Przesłanie do członków zakonów, zgromadzeń zakonnych i stowarzyszeń życia apostolskiego posługujących w ziemskiej Ojczyźnie Jezusa skierowali katoliccy ordynariusze Ziemi Świętej. Wystosowali je z okazji rozpoczynającego się Roku Życia Konsekrowanego.
Ordynariusze wyrażają wdzięczność za obecność i modlitwę 274 członków wspólnot kontemplacyjnych, jak również za posługę blisko 1600 zakonników i zakonnic zaangażowanych w duszpasterstwie parafialnym i szkołach. Dziękują za obecność, ale także za miłość i wierność względem Kościoła Matki. Podkreślają, że to właśnie dzięki tej miłości wspieranej darami Ducha osoby konsekrowane owocnie pracują w Ziemi Świętej, potrafią sprostać kolejnym wyzwaniom i szukają nowych sposobów pomocy lokalnemu Kościołowi. Hierarchowie zwracają się do wszystkich osób konsekrowanych, by z wdzięcznością spojrzeli na przeszłość, objęli przyszłość z nadzieją, a co najważniejsze, żyli teraźniejszością z poświęceniem. Tylko bowiem takie podejście jest w stanie przemienić region Bliskiego Wschodu gdzie często panuje nienawiść.
Program Roku Życia Konsekrowanego w Ziemi Świętej jest bardzo bogaty. Obejmuje między innymi celebracje jubileuszy zakonnych, dni modlitwy kontemplacyjnej, kursy formacji biblijnej i konferencje.
Uroczyste rozpoczęcie obchodów miało miejsce w Nazarecie, Betlejem, Ammanie i na Cyprze. 30 listopada Mszy w kościele św. Katarzyny przy grocie Narodzenia w Betlejem przewodniczył kustosz Ziemi Świętej o. Pierbattista Pizzaballa. Uroczystości w Betlejem zbiegły się z tradycyjnym ingresem kustosza do bazyliki Narodzenia z okazji pierwszej niedzieli Adwentu i z liturgicznym wspomnieniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej, patronki kościoła parafialnego w Betlejem. Msza w Betlejem była okazją, by w obecności całej parafii podziękować Bogu za obecność i posługę licznych zgromadzeń zakonnych posługujących w mieście narodzin Jezusa.
Żeby życie zakonne na nowo objawiło całe swoje piękno i dla dzisiejszego świata stało się pociągającym świadectwem, potrzeba osobistego zaangażowania osób zakonnych w przeżywanie tego czasu. Pierwszeństwo na tej drodze ma odkrycie na nowo swej tożsamości zakonnej, czyli tego, kim się jest jako osoba zakonna, a dopiero potem działanie na zewnątrz. Stąd też z pomocą Ducha Świętego niezbędne będzie ponowne wnikanie w duchowy wymiar powołania, konsekracji zakonnej, powrót do nauczania Kościoła o życiu zakonnym, a w końcu ponowna lektura Konstytucji, Reguł i zasad życia własnej rodziny zakonnej. Niezbędne w procesie duchowej odnowy jest Słowo Boże jako lektura i źródło modlitwy. W świetle Bożego Słowa na nowo można odkryć, poznać, pokochać i realizować swoje powołanie. Słowo Boże prowadzi z kolei do sakramentów pokuty i Eucharystii, bez których nie ma pogłębienia życia duchowego. W końcu pomocne są pozostałe ćwiczenia i praktyki duchowe, takie jak: rekolekcje, dni skupienia, modlitwa zakonna – ta indywidualna i wspólnotowa – oraz spotkania w ramach formacji stałej. Ożywienie życia duchowego, a w konsekwencji odnowienie życia zakonnego, możliwe jest tylko dzięki pełnemu i osobistemu zaangażowaniu we współpracę z łaską Bożą, które wymaga regularności i cierpliwości. Jest to obowiązkiem osób powołanych, wynikającym z powołania jako charyzmatu, daru i zadania. W procesie duchowej odnowy nie warto ulegać pokusie szukania wyjątkowych miejsc i mistrzów duchowych, jakkolwiek można z ich pomocy korzystać. Być może warto w tym miejscu, w tej wspólnocie i z tymi ludźmi, z którymi jest się z woli Bożej, odkrywać swój kairos, w którym poznamy na nowo niezgłębione miłosierdzie Boga i odkryjemy, kim jesteśmy w Jego oczach.
Potrzebujemy mocnej i autentycznej wiary, płynącej z zażyłości z Twoim Synem, opartej na Jego nauczaniu, a nie wiary ckliwej, emocjonalnej, czy też selektywnej według własnych potrzeb i przekonań. Potrzebujemy tej wiary, aby stać się pielgrzymami nadziei również dla innych – mówił przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Tadeusz Wojda SAC w rozważaniu podczas Apelu Jasnogórskiego 2 maja br.
Choć to jeden z głównych symboli konklawe, to jego tradycja sięga jedynie nieco ponad 100 lat. Biały dym z komina zamontowanego na Kaplicy Sykstyńskiej obwieszcza światu wybór papieża. Fumata bianca weszła też na stałe do języka włoskiego jako synonim rozwiązania jakiejś sprawy, zakończenia oczekiwania.
Po raz pierwszy biały dym zwiastował wybór papieża 3 września 1914 roku, gdy wybrano kardynała Giacomo della Chiesa, który przybrał imię Benedykta XV. Wcześniej wybór papieża oznaczał… brak dymu, bowiem karty ze skutecznego głosowania archiwizowano. Dłuższa jest historia czarnego dymu. We wcześniejszych wiekach, niezależnie od tego czy konklawe odbywało się w Watykanie, czy na rzymskim Kwirynale (gdy istniało Państwo Kościelne) czerń z komina była znakiem, że wakat na Stolicy Apostolskiej trwał.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
