Reklama

Polska

Być z Bogiem, być z ludźmi

Ćwierć wieku temu złożyły śluby zakonne. Ich strojem stał się na zawsze welon i urszulański habit, a na nim krzyż przedstawiający Chrystusa Zmartwychwstałego, promieniującego głębokim pokojem i radością z wypełnienia woli Ojca

Niedziela Ogólnopolska 45/2015, str. 28-29

[ TEMATY ]

rok życia konsekrowanego

Archiwum Sióstr Urszulanek

Jubileusz 25-lecia ślubów zakonnych świętowało w tym roku na Jasnej Górze 11 sióstr ze Zgromadzenia Urszulanek Unii Rzymskiej

Jubileusz 25-lecia ślubów zakonnych świętowało w tym roku na Jasnej Górze 11 sióstr ze Zgromadzenia
Urszulanek Unii Rzymskiej

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Zakon Urszulanek Unii Rzymskiej istnieje już blisko 500 lat. W Polsce siostry są obecne od 1857 r. Angażują się przede wszystkim w nauczanie dzieci i młodzieży – od przedszkola po uniwersytet. Już w XIX wieku otworzyły na ziemiach polskich swoje pierwsze szkoły – w Poznaniu i Gnieźnie. Usunięte stamtąd w czasie kulturkampfu założyły wspólnoty w Krakowie i Tarnowie.

Rozeznawanie drogi

– Przed wstąpieniem do zakonu już pracowałam, miałam nawet wkrótce wprowadzić się do własnego mieszkania, ale uświadomiłam sobie, że perspektywa takiego życia nie daje mi szczęścia – wspomina s. Stella. – Kiedy zetknęłam się z postacią naszej założycielki – św. Anieli Merici, odnalazłam w jej życiu cząstkę bycia z ludźmi i bycia z Bogiem. Wtedy dojrzała decyzja o wstąpieniu do Urszulanek.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ich duchowość, łącząca kontemplację i apostolstwo, przyciąga kandydatki, które pragną połączyć pogłębione życie duchowe z nauczaniem i wychowaniem. Tak jak s. Iwona, która mówi: – Nie znałam historii zakonu, postaci założycielki ani żadnej urszulanki. Chciałam wstąpić do zgromadzenia nauczającego i wychowującego. Od koleżanki dowiedziałam się, że urszulankom udało się reaktywować szkołę w Poznaniu przy ul. Spornej. Pojechałam tam i poczułam, że to jest moje miejsce.

Reklama

S. Kinga ukończyła urszulańską szkołę w Rybniku. Na jej wyborze, jak wspomina, zaważyło poznanie z bliska pracy i życia sióstr, a także osoba wychowawczyni – s. Heleny, otwartej na młodzież i jej problemy, umiejącej przybliżyć uczniom Boga.

Pierwsze kroki

W tamtych latach urszulanki odbywały postulat w Częstochowie – w klasztorze położonym u stóp Jasnej Góry, nowicjat w Pokrzywnie k. Poznania i juniorat w Krakowie. Te lata ścisłej formacji są czasem uczenia się życia zakonnego, poznawania jego historii i charyzmatu, pogłębiania życia modlitewnego.

– Szybko odkryłam, jak cenna jest przestrzeń czasu, którą każdego dnia zgromadzenie ofiarowuje nam na modlitwę, a także nacisk, jaki jest położony na ćwiczenia duchowe – mówi s. Iwona. Raz w roku mamy możliwość odbywania ośmiodniowych rekolekcji, a co najmniej dwa razy w życiu ćwiczeń ignacjańskich w całości. Te zasady są bardzo ważne dla życia duchowego.

S. Kinga podkreśla, że fascynujące dla niej było poznawanie charyzmatu św. Anieli, która uczyła, że tylko dzięki miłości, którą ukochał nas Bóg, jesteśmy w stanie kochać drugiego człowieka. Ważnym odkryciem było dla niej poznanie piękna urszulańskiej modlitwy brewiarzowej, która jest codziennie śpiewana w ich kaplicach. – To bardzo pomaga mi w modlitwie i cieszę się, że ta tradycja jest u nas tak mocno pielęgnowana – podkreśla s. Kinga.

Reklama

– Nowicjat był dla mnie czasem rozeznawania drogi, zastanawiania się, czego Pan Bóg ode mnie oczekuje – mówi s. Stella. – Wcześniej moim pragnieniem było założenie rodziny, miałam w sercu idealny obraz rodziny chrześcijańskiej. Z czasem przekonałam się, że moje powołanie jest inne. Był to też czas poznawania innej rzeczywistości, ubogacający, poszerzający horyzonty i otwierający na świat duchowy.

