Mówiąc o Pani Doktor, o. Derdziuk nazwał ją służebnicą Ewangelii życia. - Laureatka służy Ewangelii na różne sposoby. Najpierw przez własne życie, które stało się księgą odczytywaną przez tysiące młodych ludzi urzeczonych jej świadectwem; przez zaangażowanie w obronę i promocję rodziny jako środowiska życia; poprzez ogromną liczbę publikacji i odczytów, będących hymnem wysławiania piękna życia, które nawet w obozie koncentracyjnym nie dało się pokonać śmierci - argumentował.

„Wszyscy mnie kochali”

Bogate w różnorakie doświadczenia życie urodzonej w 1921 r. w Lublinie Wandy Półtawskiej z domu Wojtasik przebiegało w klimacie miłości. „Wszyscy mnie kochali” - mówiła Laureatka, wspominając dom rodzinny, szkołę urszulanek, z wychowawczynią i dyrektorką - matką Bożeną Szerwentke, oraz harcerstwo. Radosne dzieciństwo, przeżywane w pełnym miłości środowisku, brutalnie przerwała wojna. Młodziutka Wanda z nastaniem okupacji przystąpiła do konspiracyjnej walki jako łączniczka. W lutym 1941 r. została aresztowana przez gestapo i osadzona w więzieniu na Zamku Lubelskim, a pół roku później przewieziona wraz z harcerkami do obozu koncentracyjnego Ravensbrück.
W obozie trafiła do pierwszej grupy ravensbrückich „królików”, kobiet i dziewcząt poddawanych eksperymentom medycznym. „Wojna zmieniła wszystko - wspominała Wanda Półtawska. - Pokazała, jak człowiek może przejść od miłości do bestialstwa. A jednak w czasie obozu przeżyłam chwile największej miłości. Gdy gestapo miało likwidować «króliki», przyszła do mnie Wanda Dąbrowska, która zaproponowała, że pójdzie na apel z moim numerem. Ja tej propozycji nie przyjęłam, ale ona poszła na apel z numerem najmłodszej harcerki. Taką samą propozycję złożyła nam Norweżka, zupełnie obca kobieta, która chciała poświęcić swoje życie, by ktoś mógł zaświadczyć o tym, co się stało”.
Podczas wystąpienia na KUL Wanda Półtawska podkreślała, że doświadczenie II wojny światowej wyostrzyło jej zmysły i pokazało, kim naprawdę jest człowiek, zmieniło jej życie i sprawiło, że poszukiwała przyjaźni z osobami naznaczonymi piętnem obozów. W kręgu jej najbliższych znajomych znalazł się m.in. ks. Tadeusz Fedorowicz, który wskoczył do wagonów z ludźmi jadącymi na Sybir, by i tam mieli wśród siebie kapłana. Dzięki tym doświadczeniom znalazła się także w kręgu bliskich Karola Wojtyły. Wspominany przez nią najlepszy przyjaciel, z którym zetknęła się już w czasie pracy w Krakowie, stał się dla młodej pani doktor największym autorytetem.

Pasja życia

Obdarzona wielką miłością i zaufaniem przez Andrzeja Półtawskiego, stała się wzorową żoną i matką czwórki dzieci. Podejmując pracę psychiatry, prowadziła m.in. badania tzw. dzieci oświęcimskich - osób, które jako dzieci trafiły do obozów koncentracyjnych. Opierając się na swych doświadczeniach w poradnictwie rodzinnym, zajmowała się też wpływem przerywania ciąży na psychikę kobiety oraz wpływem postawy antykoncepcyjnej na współżycie małżeńskie i rodzinne.
Bezkompromisowa postawa sprawiła, że władze PRL-u zablokowały jej karierę naukową. „Wcale mi na tym nie zależało i nigdy do tego nie wracałam” - wspominała po latach. Z tytułem doktora przez ponad 40 lat wykładała medycynę pastoralną na Wydziale Teologicznym, potem na Akademii Papieskiej w Krakowie, a w latach 1981-84 w Instytucie Jana Pawła II przy Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. W 1967 r. zorganizowała Instytut Teologii Rodziny, którym kierowała przez 33 lata, szkoląc młode małżeństwa i narzeczonych oraz księży. Wykształciła pokolenia ludzi troszczących się o obronę życia nienarodzonych i rozwijających struktury duszpasterstwa rodzin w Polsce.
W ten sposób rozpoczęła się jej oficjalna działalność na terenie, który stał się podstawową pasją życia - była nią pomoc w realizacji tego, co Karol Wojtyła, a później Jan Paweł II uznał za najważniejsze zadanie: uzdrowienie rodziny i uczynienie jej szczęśliwą i świętą.
„Jan Paweł II chciał ocalić ludzką miłość, uratować w niej to, co jest święte. Ja tylko za nim powtarzałam, że wszystkie problemy rozwiązuje «genealogia divina», bo człowiek powstał z miłości i dla niej żyje, a jeśli robi coś innego, przegrywa życie. Jan Paweł II autentycznie kochał człowieka i pokazywał klimat miłości Boga do człowieka i do świata. Także ja jestem przekonana, że można tę cywilizację życia i miłości uratować” - mówiła Wanda Półtawska, zachęcając do zgłębiania myśli Jana Pawła II.

WANDA PÓŁTAWSKA jest lekarzem, wykładowcą, popularyzatorką nauczania Jana Pawła II o świętości małżeństwa i rodziny. Jest konsultorem Papieskiej Rady ds. Rodziny i członkiem honorowym Papieskiej Akademii Życia, a także autorką ok. czterystu publikacji z zakresu psychiatrii, ochrony życia nienarodzonych, chorych i starszych, obrony małżeństwa i rodziny. Jest autorką przejmujących wspomnień: „I boję się snów”, „Stare rachunki”, „Z prądem i pod prąd”, potwierdzających niezłomność jej zasad, heroizm służby i zdolność do przebaczenia. W 1981 r. otrzymała medal „Pro Ecclesia et Pontifice”.