W homilii przypomniał, że Pius X „miał jeden wielki projekt swego życia i swej posługi: umieścić Chrystusa w sercu świata”. Wzywał Kościół swoich czasów do skupienia się na Chrystusie, czerpaniu od Niego zapału do głoszenia Ewangelii i do miłości bez granic, a jednocześnie do odejścia od skupiania się na samym sobie i zamykania w sobie. Prymat Chrystusa i jego słowa miał być fundamentem wszelkich kościelnych działań. Zdaniem kard. Parolina wezwanie to jest aktualne także dla dzisiejszego Kościoła, o czym nieustannie przypomina papież Franciszek.

Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej zauważył, że jednym z priorytetów jego pontyfikatu było wymaganie od pasterzy Kościoła świętości życia całkowicie ukierunkowanego na Chrystusa jako nieodzownego warunku wiarygodności posługi kapłańskiej i jako specyficznej cechy kapłaństwa.

Mówiąc o miłości apostolskiej Piusa X i jego wrażliwości na potrzeby ludzi ubogich zaznaczył, że zrodziły się one w ubogiej rodzinie i parafii.

Na zakończenie kard. Parolin wskazał, że swoim życiem, w którym inspirował się wyłącznie Dobrym Pasterzem, św. Pius X „wprowadził do Kościoła nową atmosferę, klimat żarliwego życia duchowego”, które umocniło serca wierzących.

Pius X - Giuseppe Sarto - zreformował kurię rzymską, liturgię i prawo kanoniczne. Wprowadził zwyczaj częstej spowiedzi i Komunii św. oraz wydał dekret zezwalający na wczesną Komunię dzieci. Bronił nauki katolickiej przed błędami modernizmu. Urodził się w 1835 r. w Riese koło Trevios jako drugie z dziesięciorga dzieci listonosza i krawcowej. Po studiach teologicznych przyjął w 1858 r. święcenia kapłańskie. Był kolejno: wikariuszem, proboszczem, ojcem duchownym i rektorem seminarium, kanclerzem kurii. Jednocześnie pasjonował się matematyką i astronomią, budował zegary słoneczne w regionie weneckim.

Jako biskup Mantui od 1884 r. okazywał ogromny szacunek ludziom prostym, był bardzo wrażliwy na ich potrzeby. W podległym mu seminarium diecezjalnym wprowadził nowe metody studiowania Biblii i historii Kościoła oraz ekonomię społeczną. W 1893 r. Leon XIII mianował go kardynałem i patriarchą Wenecji.

W 1903 r. został wybrany papieżem. Wówczas zreformował kurię rzymską, rozpoczął reformę prawa kanonicznego i odnowił liturgię, ustanowił Papieski Instytut Biblijny. Szczególnie przyczynił się do ożywienia pobożności eucharystycznej wprowadzając zwyczaj częstej spowiedzi i Komunii św. Wydał także dekret o wczesnej Komunii św., po którym otrzymał wielką ilość listów od dzieci. Zapraszał też do Watykanu dzieci z rzymskich parafii, które właśnie przystąpiły do pierwszej Komunii św. i prosił je o modlitwę za Kościół. Dlatego też nazwano go „papieżem dzieci”.

Zwalczał współczesne poglądy relatywizujące i skrajnie racjonalizujące naukę katolicką, szczególnie występował przeciwko modernizmowi, który potępił w encyklice „Pascendi dominici gregis”. Nie pozwalał także, by laickie rządy państw, m.in. Francji, Hiszpanii i Niemiec, decydowały o życiu religijnym, prawie kościelnym, polityce personalnej diecezji, itp.

W 1914 r., po zamachu na arcyksięcia Ferdynanda w Sarajewie, wydał orędzie do państw, usiłując zażegnać groźbę wojny, jednak bezskutecznie. Zmarł wkrótce po jej wybuchu, 21 sierpnia 1914 r. Papież Pius XII beatyfikował go w 1951 r., a trzy lata później dokonał jego kanonizacji. Jego relikwie znajdują się w kaplicy Ofiarowania NMP w bazylice św. Piotra w Watykanie. Jego wspomnienie liturgiczne przypada 21 sierpnia.

Wstawiennictwu i modlitwie św. Piusa X jeszcze za jego życia przypisywano wiele cudów, m.in. uzdrowienie z paraliżu i raka, przywrócenie wzroku. Kiedy w podobnych sytuacjach mówiono o nim „Święty” (po włosku „il Santo”), papież odpowiadał: „Nazywam się Sarto, a nie Santo!”.