6 dni świętowania

LUCYNA RUCHAŁA: – Strefa Chwały Festiwal nie od początku był festiwalem. Zaczęło się bardziej kameralnie.

ANDRZEJ DUBIEL: – Wszystko zaczęło się w 1992 r. od spotkań muzyków chrześcijan. Znaczącą rolę odegrał tu zespół New Life’m, ale też inne środowiska chrześcijańskie, które podjęły trud organizacji pierwszego spotkania. Ja uczestniczę w tych rekolekcjach od 18 lat. Kilka lat temu zrodziła się koncepcja, aby rekolekcje Strefa Chwały otworzyć na inne środowiska, dać możliwość udziału większej grupie.

– Dlaczego miejscem Festiwalu stał się Stary Sącz? Pan mieszka w Zagłębiu, to raczej niekoniecznie „najbliżej” i „po drodze”...

– To przyszło na modlitwie. Wspólnie z Robertem Cudzichem i o. Andrzejem Bujnowskim OP mieliśmy przekonanie, że właśnie tam powinniśmy zorganizować tego typu rekolekcje: plac papieski to miejsce, które może pomieścić kilka tysięcy osób – a tak właśnie rozeznajemy i ufamy, że wolą Bożą jest, abyśmy rozwijali i organizowali rekolekcje dla kilku tysięcy osób. Wspaniały ołtarz, który pozostał po pielgrzymce papieża Jana Pawła II w 1999 r.; ziemia, którą pobłogosławił; piękne widoki, górski krajobraz – wszystko było (i jest!) w sam raz na Strefa Chwały Festiwal.

– Strefa Chwały, czyli miejsce, w którym się chwali, uwielbia Pana. Dlaczego uwielbienie jest tak ważne w życiu chrześcijanina?

– Powiedziałbym, że nie tyle samo uwielbienie, co ogólnie – modlitwa. Codzienna modlitwa jest fundamentem naszego życia, dlatego podczas rekolekcji dzień zaczynamy od Jutrzni, w centrum każdego dnia jest oczywiście Eucharystia. Nie brakuje też modlitwy uwielbienia, również dzięki obecności muzyków chrześcijańskich, którzy tym rodzajem modlitwy żyją na co dzień. Tu nie ma koncertów poszczególnych zespołów – podczas Festiwalu wszyscy muzycy łączą siły pod kierownictwem Agnieszki i Piotra Cudzichów. Jeden wielki zespół Strefy Chwały animuje modlitwę uwielbienia, a także dba o to, aby oprawa muzyczna rekolekcji była na najwyższym poziomie – i na takim poziomie jest.

– Festiwale zazwyczaj kojarzą się z wieloma wykonawcami, rozrywką, show-biznesem. Co może mieć wspólnego festiwal z rekolekcjami?

– Słowo „festiwal” przede wszystkim oznacza radość i świętowanie. I te nasze rekolekcje to właśnie 6 dni świętowania. Do Starego Sącza przybywają liderzy różnych wspólnot, zespołów muzycznych; ludzie, którzy na co dzień w swoich społecznościach lokalnych robią wiele niesamowitych rzeczy. Tutaj spotykamy się, by słuchać różnych konferencji, modlimy się, śmiejemy, pijemy dobrą kawę, rozmawiamy, słuchamy świetnej muzyki, śpiewamy, formujemy wspólnotę – to wszystko bardzo jednoczy. Strefa Chwały Festiwal jest platformą spotkania – z Bogiem i drugim człowiekiem.

– Nazwa Waszego Festiwalu ma jeszcze drugi człon: Rekolekcje Ludzi Nowej Kultury. Jak należy to rozumieć?

– Termin „Nowa Kultura” zaczerpnęliśmy od sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego – m.in. twórcy Ruchu Światło-Życie. Mówiąc „Ludzie Nowej Kultury”, mamy na myśli osoby różnej profesji, nie tylko muzyków, artystów, ale też dziennikarzy, sportowców, polityków, liderów wspólnot, mechaników, menadżerów – wszystkich, którzy na co dzień starają się żyć wartościami chrześcijańskimi. To osoby wciąż rozwijające się duchowo poprzez całoroczną formację, udział w rekolekcjach, angażowanie się w różnego rodzaju działalność ewangelizacyjną. To kultura życia z Bogiem i w Bogu.

– I tych „Ludzi Nowej Kultury” z roku na rok pojawia się coraz więcej na starosądeckich błoniach. Jak radzicie sobie chociażby z zakwaterowaniem?

– Rzeczywiście tych osób wciąż przybywa. To już nie tyle strefa ogólnopolska, co międzynarodowa! Przybywają ludzie z Niemiec, Belgii, Ukrainy, Białorusi, Irlandii, Chorwacji – zarówno Polacy, jak i obcokrajowcy – i to całymi rodzinami. Jak tylko rusza rejestracja uczestników, nagle okazuje się, że nie ma już miejsc noclegowych w ośrodkach, agroturystyce, internacie... Wszystko zostało zarezerwowane przez „naszych” ludzi. A miejsca wciąż potrzeba. Dlatego w tym roku ruszamy z miasteczkiem namiotowym, będą również dostępne przyczepy kempingowe oraz kontenery sanitarne. Jesteśmy gotowi na przyjęcie każdego, kto przybędzie.

– Z pewnością przyjedzie mnóstwo osób, szczególnie że zaprosiliście, jak co roku zresztą, wspaniałych gości.

– Ciężko powiedzieć, że zaprosiliśmy gości, bo tak się składa, że goście raz przyjeżdżają, a potem są stałymi bywalcami Strefy Chwały, jak np. abp Grzegorz Ryś, Marek Jurek czy też jałmużnik papieski abp Konrad Krajewski (teraz już kardynał). Ale na naszym spotkaniu pojawią się również: Antoni Tompolski – dyrektor Alpha Polska, Monika i Marcin Gomułkowie, Marek Zaremba, Sławomir Szmal, o. Jacek Dubel, ks. Jacek Herma, Stanisława Iżyk-Dekowska, no i oczywiście ordynariusz diecezji tarnowskiej bp Andrzej Jeż. Program i szczegóły dostępne są na naszej stronie www.strefachwalyfestiwal.pl . To będzie naprawdę dobry czas, zapraszamy! I

Strefa Chwały Festiwal
Termin: 28 czerwca – 3 lipca 2018
Miejsce: Diecezjalne Centrum Pielgrzymowania, ul. Papieska 10, 33-340 Stary Sącz
Organizator: Stowarzyszenie Muza Dei
Opiekun duchowy: o. Andrzej Bujnowski OP
Więcej na: www.strefachwalyfestiwal.pl

Czterdzieści dni po Niedzieli Zmartwychwstania Chrystusa Kościół katolicki świętuje uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Jest to pamiątka triumfalnego powrotu Pana Jezusa do nieba, skąd przyszedł na ziemię dla naszego zbawienia przyjmując naturę ludzką.

Św. Łukasz pozostawił w Dziejach Apostolskich następującą relację o tym wydarzeniu: "Po tych słowach [Pan Jezus] uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: ´Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba´. Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej" (Dz 1, 9-12). Na podstawie tego fragmentu wiemy dokładnie, że miejscem Wniebowstąpienia Chrystusa była Góra Oliwna. Właśnie na tej samej górze rozpoczęła się wcześniej męka Pana Jezusa. Wtedy Chrystus cierpiał i przygotowywał się do śmierci na krzyżu, teraz okazał swoją chwałę jako Bóg. Na miejscu Wniebowstąpienia w 378 r. wybudowano kościół z otwartym dachem, aby upamiętnić unoszenie się Chrystusa do nieba. W 1530 r. kościół ten został zamieniony na meczet muzułmański i taki stan utrzymuje się do dnia dzisiejszego. Mahometanie jednak pozwalają katolikom w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego na odprawienie tam Mszy św.

We wspomnianym wyżej fragmencie Dziejów Apostolskich św. Łukasz opowiada, że obłok zabrał Pana Jezusa sprzed oczu Apostołów, kiedy Ten wstępował do nieba. Już w Starym Testamencie przez obłok rozumiano szczególną obecność Boga wśród Narodu Wybranego. W obłoku przecież Bóg prowadził Izraelitów do ziemi obiecanej, w obłoku Bóg zstąpił na Górę Synaj. Kiedy Ewangelista św. Łukasz opisuje, że obłok zabrał Pana Jezusa, chciał przez to podkreślić, że odtąd rozpoczęła się Jego chwała. Wniebowstąpienie było wielką radością dla nieba, gdyż Chrystus po zwycięskim boju powrócił do domu. W Ewangelii św. Jana czytamy, że "Jezus... od Boga wyszedł i do Boga idzie" (J 13, 3). Ewangelista Jan podaje również następujące słowa naszego Pana: " Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca" (J 16, 28). Tak więc do nieba powraca Syn Boży, wstępuje On w wielkim triumfie jako Król. Obłok ma podkreślać, że Chrystus przechodzi do zupełnie innego świata, który jest niewidzialny i trudno go sobie nawet wyobrazić.

Wniebowstąpienie to nie tylko dzień wielkiej radości dla nieba ale również dla całego rodzaju ludzkiego. Oto Pan Jezus wstąpił do nieba nie sam, ale zabrał ze sobą wszystkie dusze świętych. Ten dzień jest tym radośniejszy, że Chrystus powrócił do swojego Ojca wraz z naturą ludzką, w której walczył na ziemi i zwyciężył. Przyoblekł się w nią dla naszego zbawienia, kiedy począł się z Ducha Świętego w łonie Maryi Dziewicy. Teraz jako Bóg - Człowiek po pokonaniu śmierci w tajemnicy zmartwychwstania i w tej naturze odbiera dodatkową chwałę. Wniebowstąpienie to więc nie tylko osobisty triumf Chrystusa, ale także nasze zwycięstwo, najwyższa chwała naszej ludzkiej natury. Kiedy wyznajemy wiarę podczas Mszy św., odmawiamy wtedy takie słowa: " Wstąpił do nieba, siedzi po prawicy Ojca". Dla nas oznacza to, że zostaliśmy wyniesieni ponad wszystkie stworzenia, nawet ponad aniołów. W uwielbionej naturze Jezusa Chrystusa chwałę odbiera nie tylko człowiek, ale również całe stworzenie. O tych wszystkich prawdach przypominają słowa papieża św. Leona Wielkiego: "Po błogosławionym zmartwychwstaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa, którego wskrzesiła moc Boża dnia trzeciego jako świątynię rozwaloną, dzisiaj najmilsi, upływa dzień czterdziesty, przeznaczony najświętszym wyrokiem dla naszego pouczenia, aby widokiem zmartwychwstałego ciała umocniła się wiara nasza... Apostołowie... napełnieni są radością. Bo zaiste wielka i nieopisana była przyczyna ich szczęścia, kiedy widzieli, jak na oczach tłumu wstępowała natura rodzaju ludzkiego ponad wszystkie stworzenia niebieski, bijące godnością chóry aniołów, nawet ponad zastępy archaniołów się wznosząc i dochodząc do granic Bóstwa - wiem Syn Boży ją sobie poślubił. Dlatego wyniesienie Chrystusa jest równocześnie i naszym także wyniesieniem: co bowiem pochodzi z Głowy, spada i na ciało. Dzisiaj bowiem nie tylko zostaliśmy umocnieni w posiadaniu nieba, lecz wznieśliśmy się wyżej dzięki łasce Chrystusa, niż utraciliśmy przez zazdrość szatana. Jak bowiem zawzięty nieprzyjaciel zrzucił nas z posiadłości niebieskich, tak nas jako braci swoich syn Boży społem po prawicy Ojca umieszcza".

Św. Łukasz w swojej Ewangelii podaje, że po tym jak Pan Jezus został uniesiony do nieba, Apostołowie z wielką radością powrócili do Jerozolimy. Zostali pouczeni o powtórnym przyjściu Chrystusa, który przybędzie na świat, aby go osądzić. Już przy Ostatniej Wieczerzy nasz Pan zapewniał: "W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem" ( J 14, 2-3). Uczniowie Chrystusa zostali poddani licznym, ciężkim próbom podczas Jego pobytu na ziemi. Widzieli cuda Pana Jezusa, słyszeli Jego nauki, które pociągały tłumy. Chociaż byli świadkami tego wszystkiego, jednak w momencie męki i śmierci Chrystusa opuścili Go. Nie łatwo im też przyszło uwierzenie, że ich Nauczyciel i Pan zmartwychwstał. Kiedy jednak Pan Jezus przez czterdzieści dni pokazywał się Apostołom, ich wiara w zmartwychwstanie Bożego Syna umocniła się do tego stopnie, że później mężnie znosili prześladowania i oddawali własne życie dla Niego. Tym trudniej było im się rozstać z Chrystusem, kiedy ten wstępował do nieba. Pan Jezus powiedział jednak, że Jego odejście jest konieczne, aby mógł przyjść Pocieszyciel. Tymi słowami zapowiadał On posłanie ludziom Ducha Świętego, który odtąd miał prowadzić Kościół aż do skończenia czasów.

Należałoby się zastanowić, do czego nasz Pan zobowiązuje nas w tajemnicy Wniebowstąpienia. Św. Augustyn zachęca wierzących w Chrystusa w taki sposób: "W dniu dzisiejszym nasz Pan, Jezus Chrystus, wstąpił do nieba: podążajmy tam sercem razem z Nim". Przypomina w tym miejscu słowa św. Pawła, który nawoływał: "Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi" (Kol 3, 1-2). Dalej św. Augustyn przypomina, że Pan Jezus chociaż wstąpił do nieba, nie odszedł od nas. Podobnie i my już jesteśmy razem z Nim w ojczyźnie niebieskiej, choć w naszym ciele nie spełniło się jeszcze to, co jest nam obiecane. Tajemnica Wniebowstąpienia nie każe jednak odrywać oczu od ziemi, lecz czynić ją sobie poddaną w ten sposób, aby budować "nową ziemię i nowego niebo". Tajemnica Wniebowstąpienia ukazuje sens pracy i ludzkich wysiłków, utwierdza chrześcijańską misję w świecie. Każdy człowiek powołany jest do tego, aby podporządkowując sobie ziemię, odnosił do Boga siebie i wszystkie rzeczy. Chodzi tu również o zwykłe, codzienne zajęcia, najdrobniejsze nawet prace, które rozwijają dzieło Stwórcy, zaradzają potrzebom swoich braci.

W naszej diecezji jest tylko jeden kościół parafialny, który nosi tytuł Wniebowstąpienia Pańskiego. Świątynia ta znajduje się w miejscowości Strabla. Natomiast w Mierzwinie znajduje się jeszcze kaplica pod tym wezwaniem.