Reklama

Wiara

GPS na życie

Młody wyjeżdża na misję

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Co przychodzi ci na myśl, gdy słyszysz o wyjazdach na misje? Widzisz afrykańską sawannę, roześmianą Matkę Teresę z Kalkuty, braci zakonnych wiozących na taczkach cegły do powstającego domu rekolekcyjnego, siostry uczące cierpliwie angielskiego w szkole czy biedę potrzebujących ludzi i płacz dzieci? A może myślisz: „To interesujące, chyba coś dla mnie…”? Prócz długoterminowych wyjazdów na misje istnieje również możliwość kilkutygodniowego lub kilkumiesięcznego wolontariatu w Europie Wschodniej, Południowej, w Azji, Afryce, Ameryce Południowej, na Bliskim Wschodzie… Przygotowania do wyjazdów już trwają.

Zrobić krok

Krótkoterminowe wyjazdy organizują polskie zakony i zgromadzenia, wśród nich: oblaci, pallotyni, salwatorianie, salezjanie, werbiści, a spotkania wspólnot misyjnych odbywają się regularnie na terenie całej Polski. Zaproszenie do udziału w misjach jest skierowane do osób pełnoletnich, które chcą wyjechać w okresie wakacyjnym. Minimalny czas misji to dwa tygodnie. Wolontariaty zobowiązują jednak przyszłego misjonarza do wcześniejszej, co najmniej rocznej formacji. O tym, jak zrobić ten krok i przyłączyć się do wolontariatu misyjnego, mówi Małgorzata Dadej, koordynator Międzynarodowego Wolontariatu Don Bosco w Salezjańskim Ośrodku Misyjnym w Warszawie: – Najważniejsze: przyjechać do ośrodka misyjnego, aby poznać swoją motywację. Spotkania wolontariatu są okazją do rozmów z misjonarzami, wolontariuszami; do sprawdzenia, czy tego właśnie szukamy, czy misja polegająca w szczególności na pracy z dziećmi i młodzieżą, charakterystyczna dla charyzmatu salezjańskiego, to coś dla nas.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Dojrzewanie

Chęć wyjazdu i osobista deklaracja umacniają się w ciągu formacji, czyli kształtowania wolontariusza jako człowieka, chrześcijanina i przyszłego misjonarza. Trwa co najmniej rok. Głębsze poznanie siebie, sprawdzenie autentyczności swoich misyjnych motywacji, pogłębienie relacji z Jezusem, drugim człowiekiem i poznawanie siebie – to cele formacyjne. – Wyjazd na wolontariat misyjny – niezależnie od tego, czy w jego trakcie wykonuje się prace porządkowe, czy głosi się Ewangelię na ulicach – winien być motywowany przede wszystkim wymiarem duchowym: „Chcę dzielić się z innymi szczęściem, którym dla mnie jest Jezus Chrystus” – zaznacza o. Marcin Szafors OMI z Oblackiego Wolontariatu Misyjnego NINIWA.

Reklama

W ciągu roku przygotowań, rozpoczynającego się we wrześniu lub październiku, organizowane są spotkania lokalne i ogólnopolskie, wypełnione wspólną i osobistą modlitwą, konferencjami, rozmowami… – Pierwsze pół roku formacji to kształtowanie w młodym człowieku świadomości misyjnej, czyli świadomości dawania świadectwa o Ewangelii tu, gdzie jest. Drugie pół roku to bezpośrednie przygotowanie do wyjazdu na konkretną placówkę – mówi ks. Kamil Leszczyński SDS z Wolontariatu Misyjnego SALVATOR. Prócz formacji duchowej mają też miejsce warsztaty tematyczne, np. psychologiczne czy medyczne. Przygotowanie językowe (np. języka czeskiego, rosyjskiego) realizowane jest albo we własnym zakresie, albo organizowane jest przez wolontariat. Wybór miejsca misyjnego może zależeć od wolontariusza. Trzeba być jednak otwartym na służbę w placówkach, które zostaną zaproponowane. – Ważniejsza jest pomoc misji w tym miejscu, w którym jest potrzeba – mówi Katarzyna Mierzejewska z Salezjańskiego Wolontariatu Misyjnego „Młodzi Światu”. Przyszły misjonarz zawsze jednak wie wcześniej, dokąd wyjedzie. Koszty podróży lub pobytu zależą od miejsca misji i warunków ustalanych przez wolontariat. Choć mogą być one bardzo wysokie (np. do krajów afrykańskich), to udaje się je pokryć dzięki zgromadzonym przez wolontariusza środkom w czasie roku formacyjnego (zarobionym czy pozyskanym od sponsorów, organizacji rządowych i pozarządowych). O. Mirosław Piątkowski SVD z Werbistowskiego Wolontariatu Misyjnego APOLLOS podaje na to przykłady: – Są młodzi wolontariusze, którzy chcąc wyjechać na 6 tygodni do Zambii (do pomocy przy budowie przedszkola), jechali do Anglii, by na to zarobić. Wolontariuszka, która wyjechała do Irkucka, na jednym ze spotkań z przyjaciółmi misji opowiadała tak przekonująco o wolontariacie, swoich planach i potrzebach, że po spotkaniu jedna z osób zaoferowała, że zapłaci za jej bilet (2 tys. zł)!

