Szczególny wymiar miały tegoroczne przygotowania do patronalnego święta mieszkańców Domu dla chłopców im. św. Stanisława Kostki przy ul. bp. T. Kubiny 2/4 w Częstochowie. W tym roku bowiem przypada jubileusz 100-lecia pracy opiekuńczo-wychowawczej Sióstr Obliczanek (Zgromadzenie Sióstr Wynagrodzicielek Najświętszego Oblicza). Pierwszy dzień triduum upłynął pod znakiem przybliżenia sylwetki św. Stanisława Kostki. Wychowawcy w poszczególnych grupach zapoznawali chłopców z faktami z życia Świętego. Kolejny dzień był dniem sakramentu pojednania, poprzedzony nabożeństwem pokutnym przygotowanym przez kleryków Remigiusza Chołę i Marcina Felczuka z Wyższego Seminarium Duchownego w Częstochowie. W tym dniu również na falach Radia Jasna Góra zapoznawano słuchaczy ze 100-letnią historią pracy Zgromadzenia z dziećmi, z losami Domu na przestrzeni tego czasu, jak również ukazywano jego codzienność. Refleksje Sióstr, ks. Pawła Maciaszka i Magdaleny Banasiak przeplatane były piosenkami w wykonaniu chłopców pod kierunkiem akompaniującego im na gitarze kleryka Remigiusza.
Uroczysta Eucharystia w dzień św. Stanisława Kostki była sprawowana przez paulina o. Pawła Michalika. Celebrans w homilii, wykorzystując prace plastyczne chłopców poświęcone Patronowi, wskazywał na jego postępowanie jako wzór do naśladowania. Podczas Mszy św. chłopcy odczytali akt zawierzenia św. Stanisławowi Kostce. Po Liturgii obraz Świętego procesyjnie został przeniesiony do sali, gdzie towarzyszy mieszkańcom na co dzień. Wieczorne spotkanie zakończyło obchody święta Patrona. Było też okazją do wykazania się znajomością biografii Świętego. Toteż chłopcy prześcigali się w podawaniu faktów z jego życia, jak również powracali do niezapomnianych chwil jubileuszowej pielgrzymki do Rzymu i spotkania z Ojcem Świętym oraz do pobytu przy grobie św. Stanisława Kostki. Widząc ich uśmiechy, słysząc piosenki dedykowane wychowawcom i gościom, odczuwało się wyjątkową więź i rodzinną atmosferę. Było to całkowite potwierdzenie słów hymnu Domu: Ten Dom jest także mój, ja tutaj przecież mam swoje miejsce...