Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam bogacza i Łazarza (Łk 16, 19-31). Mają diametralnie różne życie na ziemi i również odmienny jest ich los po śmierci. Już nawet w jej opisie się różnią: żebrak „został zaniesiony przez aniołów na łono Abrahama” (synonim nieba), bogacz „został pochowany”. Bogactwo może zaślepić oczy i zatwardzić serce, choć nie musi. Tajemnicę szczęścia zdradza Psalm 1: „Szczęśliwy, kto nie słucha rady bezbożnych, nie wstępuje na drogę grzeszników i nie zasiada w gronie szyderców, lecz upodobał sobie w Prawie Pana, nad Jego Prawem rozmyśla dniem i nocą”. Coś podobnego mówi prorok Jeremiasz (17, 7): „Szczęśliwy człowiek, który zaufał Panu, i Pan jest jego nadzieją”. Wtedy bowiem jego serce jest otwarte na światło Ducha Świętego i Jego prowadzenie, i wypełnia je Boże błogosławieństwo. Drogi Boże są niezbadane, a cel wart wysiłku. Komu/czemu ufam?

Tekst pochodzi z książki s. Gertrudy Bociąg MSC: Zobacz