Siostro,

Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę z tego, co się stało?
Tak naprawdę to chyba dziś jeszcze nikt nie jest w stanie tego opisać. Przeżyliśmy, jak ktoś to słusznie określił, wielkie narodowe rekolekcje.
W piątek dowiedziałem się o ciężkim stanie zdrowia Papieża. Dopiero wieczorem poszedłem do kościoła Ojców Dominikanów. Kościół był pełen młodych ludzi. Pomyślałem, że Ojciec Święty musiał zachorować, by przyszli do kościoła. Wtedy jeszcze myślałem kategoriami „my” i „oni”. „My” semper fidelis (zawsze wierni) i „oni” - niedzielni katolicy, zjawiający się w świątyni od wielkiego święta. W sobotę stan Ojca Świętego uznano za ciężki, ale stabilny. Powoli zacząłem przygotowywać się na jego śmierć. Sądziłem, że jego żegnanie się z doczesnym światem jeszcze potrwa. Myślałem sobie: „może to ich jeszcze przytrzyma w kościele”, ale jednocześnie zastanawiałem się, jak to długo może trwać, dwa, pięć, dziesięć dni. Nie wytrzymają, Papież przestanie być tematem numer jeden, zejdzie z ramówki i będzie konał w samotności.
O jego śmierci dowiedziałem się dopiero po dziesiątej. Ostatnią godzinę spędziłem w akademiku. W małym „kościele” czytaliśmy Pismo Święte, a później każdy z nas starał się podzielić refleksjami z ostatnich wydarzeń. Spotkanie skończyliśmy modlitwą o wolę Bożą dla Papieża. Nie wiedzieliśmy, że On już nie żył.
Wtedy zaczął się powoli łamać mój prosty podział na „my” i „oni”. W niedzielę czuwanie i Msza św. u „Orzecha”, liczyłem na pełną emocji liturgię. Rozczarowałem się trochę. Masa ludzi, stali na schodach i we wszystkich salkach. Przyszło mi na myśl, że może chodzi o coś więcej, niż tylko o emocje.
W poniedziałek Wrocław oddawał cześć Ojcu Świętemu. Msza św. na rynku. Poszedłem ze znajomą. Szliśmy sobie spokojnie, bardzo dużo ludzi zdążało w tym samym kierunku, niektórzy mieli wpięte w klapy białe kokardy - znak pamięci o Ojcu Świętym. Tym, którzy szli w drugą stronę, zadawałem nieme pytanie: „Nie chce się wam zainwestować nawet godziny, by jakoś godnie pożegnać Papieża”. Ja oczywiście byłem w porządku. Już w okolicach centrum zorientowaliśmy się, że spóźnimy się na umówione spotkanie ze znajomymi, z którymi razem mieliśmy pójść na Mszę św. Musieliśmy najpierw przyspieszyć kroku, a później zdecydowaliśmy się biec. Biegliśmy przez zapełniający się ludźmi rynek w kierunku ulicy Ruskiej i wtedy zrozumiałem, że idący z naprzeciwka ludzie mogli sobie myśleć podobnie, jak ja kilka minut wcześniej „Oni to nawet Papieża uczcić nie potrafią, nie dość, że nie przyszło im do głowy pójść na Mszę św., to jeszcze gdzieś na złamanie karku pędzą”. Zorientowałem się, jak łatwo można się pomylić, oceniając po pozorach.
Na Mszy św. poczułem, że dla Papieża „my” znaczyło co innego niż dla mnie. Zawsze uważałem, że „my”, to ja, może jeszcze ten, który stoi obok mnie w kościele i ten, którego znam i wiem, że jest „w porządku”. Dla Papieża „my” to wszyscy ludzie. Nie tylko Ci, co krzyczeli: „Kochamy Cię, Ojcze Święty”, ale także ci, którzy z nim się nie zgadzali.
Droga siostro, we wtorek znów byłem w kościele, w środę radowałem się z ludźmi w kościele Najświętszej Marii na Piasku, podczas Mszy św. w intencji Papieża z udziałem młodzieży. W czwartek znowu Msza św. u „Orzecha”, a piątek uroczystość pogrzebowa, którą z oglądałem w wypełnionym po brzegi kościele Dominikanów. 3,5 godziny stania też potrafi cieszyć (z radości mnie nawet kręgosłup rozbolał). Wiem, to nieobyczajnie cieszyć się na pogrzebie, ale wzrusza i raduje, kiedy my razem: i tam w Rzymie i na krakowskich Błoniach i w kościele na pl. Dominikańskim we Wrocławiu klaszczemy skromnemu, wielkiemu człowiekowi, który udaje się w prostej drewnianej trumnie w swoją ostatnią, ziemską drogę.
W piątek tego samego dnia czuwanie na rynku - kilka tysięcy młodych ludzi w radości moknie i śpiewa Barkę. Robi wrażenie. O 21.37 gasną latarnie na rynku. Nie wiem, czy cała Polska zgasła, choć podejrzewam, że tak. W sobotę mija tydzień. Modlimy się ze znajomymi o 21.37, o łaskę nieba dla naszego Ojca Świętego i o dobry wybór Jego następcy.
Dziś już środa. Nadal wiszą wszędzie biało-czerwone flagi przewiązane kirem, nadal jeżdżą samochody z czarną wstążką, nadal część ludzi chodzi z białą kokardką na piersi, a w oknach sklepowych witryn wciąż są fotografie Papieża. Wprawdzie dogasł już wielki krzyż ze zniczy ułożony przez nas przed hotelem „Wrocław”, ale w ludziach coś trwa. To dobrze.
Dla mnie ważne, by trwało coś we mnie. To ja powinienem się nawrócić, a nie nawracać innych.
Z Panem Bogiem
Twój Brat