Na głęboką wodę

– Po nowicjacie trafiłam do małej wspólnoty w Piwnicznej-Zdroju – wspomina s. Kinga. – To był już egzamin z samodzielności, po „ciepełku” nowicjatu, gdzie wszystko jest zaplanowane i zorganizowane. Potem był powrót do domu formacyjnego w Krakowie, a po dwóch latach zostałam przeniesiona do Poznania. Kontynuowałam zaoczne studia teologiczne i podjęłam pracę w szkole. Od razu rzucono mnie na głęboką wodę – zostałam wychowawczynią klasy czwartej i prowadziłam katechezę. Na kolejnych placówkach nie miałam już możliwości pracy w szkole, niemniej jednak każda praca była kolejnym wyzwaniem i sprawdzianem.

Życie w zakonie związane jest ze zmianą miejsc i rodzajów pełnionej posługi. – Te zmiany zawsze się przeżywa – mówi s. Stella. – Pracowałam już w przedszkolu, internacie dla uczennic szkół średnich, akademiku, w formacji z siostrami w junioracie. Za każdym razem, kiedy pełna obaw przyjeżdżam do nowego miejsca, doświadczam, że Pan Bóg już tam jest, czeka na mnie ze swoją łaską i mnie wspiera. Najważniejsze, że mogę pracować z ludźmi, to jest ta cząstka, która jest mi bliska w osobie założycielki: być z człowiekiem, słuchać go i pomagać mu.

Reklama

– Ścieżka mojego życia zakonnego była dość nieoczekiwana – podkreśla s. Iwona. – Wybrałam zakon urszulański ze względu na misję nauczania i wychowania, z myślą o pracy w szkole podjęłam też studia historyczne w Lublinie. Dwa miesiące przed egzaminem dyplomowym przełożona poprosiła mnie, abym zajęła się pracą w archiwum prowincjalnym. Byłam zaskoczona. Wyobraziłam sobie, że będę pracować wśród stert papierów i pytałam: Panie Boże, dlaczego mnie tam posyłasz? Ale dzięki pracy w archiwum poznałam dobrze historię zakonu, której później uczyłam w nowicjacie, dzieliłam się nią też w różnych środowiskach. Zrozumiałam, że Pan Bóg posłał mnie z misją apostolską do osób dorosłych. Chociaż nie spełniło się moje marzenie, by pracować w szkole, czuję się szczęśliwa, bo wskazana ścieżka okazała się dla mnie dobra i rozwojowa. Od dwóch lat prowadzę archiwum generalne w Rzymie, to jest kontynuacja pracy, którą rozpoczęłam w Krakowie.

Marzenia – czemu nie?

Życie w zakonie wypełnia modlitwa i praca. Czasem jednak pozostaje chwila na marzenia. – Moje pragnienie duchowe jest takie, aby moje życie wewnętrzne szło stale wzwyż, aby moja relacja z Jezusem była coraz głębsza, coraz piękniejsza – mówi s. Kinga. Co do pragnień osobistych – marzyłam kiedyś, aby wyjechać na misje. Być może kiedyś się jeszcze spełni.

S. Iwona nie chce rozmawiać o marzeniach. – Ilekroć widzę jakiś cel w sferze zewnętrznej – tylekroć idę, przez posłuszeństwo, w zupełnie innym kierunku. Skupiam się więc nie na marzeniach, tylko na pragnieniach, a z tych najważniejsze jest, aby pozostać wierną Panu Bogu na drodze duchowej, którą mnie prowadzi. To jest relacja miłości, relacja oblubieńcza, im głębiej w nią wchodzę, tym bardziej jestem szczęśliwa i mogę stawać się świadkiem królestwa Bożego dla innych.

Również s. Stella mówi o pragnieniu coraz głębszej relacji z Jezusem, aby przygotować się na to najważniejsze spotkanie z Nim w wieczności, spojrzeć w Jego twarz i przywitać się z radością. Pragnieniem jest również, aby urszulanki stawały się zakonem coraz bardziej dynamicznym, ogarniającym swoim apostolstwem coraz szersze kręgi osób, zwłaszcza ubogich, zarówno materialnie, jak i duchowo.

