Pierwszy dzień Wielkiego Postu wyróżnia się posypaniem przez kapłana głów popiołem i przypomnieniem prawdy: „Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”.
Kościół jednak zaraz do tej prawdy dodaje: „Ale Pan cię wskrzesi w Dzień Ostateczny”. Ta prawda jest posiewem nadziei na uczestnictwo w dobrach wysłużonych nam przez Chrystusa. Dlatego pierwsze przypomnienie przeplata się z wezwaniem: „Nawracajcie się i wierzcie Ewangelii”. Wierzcie przede wszystkim prawdzie zapowiadającej wskrzeszenie ludzkich prochów i ich udział w chwale zmartwychwstałego i zasiadającego po prawicy Boga człowieczeństwa Jezusa. Liczne uczestnictwo w tym obrzędzie wskazuje, że ma on nadal dla wielu ludzi duże znaczenie. Chcą raz w roku posypać głowę popiołem i powiedzieć sobie: Nie bądź taki ważny. Pamiętaj o śmierci. Posypują głowy popiołem na znak wejścia na ścieżki pokuty, by wynagrodzić Bogu za grzechy własne i całego świata. Ma ten obrzęd przypomnieć im prawdę o własnej nicości i jednocześnie prawdę o oczekujących nas radościach Królestwa Niebieskiego. Pozwala usłyszeć jeszcze raz wezwanie do zawierzenia siebie Temu, który nigdy nie zawodzi i bogaty w miłosierdzie – zaprasza nas do radości swego domu. Dlatego w tym popiele żarzą się iskierki ognia wielkiej, Boskiej ku nam miłości.