Marcin Szydzisz

* * *

Bracie,

Twój list poruszył mnie do głębi, po pierwsze dlatego, że tak dokładnie opisałeś swoje odczucia, jakbyś mi to wszystko opowiadał bezpośrednio i przez to dałeś mi możliwość przeżycia tego razem z Tobą.
Kiedy Papież odszedł, byłam w Portugalii i o jego śmierci dowiedziałam się dopiero dwa dni później. Byliśmy odłączeni zupełnie od informacji. Dopiero gdy wróciliśmy z gór do bardziej cywilizowanych miejsc, uderzyło nas to, że w każdej gazecie jest zdjęcie papieża, ale i wtedy instynktownie, jakby bojąc się prawdy, nie pytaliśmy, co się stało. Dopiero następnego dnia znajome przekazały nam smutną wiadomość.
A teraz Cię zaskoczę… mogę mówić tylko o moich odczuciach, bo to, co się działo w sercach moich współtowarzyszy pozostało nieodkryte. Dziwne, ale nie poczułam żadnego smutku, wręcz przeciwnie jakby coś na kształt radości pojawiło się w moim sercu. Przyglądałam się tej mojej reakcji i zastanawiałam się, dlaczego właśnie tak przeżywam i wtedy mi się przypomniało, co zawsze Andrzej mówił o śmierci. Wtedy tego nie rozumiałam, wydawało mi się to takie nieludzkie. On nigdy nie płakał i nie był smutny, kiedy ktoś umierał - zawsze mówił, że cieszy się, bo zmarły jest już blisko Boga. A jego smutek jest bardzo mały w porównaniu z tą świadomością, że zmarły jest już w niebie. Chyba dokładnie tak samo przeżywałam śmierć Papieża, ciesząc się, że on już jest blisko Najwyższego. Czy to nie jest największe szczęście?
Tu, w Irlandii, śmierć Ojca Świętego nie była narodowym wydarzeniem. Owszem był marsz Polaków główną ulicą Dublina, ale - jak podają nieoficjalne źródła - przyszła tylko garstka.
To wstyd, bo w tym mieście mieszka ok. 30 tys. Polaków i czasami mam wrażenie, że jestem w Polsce, bo naokoło słyszy się język polski. Był też marsz w parku, ale większość stanowili Irlandczycy. Tak naprawdę, jeśli ktoś przeżywał tu śmierć Papieża, to pod wpływem informacji, jakie z Polski nadchodziły. Żałuje, że mnie tam nie było…, ale może właśnie miałam zobaczyć to wszystko z zupełnie innej perspektywy?

Julka