2017-12-13 11:06

Ks. Krzysztof Pawlina
Niedziela Ogólnopolska 51/2017, str. 30

Codzienność sprawia, że świat nam się kurczy. Święta to zaproszenie do podniesienia wzroku wyżej. Za horyzontem doczesności jest bezkresny horyzont wieczności. Za banalnymi zajęciami dnia powszedniego kryją się fundamentalne pytania i wybory. Obyśmy zdążyli te pytania sobie zadać i dobrze wybrać...

Są na ziemi miejsca piękne, które sprawiają, że się odnawiamy, umacniamy, odradzamy...

Prawie cały dzień spędziłem w Wielkim Kanionie. Oczarowany pięknem krajobrazu myślałem o Stwórcy, o prawach natury, o dziełach stworzenia. Nie chciałem stamtąd wyjeżdżać. Raz po raz odchodziłem od samochodu, aby jeszcze popatrzeć, aby zrobić jeszcze jedno zdjęcie. Ponaglany koniecznością powrotu na sam koniec jeszcze raz obejrzałem się za siebie. Nie mogłem się dosłownie rozstać z pięknem.

Pomyślałem: ja odjeżdżam, ale piękno pozostaje. Niewyczerpane źródło zachwytu. Jutro przyjadą tu inni ludzie. Będą patrzeć, podziwiać istniejące piękno.

Jest na świecie wiele takich miejsc jak Grand Canyon, do których ludzie ciągną z daleka niczym pielgrzymi do sanktuariów. Piękno – miejsce powrotów, miejsce, którym można się napełnić, z którego można zaczerpnąć.

Takim miejscem jest również żłóbek betlejemski. Mieszka w nim piękno duchowe. Nie ma on wyszukanej oprawy. Wszystko w nim jest proste i ascetyczne.

Piękno małego Jezusa.

W Boże Narodzenie Kościół w szczególny sposób ukazuje naszym oczom to, co jest w nim najpiękniejsze – Boga. Jednak jakże często bywa tak, że nie od razu udaje nam się Go zobaczyć, choć On zawsze jest.

Grand Canyonu też nie udało mi się zwiedzić za pierwszym podejściem. A miałem wielkie pragnienie go zobaczyć. Kiedy przyjechałem, okazało się, że jest zamknięty, bo w okolicy szalała burza. Wewnętrzny skurcz zawodu. Pomyślałem sobie: piękno każe na siebie czekać. Próbuję ponownie następnego dnia. Pogoda wątpliwa. I znów obawa przed kolejnym rozczarowaniem. Jednak udało się! Otwarte! Można go wreszcie zobaczyć.

Kanion ukazał mi się w pełnej krasie. Milczę wobec wielkości dzieła Stwórcy. Piękno nie do ogarnięcia. Ale próbuję.

Czego nauczyło mnie to spotkanie z pięknem? Pokory, cierpliwości, wytrwałości, a nawet uporu. Zrozumiałem wtedy, że nie zawsze dane jest nam oglądać to, co chcemy, wtedy, kiedy chcemy. Piękno bowiem ujawnia się w swoim czasie.

Podobnie jest z pięknem Boga. Nierzadko pragniemy, by się nam ukazał wtedy, gdy my tego zapragniemy. I to nasze pragnienie może być bardzo egoistyczne. Niech się ukaże, bo ja chcę!

A Bóg ma swój czas. I sztuką życia duchowego jest umieć ten Boży czas odnaleźć. Być może, że na ten moment trzeba będzie długo czekać, kilka razy podchodzić do żłóbka. Może trzeba być pokornym i przed żłóbkiem uklęknąć, aby nie patrzeć na Boga z góry?

Okres Bożego Narodzenia jest czasem ujawniania się piękna Boga. I warto znaleźć czas, aby pójść na spotkanie z pięknem. I czekać, aż się ujawni.