Reklama

Owoce

Co zostaje po wolontariacie, gdy wraca się do domu? Może więcej dostrzega się, docenia? Np. skromny, ale bezpieczny dom, swoją nieidealną, ale kochaną rodzinę, perspektywy pracy i lepszej przyszłości, wygodne łóżko, chrupkie pieczywo z ulubioną wędliną na śniadanie… Z drugiej strony powrót do miejsca nauki, pracy i codziennego życia nie musi oznaczać końca misji. – Wyjazd na wolontariat to etap misji, którą kontynuuje się po powrocie do domu. Wolontariusz powinien mówić o swoich doświadczeniach zdobytych podczas wyjazdu, o ludziach, których spotkał, którym pomagał. Wielu wolontariuszy stwierdziło, że dostało na misji więcej, niż dało – mówi o. Jerzy Limanówka SAC z Pallotyńskiego Wolontariatu Misyjnego. Wspólnota, jaką tworzyło się w czasie roku formacyjnego, może trwać dalej, a służba ludziom spotkanym na misji, nie musi kończyć się wraz z powrotem do Polski. W kraju można organizować kwesty na rzecz misji, wspierać działalność wolontariatów misyjnych przez własne zaangażowanie, można też zachęcać innych do zainteresowania się tematem misji. Czy misja dotyczy jednak tylko tych, którzy żyją daleko od nas – w biedzie, chorobie, wojnie? A może pomoc rodzeństwu w lekcjach, odwiedzenie kogoś w szpitalu, cierpliwe wysłuchanie czyjejś trudnej historii, to też misja?

Październik to dobry czas na poruszenie tematu wolontariatu misyjnego skierowanego do nas, młodych. Przygotowania do kolejnych wyjazdów wakacyjnych już się rozpoczęły. Może między innymi dla ciebie? Daty spotkań listopadowych znajdują się na stronach internetowych wolontariatów :)

2015-10-14 08:50

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Świat oczami misjonarzy

Niedziela szczecińsko-kamieńska 10/2021, str. VI

[ TEMATY ]

misje

książka

misjonarze

Adam Szewczyk

Współautor książki ks. kan. dr Paweł Płaczek

Współautor książki ks. kan. dr Paweł Płaczek

Dwaj księża z dwóch odległych krańców Polski, którym misje stały się szczególnie bliskie, napisali książkę, by była świadectwem o Kościele misyjnym w Kenii i na Madagaskarze. Jest to zbiór 34 historii z misji jakie odbyli w ostatnich latach.

Premiera książki Fasola, kukurydza i Hakuna Matata. Czyli jak pokochałem Afrykę miała miejsce 14 lutego równolegle w Szczecinie i Zamościu. Jest to zbiór 34 historii z misji, które autorzy odbyli w ostatnich latach. Mimo, że opowiada o misjach i ukazuje potrzebę oraz głęboki sens niesienia pomocy w najdalszych zakątkach świata, nie została napisana przez misjonarzy. Napisali ją księża z dwóch bardzo odległych od siebie miast Polski – ks. kan. dr Paweł Płaczek, na co dzień dyrektor Wydziału Wychowania Katolickiego i Papieskich Dzieł Misyjnych w archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, wykładowca akademicki i autor wielu publikacji naukowych i popularnonaukowych, proboszcz parafii bł. ks. Jerzego Popiełuszki w Szczecinie oraz ks. Mariusz Skakuj, doktorant Katolickiego Uniwerystetu Lubelskiego Jana Pawła II, dyrektor Katolickiej Szkoły Podstawowej im. św. Ojca Pio w Zamościu. Duchowni, oprócz kapłaństwa odkryli w sobie powołanie misyjne, a dzięki swej aktywności połączyli działalność w kraju z organizowaniem i niesieniem pomoc żyjącym w skrajnej biedzie mieszkańcom m.in. Afryki.

CZYTAJ DALEJ

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy

[ TEMATY ]

Wielki Czwartek

Karol Porwich/Niedziela

Święte Triduum – dni, których nie można przegapić. Dni, które trzeba nasączyć modlitwą i trwaniem przy Jezusie.

Święte Triduum to dni wielkiej Obecności i... Nieobecności Jezusa. Tajemnica Wielkiego Czwartku – z ustanowieniem Eucharystii i kapłaństwa – wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy.

CZYTAJ DALEJ

Całun Turyński – badania naukowe potwierdzają, że nie został wyprodukowany

2024-03-28 22:00

[ TEMATY ]

całun turyński

Adobe.Stock

Całun Turyński

Całun Turyński

W Turynie we Włoszech zachowało się prześcieradło, w które według tradycji owinięto ciało zmarłego Jezusa - Święty Całun. W ostatnich latach tkanina ta została poddana licznym, nowym badaniom naukowym. Rozmawialiśmy o tym z prof. Emanuelą Marinelli, autorką wielu książek na temat Całunu - niedawno we Włoszech ukazała się publikacja „Via Sindonis” (Wydawnictwo Ares), napisana wspólnie z teologiem ks. Domenico Repice.

- Czy może pani profesor wyjaśnić tytuł swojej nowej książki „Via Sindonis”?

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję