Patron tego, co warto w życiu odnaleźć. O tym zaświadczają Padewczycy, którzy doświadczyli łask za pośrednictwem św. Antoniego. Wyrazem wdzięczności były uroczystości 7 i 8 maja rozpoczynające Rok Jubileuszowy z okazji 350. rocznicy objawień tego świętego Szymonowi Tkaczowi w Radecznicy.
Wiara potrzebuje pośredników. Zbyt często dotyczy to zwłaszcza tych, którzy bardziej głową niż sercem odnoszą się do spraw Bożych. Stawiamy akcent na czystą wiarę. Taką, która obejmuje wiarę w Jezusa Chrystusa bez żadnego pośrednictwa, żywą powiedział w homilii nuncjusz apostolski w Polsce abp Celestino Migliore podczas Mszy św. jubileuszowej w sanktuarium św. Antoniego w Radecznicy. Następnie wyjaśnił, że „Jezus, Maryja i święci, gdy się objawiają, to zawsze jako pomoc. Jako Ci, którzy promują człowieka, jego duchowość i rozwój. Są bodźcem do wiernego zachowywania najważniejszego przykazania pozostawionego przez Jezusa, przykazania miłości bliźniego”. (…) „Z objawień rodzą się sanktuaria, miejsca gdzie pogłębiana jest duchowość, kultywuje się miłosierdzie i przebaczenie, płynie modlitwa, która przemienia świat na lepszy dodał abp Migliore.
Uroczystą Eucharystię koncelebrowali również biskup diecezjalny Marian Rojek, biskup senior Jan Śrutwa i abp Wacław Depo. Metropolita częstochowski powiedział nam, co zrobić, by spełnić prośbę św. Antoniego, czyli by prosić Boga o przemianę naszych serc. Chrystus pozostawił Kościołowi Ducha Świętego i bez jego pomocy nie ma żadnej prawdziwej przemiany i przybliżenia się do Niego jako jedynego Odkupiciela człowieka. Dlatego ten kierunek, który pokazuje nam św. Antoni Padewski jest dzisiaj pomnożony pontyfikatem i darem kanonizacji św. Jana Pawła II. Nie ma innej drogi jak Ad Christum Redemptorem hominis wyjaśnił abp Depo. Świętemu jest wdzięczny za to, że mógł odkryć to, co najważniejsze, czyli Chrystusa.
Na uroczystości przyjechały tłumy wiernych. Anna Sopotnicka z Jarosławia z dużym wzruszeniem przeżywała to święto. Dla niej był to powrót do dziecinnych stron po kilkunastu latach i za każdym razem kocha to miejsce jeszcze mocniej. Byłam świadkiem cudów od dzieciństwa. Przyjeżdżali ludzie, uzdrawiani wracali, później dziękowali. Tak samo moje dziecko jest uzdrowione za przyczyną św. Antoniego. Miała nie żyć. W wieku dwóch miesięcy została uzdrowiona, kiedy obiecałam św. Antoniemu, że będę tu przyjeżdżać co roku. Cała rodzina kocha dziś św. Antoniego swoją historią podzieliła się pątniczka. Dla Kazimiery Krawczyk z parafii pw. Ducha Świętego w Hrubieszowie, przyjazd do Radecznicy stał się źródłem sił w radzeniu sobie z codziennymi problemami. Jej rodzice wszczepili w nią kult św. Antoniego. Kiedy tylko może, udaje się do sanktuarium w Radecznicy. Zdaniem pani Kazimiery, patron tego miejsca przyciąga swoim urokiem, cichością i błogosławieństwem, czymś wielkim, co się nie da opowiedzieć. Bernardyn o. Oktawian, który pochodzi z Radecznicy, także doświadczył uzdrowienia św. Antoniego. Cierpiał na reumatyzm dziecięcy i w wieku 4 lat poczuł, że musi modlić się do swojego patrona o uzdrowienie. To były trudne czasy powojenne, ponieważ w czasie wojny Radecznica została przez Niemców spalona i również mój rodzinny dom. Dlatego jak się urodziłem były bardzo trudne warunki mieszkaniowe. Wówczas zamieszkaliśmy w piwnicy. To był jednoizbowy dom, do którego wchodziło się z dworu. Cały dom był z kamienia i była tam ogromna wilgoć. Jako dziecko zapadłem tam na poważną chorobę reumatyzm dziecięcy. Chodziłem z mamą i rodzeństwem do tego sanktuarium i gdy bardzo cierpiałem, w mojej świadomości pojawiła się myśl, by modlić się do św. Antoniego. Pomocy od lekarza nie można było otrzymać. Którejś niedzieli, pamiętam to dokładnie, byłem zmęczony, stawy mnie bolały szczególnie w kolanach i wtedy do mamy powiedziałem, żeby mnie zaniosła do kościoła. Chciałem się troszkę cieszyć obecnością w kościele. Mama wytłumaczyła mi, że mam już 4 lata i jestem za ciężki. Ja jej wtedy powiedziałem, że jeżeli mnie zaniesie, to z kościoła przyjdę sam. Mama przyniosła mnie do kościoła, posadziła przy figurce św. Antoniego. Przy niej była skarbona na prośby. Mama napisała jedną, ja ją tam wrzuciłem. Modliłem się, nie pamiętam jak, ale pamiętam, że po wieczornym nabożeństwie mama podeszła i chciała mnie wziąć, wtedy ja szedłem już sam. W takiej dużej radości rzekłem: Widzisz, mamo, mówiłem ci, że jak mnie zaniesiesz do kościoła, to ja z kościoła przyjdę sam.
I tak już od 350 lat wierni szukają pomocy u św. Antoniego w Radecznicy, prosząc o cuda.
* * *
Cóż byśmy bez Ciebie uczynili zagubieni w życiu problemach chorobach w słowach myślach uczynkach zaplątani w labiryncie uczuć wciąż szukający prawdy dobra piękna (…)
tylko Ty potrafisz najlepiej odszukać doprowadzić ustrzec byśmy perłę wiary donieśli do Nieba
Podobno głosił kazania, siedząc w konarach orzechowego drzewa w pobliżu Padwy, gdzie dziś znajduje się niewielki kościółek Sant’Antonio di Noce. W piątek 13 czerwca Kościół katolicki wspomina w liturgii św. Antoniego Padewskiego – doktora Kościoła, jednego z najpopularniejszych świętych, patrona „od zagubionych osób i rzeczy” oraz ubogich.
Szkaplerz to najpopularniejsza obok Różańca świętego forma pobożności maryjnej. Historia szkaplerza sięga góry Karmel w Ziemi Świętej, kiedy to duchowi synowie proroka Eliasza prowadzili tam życie modlitewne. Było to w XII wieku. Z powodu prześladowań ze strony Saracenów bracia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel przenieśli się do Europy i dali początek zakonowi zwanemu karmelitańskim.
W południowej Anglii w Cambridge mieszkał pewien bogobojny człowiek - Szymon Stock, generał zakonu, który dostrzegając grożące zakonowi niebezpieczeństwa, modlił się gorliwie i błagał Maryję, Najświętszą Dziewicę, o pomoc. Pewnej nocy, z 15 na 16 lipca 1251 r., ukazała mu się Najświętsza Panienka w otoczeniu aniołów. Szymon otrzymał od Maryi brązowy szkaplerz i usłyszał słowa: „Przyjmij, Synu najmilszy, szkaplerz Twego zakonu jako znak mego braterstwa, przywilej dla Ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania”. Od tamtej pory karmelici noszą szkaplerz, czyli dwa prostokątne skrawki wełnianego sukna z naszytymi wyobrażeniami Matki Bożej Szkaplerznej i Najświętszego Serca Pana Jezusa, połączone tasiemkami. Słowo „szkaplerz” pochodzi od łacińskiego słowa „scapulae” (plecy, barki) i oznacza szatę, która okrywa plecy i piersi. Papież Pius X w 1910 r. zezwolił na zastąpienie szkaplerza medalikiem szkaplerznym.
Do wielkiej Rodziny Karmelitańskiej chcieli przynależeć wielcy tego świata - królowie, książęta, możnowładcy, ale i zwykli, prości ludzie. Dzięki papieżowi Janowi XXII - temu samemu, który wprowadził święto Trójcy Świętej i wyraził zgodę na koronację Władysława Łokietka - szkaplerz stał się powszechny. Papież miał objawienia. Matka Boża przyrzekła szczególne łaski noszącym pobożnie szkaplerz karmelitański. A Ojciec Święty ogłosił te łaski światu chrześcijańskiemu bullą „Sabbatina” z dnia 3 marca 1322 r. Bulla mówiła o tzw. przywileju sobotnim. Szczególne prawo do pomocy ze strony Maryi w życiu, śmierci i po śmierci mają ci, którzy noszą szkaplerz. Jest to niejako suknia Maryi, czyli znak i nieomylne zapewnienie macierzyńskiej opieki Matki Bożej. Kto nosi szkaplerz karmelitański, ten otrzymuje obietnicę, że dusza jego wkrótce po śmierci będzie wyzwolona z czyśćca. Stanie się to w pierwszą sobotę miesiąca po śmierci. Oczywiście, pod warunkiem, że ta osoba nosiła szkaplerz w należytym duchu i żyła prawdziwie po chrześcijańsku, zachowała czystość według stanu i modliła się modlitwą Kościoła.