Jubileusz 25-lecia życia zakonnego jest też czasem dziękczynienia Bogu, który wskazał tę ścieżkę, oraz ludziom na niej spotkanym. – Kiedy patrzę na miniony czas, czuję w sercu wdzięczność dla naszych przełożonych za naszą formację i wykształcenie, wdzięczność dla sióstr, od których tak wiele przejęłyśmy, radość, że mogłyśmy dołączyć do urszulańskiej wspólnoty, podążającej śladem św. Anieli Merici – podkreśla s. Stella.

2015-11-04 08:49

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Refleksja na Rok Życia Konsekrowanego (2)

Niedziela rzeszowska 1/2015, str. 8

[ TEMATY ]

rok życia konsekrowanego

Archiwum Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi

Żeby życie zakonne na nowo objawiło całe swoje piękno i dla dzisiejszego świata stało się pociągającym świadectwem, potrzeba osobistego zaangażowania osób zakonnych w przeżywanie tego czasu. Pierwszeństwo na tej drodze ma odkrycie na nowo swej tożsamości zakonnej, czyli tego, kim się jest jako osoba zakonna, a dopiero potem działanie na zewnątrz. Stąd też z pomocą Ducha Świętego niezbędne będzie ponowne wnikanie w duchowy wymiar powołania, konsekracji zakonnej, powrót do nauczania Kościoła o życiu zakonnym, a w końcu ponowna lektura Konstytucji, Reguł i zasad życia własnej rodziny zakonnej. Niezbędne w procesie duchowej odnowy jest Słowo Boże jako lektura i źródło modlitwy. W świetle Bożego Słowa na nowo można odkryć, poznać, pokochać i realizować swoje powołanie. Słowo Boże prowadzi z kolei do sakramentów pokuty i Eucharystii, bez których nie ma pogłębienia życia duchowego. W końcu pomocne są pozostałe ćwiczenia i praktyki duchowe, takie jak: rekolekcje, dni skupienia, modlitwa zakonna – ta indywidualna i wspólnotowa – oraz spotkania w ramach formacji stałej. Ożywienie życia duchowego, a w konsekwencji odnowienie życia zakonnego, możliwe jest tylko dzięki pełnemu i osobistemu zaangażowaniu we współpracę z łaską Bożą, które wymaga regularności i cierpliwości. Jest to obowiązkiem osób powołanych, wynikającym z powołania jako charyzmatu, daru i zadania. W procesie duchowej odnowy nie warto ulegać pokusie szukania wyjątkowych miejsc i mistrzów duchowych, jakkolwiek można z ich pomocy korzystać. Być może warto w tym miejscu, w tej wspólnocie i z tymi ludźmi, z którymi jest się z woli Bożej, odkrywać swój kairos, w którym poznamy na nowo niezgłębione miłosierdzie Boga i odkryjemy, kim jesteśmy w Jego oczach.
CZYTAJ DALEJ

Bp Bronakowski: wszystkich ludzi dobrej woli proszę o dobrowolną abstynencję w sierpniu

2025-07-09 12:56

[ TEMATY ]

bp Tadeusz Bronakowski

Apostolstwo trzeźwości

sierpień

Zespół KEP

dobrowolna abstynencja

Adobe Stock

Apel o dobrowolną abstynencję

Apel o dobrowolną abstynencję

Wszystkich wierzących Polaków i ludzi dobrej woli proszę o dobrowolną abstynencję w sierpniu. Będzie to świadectwo odpowiedzialności za siebie, za bliźnich i za Polskę - zachęca przewodniczący Zespołu Konferencji Episkopatu Polski ds. Apostolstwa Trzeźwości i Osób Uzależnionych bp Tadeusz Bronakowski w Apelu na sierpień - miesiąc abstynencji 2025.

CZYTAJ DALEJ

Castel Gandolfo: bogata historia letniej rezydencji papieży

2025-07-09 19:01

[ TEMATY ]

Castel Gandolfo

Vatican Media

Leon XIV jest szesnastym papieżem, który wypoczywa w Castel Gandolfo – miejscowości wybranej na letnią rezydencję papieży, począwszy od połowy XVII w. Pałac Apostolski, odwiedzony trzykrotnie przez Franciszka, został przez niego udostępniony dla zwiedzających w 2016 r. Część muzealna pozostanie otwarta również podczas pobytu Leona XIV w dniach 6-20 lipca i 15-17 sierpnia.

10 maja 1626 r. Urban VIII (Antonio Barberini) stał się pierwszym papieżem, który zatrzymał się w Castel Gandolfo. Od tego czasu do dziś ta miejscowość położona w regionie Lacjum gości papieży w okresie letnim.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję