31 grudnia 2000 r. Pamiętny, przełomowy wieczór roku, wieku i tysiąclecia.

Na Oddziale Rehabilitacyjnym Szpitala Rejonowego w Przeworsku szczególne napięcie i krzątanina. Otóż w tym dniu, po raz pierwszy od chwili listopadowego wypadku, czcigodny pacjent ks. prałat Franciszek Woś - były proboszcz parafii Świętoniowa - będzie współcelebransem Przenajświętszej Ofiary Mszy św. Pacjenci w wózkach inwalidzkich, " balkonikach" na kółkach, o kulach i laskach, pod czułą i troskliwą opieką dyżurnego personelu pielęgniarskiego przemieszczają się w kierunku szpitalnej kaplicy pw. Matki Bożej Fatimskiej. Kapelan szpitala ks. Stanisław Borkowski, celebruje Mszę św., a ks. prałat F. Woś z wysokości inwalidzkiego "tronu", w zastępującej liturgiczną albę - gipsowej bieli na obu nogach i na prawej ręce, jest współcelebransem. Siostra oddziałowa Łucja Jedynak, intonuje kolędę Lulajże Jezuniu. Łzy, łzy i wzruszenie, w oczach chorych spędzających ten historyczny wieczór w szpitalnych ścianach, a także łzy w oczach rodziny i grona przyjaciół czcigodnego ks. prałata Wosia przybyłych tu, by być z nim i blisko niego.

Ks. kapelan St. Borkowski we wzruszającej homilii skierowanej do chorych, wypowiada za Ojcem Świętym słowa: "Jesteście skarbem Kościoła". Cierpienie zbliża do Chrystusa, który umarł na krzyżu. Każdy cierpiący jest wraz z Chrystusem przybity do krzyża tam na Golgocie. Cierpienie jest wielką, a zarazem skuteczną modlitwą. Im większe cierpienie na ziemi, tym większa radość w niebie. Składając chorym życzenia noworoczne, homilista mówi: "Niech sercami Waszymi rządzi Chrystus. Niech On w Was przebywa z całym Swoim bogactwem. Niech Wam błogosławi".

Po zakończonej Mszy św. pozostajemy w kaplicy tylko z naszym Czcigodnym Chorym na wspólnym kolędowaniu, tworząc wielogłosowy i wieloosobowy chór. Przylecieli Anieli, i Cicha święta noc, Podnieś rączkę Dziecię, błogosław Ojczyznę miłą i Mizerna cicha i Nowy rok bieży i wiele, wiele innych. A echo niesie po szpitalnych kątach wspomnienie Nowonarodzonego i w żłobie Złożonego przed 2000 lat, oraz cichą, pokorną prośbę; by pocieszał i umacniał, by leczył rany ciała i duszy, by sam tak po ludzku, zwyczajnie cierpiący, pozostał z chorymi i cierpiącymi na zawsze.