Jan Paweł II pisał do przełożonych generalnych Zakonu Braci NMP z Góry Karmel i Zakonu Braci Bosych NMP z Góry Karmel, że w znaku szkaplerza zawiera się sugestywna synteza maryjnej duchowości, która ożywia pobożność ludzi wierzących, pobudzając ich wrażliwość na pełną miłości obecność Maryi Panny Matki w ich życiu. „Szkaplerz w istocie jest «habitem» - podkreślał Ojciec Święty. - Ten, kto go przyjmuje, zostaje włączony lub stowarzyszony w mniej lub więcej ścisłym stopniu z zakonem Karmelu, poświęconym służbie Matki Najświętszej dla dobra całego Kościoła. Ten, kto przywdziewa szkaplerz, zostaje wprowadzony do ziemi Karmelu, aby «spożywać jej owoce i jej zasoby» (por. Jr 2, 7) oraz doświadczać słodkiej i macierzyńskiej obecności Maryi w codziennym trudzie, by wewnętrznie się przyoblekać w Jezusa Chrystusa i ukazywać Jego życie w samym sobie dla dobra Kościoła i całej ludzkości” (por. Formuła nałożenia szkaplerza).
Papież Polak od wczesnych lat młodości nosił ten znak Maryi. I zawsze zaznaczał, jak ważny w jego życiu był czas, gdy uczęszczał do kościoła na Górce (Karmelitów) w Wadowicach. Szkaplerz przyjęty z rąk o. Sylwestra nosił do końca życia. (Szkaplerz św. Jana Pawła II znajduje się w klasztorze Karmelitów w Wadowicach.) W orędziu z okazji jubileuszu 750-lecia szkaplerza karmelitańskiego pisał, że szkaplerz „staje się znakiem przymierza i wzajemnej komunii między Maryją i wiernymi, a w rezultacie konkretnym sposobem zrozumienia słów Jezusa na krzyżu do Jana, któremu powierzył swą Matkę i naszą duchową Matkę”.
Matka Boża, kończąc swe objawienia w Lourdes i w Fatimie, ukazała się w szatach karmelitańskich jako Matka Boża Szkaplerzna. Wszystkie osoby noszące szkaplerz karmelitański mają udział w duchowych dobrach zakonu karmelitańskiego. Ten, kto go przyjmuje, zostaje na mocy jego przyjęcia związany mniej lub bardziej ściśle z zakonem karmelitańskim. Rodzinę Karmelu tworzą następujące kręgi osób: zakonnicy i zakonnice, Karmelitańskie Instytuty Życia Konsekrowanego, Świecki Zakon Karmelitów Bosych (dawniej zwany Trzecim Zakonem), Bractwa Szkaplerzne (erygowane), osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością w różnych formach zrzeszania się (wspólnoty lub grupy szkaplerzne) oraz osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością, ale bez żadnej formy zrzeszania się. Do obowiązków należących do Bractwa Szkaplerznego należy: przyjąć szkaplerz karmelitański z rąk kapłana; wpisać się do księgi Bractwa Szkaplerznego; w dzień i w nocy nosić na sobie szkaplerz; odmawiać codziennie modlitwę zaznaczoną w dniu przyjęcia do Bractwa; naśladować cnoty Matki Najświętszej i szerzyć Jej cześć.
Modlitwa do Matki Bożej Szkaplerznej
O najwspanialsza Królowo nieba i ziemi! Orędowniczko Szkaplerza świętego! Matko Boga! Oto ja, Twoje dziecko, wznoszę do Ciebie błagalne ręce i z głębi serca wołam do Ciebie: Królowo Szkaplerza, ratuj mnie, bo w Tobie cała moja nadzieja.
Jeśli Ty mnie nie wysłuchasz, do kogóż mam się udać?
Wiem, o dobra Matko, że Serce Twoje wzruszy się moim błaganiem i wysłuchasz mnie w moich potrzebach, gdyż Wszechmoc Boża spoczywa w Twoich rękach, a użyć jej możesz według upodobania.
Od wieków tak czczona, najszlachetniejsza Pocieszycielko utrapionych, powstań i swą potężną mocą rozprosz cierpienie, ulecz, uspokój mą zbolałą duszę, o Matko pełna litości! Ja wdzięcznym sercem wielbić Cię będę aż do śmierci. Na twoją chwałę w Szkaplerzu świętym żyć i umierać pragnę. Amen.
Kilka dni temu szefowa MEN Barbara Nowacka ogłosiła wielką reformę szkolnictwa. Celem jest dopasowanie polskiej edukacji do żądań unijnych, gdyż Unia Europejska przejmuje kontrolę nad edukacją w Polsce w ramach tzw. Europejskiego Obszaru Edukacyjnego.
Uczniów czekają m.in. kolejne nowe przedmioty, zmiany w systemie ocen, nowe matury i nowe podręczniki. W ocenie Fundacji Pro-Prawo do Życia celem tej reformy jest wyrwanie dzieci spod wychowawczego wpływu rodziców i przeobrażenie szkół w "przechowalnie" dzieci i młodzieży, w których prowadzona będzie ideologizacja i deprawacja, połączana z oduczaniem samodzielnego myślenia. Fundacja publikuje analizę zapowiedzianej przez MEN reformy.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.