Z Watykanu

Papież na rzymskim stadionie z charyzmatykami

Wyjdźcie na ulice i głoście Ewangelię

Papież Franciszek spotkał się 1 czerwca br. z ponad 50 tys. włoskich charyzmatyków na Stadionie Olimpijskim w Rzymie, którzy zgromadzili się na swoim 37. kongresie krajowym. Wzięli w nim także udział przedstawiciele 55 krajów, w których Ruch Odnowy w Duchu Świętym jest obecny. Ojciec Święty zaprosił wszystkich do Watykanu na jubileusz Odnowy w Duchu Świętym. Będzie on obchodzony w dniu Pięćdziesiątnicy w roku 2017.

Papież Franciszek zaapelował do młodych, by swej młodości nie chowali dla siebie i nie zamykali w kasie pancernej, ale ją dawali, żeby inni poznali Jezusa. Zwracając się do rodzin, Ojciec Święty zauważył, że są one Kościołem domowym, gdzie Jezus wzrasta w miłości małżonków i życiu dzieci. Dlatego też nieprzyjaciel tak bardzo atakuje rodzinę, diabeł jej nie lubi! Usiłuje ją zniszczyć, aby nie było w niej miłości.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ojciec Święty zachęcił do wychodzenia na ulice, by ewangelizować i dotykać zranione ciała ubogich. Wskazał, że do istotnych zadań Odnowy w Duchu Świętym należą ewangelizacja, ekumenizm duchowy, troska o potrzebujących, a u podstaw tego powinna być adoracja. Papież zachęcił: – Bądźcie jak wielka orkiestra. Nikt w Odnowie nie może uważać się za większego. Przypomniał, że „szefem” Odnowy jest Jezus Chrystus. Zachęcił, by bardziej kochać Kościół niż własne ugrupowanie.

Konferencja prasowa w samolocie

O celibacie, woli Bożej i najbliższych planach

Reklama

Papież Franciszek 26 maja br. podczas konferencji prasowej na pokładzie samolotu w drodze powrotnej z Izraela do Rzymu był pytany m.in. o sprawę celibatu księży. Stwierdził, że celibat nie jest dogmatem wiary, lecz regułą życia. Dodał, że osobiście bardzo ceni celibat jako „dar dla Kościoła”. Skoro jednak nie jest on dogmatem wiary, to „drzwi są zawsze otwarte”. Przypomniał przy tym, że w Kościele katolickim są żonaci księża – w obrządkach wschodnich.

Dziennikarze pytali także o możliwość jego ewentualnej rezygnacji. – Zrobię to, co Pan Bóg mi powie – odpowiedział Ojciec Święty, dodając, że trzeba na modlitwie szukać woli Bożej. – Benedykt XVI nie miał już sił i uczciwie, jako człowiek wiary i pokory, podjął taką decyzję. Sześćdziesiąt lat temu – wyjaśnił – nie było biskupów emerytów. Co się stanie z papieżami emerytami? Musimy patrzeć na Benedykta XVI jak na instytucję, otworzył on bowiem drzwi dla papieży emerytów. Drzwi są otwarte, ale tylko Bóg wie, czy będą inni, czy nie – stwierdził.

Papież Franciszek zapowiedział swe dwie najbliższe podróże zagraniczne. Obie zawiodą go do Azji. Ujawnił, że oprócz wizyty w Korei Południowej planowana jest dwudniowa podróż do Sri Lanki, a następnie na Filipiny. Odbędzie się ona w styczniu 2015 r.

Audiencja generalna

O pielgrzymce do Ziemi Świętej

O zakończonej 26 maja br. pielgrzymce do Ziemi Świętej mówił 28 maja papież Franciszek podczas audiencji generalnej.

Reklama

Przypomniał, że głównym celem tej pielgrzymki było uczczenie 50. rocznicy historycznego spotkania papieża Pawła VI i patriarchy Atenagorasa. Stanowiła ona szczególnie ważne wydarzenie na trudnej drodze ku jedności wszystkich chrześcijan. Stąd punktem kulminacyjnym wizyty Franciszka było spotkanie z patriarchą Bartłomiejem I. Wspólna modlitwa przy Grobie Jezusa uświadomiła nie tylko gorycz podziału, ale także pozwoliła usłyszeć głos Chrystusa, „który pragnie, aby wszystkie Jego owce stanowiły jedną owczarnię. Odczuliśmy pragnienie uzdrowienia nadal otwartych ran i stanowczego kontynuowania drogi do pełnej komunii” – stwierdził papież Franciszek.

Papież Franciszek do Polaków

Pozdrawiam serdecznie pielgrzymów polskich. Bracia i siostry, dzisiaj pragnę szczególnie podziękować wam za duchowe wsparcie w dniach mego pielgrzymowania do Ziemi Świętej. Proszę was nadal o modlitwę za wszystkich, którzy mieszkają w Ziemi Jezusa i na całym Bliskim Wschodzie. Niech ten region świata cieszy się pokojem i braterstwem, które nam wszystkim darował nasz Pan, Jezus Chrystus. Z serca wam błogosławię.
Audiencja generalna, 28 maja 2014 r.

Jezus jest zawsze u boku każdego z nas

W niedzielę 1 czerwca br. podczas południowej modlitwy „Regina Caeli” w Watykanie papież Franciszek przypomniał, że Jezus wprawdzie wstąpił do nieba, ale jest zawsze u boku każdego z nas i bez Niego nic nie możemy uczynić. – Jezus Zmartwychwstały jest blisko chrześcijan prześladowanych i dyskryminowanych, jest blisko każdego cierpiącego mężczyzny i kobiety – zaznaczył.

Z zasmuconym sercem Ojciec Święty zapewnił o swej modlitwie za ofiary konfliktów na Ukrainie i w Republice Środkowoafrykańskiej. Skierował stanowczy apel do wszystkich zaangażowanych stron o przezwyciężenie nieporozumień oraz cierpliwe poszukiwanie dialogu i pojednania.

* * *

Wejdźmy w głęboką przyjaźń z Jezusem, abyśmy mogli naśladować Go z bliska, żyć z Nim i dla Niego.
Wpis papieża Franciszka na Twitterze

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan