Do powstania Dyrektorium przyczyniły się sugestie biskupów wyrażane na Synodach Biskupów o Eucharystii (w 2005) i Słowie Bożym (2008) oraz uwagi Benedykta XVI i Franciszka o homiliach. Dokument składa się z dwóch części. W pierwszej, zatytułowanej „Homilia i środowisko liturgiczne”, opisano istotę, funkcję i szczególny kontekst homilii, jak również cechy, którymi powinien się wyróżniać kaznodzieja.

Druga część nosi tytuł "Ars praedicandi" i zajmuje się już sztuką kaznodziejstwa, jej metodologią, głównymi cechami. Tytułem przykładu przedstawiono też zasadniczą interpretację niedzielnych czytań. Powstrzymano się jednak od prezentacji wzorcowych kazań.

W komentarzu do tego tekstu abp Roche zwrócił uwagę, powołując się m.in. na adhortację Franciszka "Evangelii gaudium", na szczególne dowartościowanie homilii, która jest szczytem dialogu Boga z Jego ludem, przed komunią sakramentalną. Przypomniał również, że zarówno dla biskupa, jak i dla zwykłego kapłana, zwłaszcza jeśli jest proboszczem, "przepowiadanie homiletyczne jest główną częścią jego nauczania, a więc posługi, rozszerzonej i zaakceptowanej z chwilą przyjęcia święceń, głoszenia Ewangelii Jezusa Chrystusa". Ma to pomagać słuchającym w coraz lepszym przyjmowaniu do swych serc Słowa, przemieniającego życie tych, którzy wcielają je w praktykę.

Dlatego homilia nie może być improwizowana - zaznaczył angielski hierarcha kurialny. Dodał, że kaznodzieja winien znać i ożywiać w sobie nieustannie świadomość tego, czego Kościół wymaga od niego, powierzając mu mandat łamania chleba Słowa Bożego w zgromadzeniu eucharystycznym, co przewidują księgi liturgiczne w tym zakresie, jakie kompetencje ma rozwijać w sobie oraz jakie są rzeczywiste potrzeby i oczekiwania wiernych zgromadzonych na modlitwie tu i teraz.