Z Węgier do Polski
Jadwiga była trzecią i najmłodszą córką króla Węgier i Polski, Ludwika Andegaweńskiego oraz Elżbiety, księżniczki bośniackiej. Urodziła się w 1373 lub 1374 r. Rodzice planowali dla Jadwigi małżeństwo z Wilhelmem Habsburgiem. Dzieci połączono warunkowym ślubem, by go dopełnić w ich wieku dojrzałym. W chwili zawarcia ślubu warunkowego Jadwiga miała zaledwie 4 lata. Jednak plany pokrzyżowała śmierć starszej siostry Jadwigi – Katarzyny. Kiedy w roku 1383 zmarł Ludwik, dostojnicy polscy rozpoczęli starania, by Jadwiga objęła po nim rządy w Polsce. 16 października 1384 r., mając zaledwie 10 lat, została uroczyście koronowana na Wawelu, na króla Polski. W naszej historii jest to jedyny przypadek, gdy królem została kobieta.
15 lutego 1386 r. Jadwiga poślubiła wielkiego księcia litewskiego Władysława Jagiełłę. Wydarzenie to dało początek Unii Polsko-Litewskiej. Na decyzję Jadwigi o poślubieniu starszego o 20 lat Litwina wpłynęła z pewnością perspektywa korzyści, które wynikały z tego małżeństwa nie tylko dla Polski, ale dla całego chrześcijaństwa. Po przyjęciu chrztu Jagiełło zaangażował się w wykorzenianie pogaństwa na Litwie i wprowadzanie nowej wiary.
Na Polskim tronie
Jadwiga w sprawach politycznych nie chowała się bynajmniej za plecami męża. Prowadziła ożywioną korespondencję z Krzyżakami, szukając w międzyczasie sojuszników do nadchodzącej wojny z zakonem, doprowadziła do zgody między Władysławem Jagiełłą a jego rywalem, Witoldem, poprowadziła wyprawę wojskową na Ruś Czerwoną i przyjęła hołd lenny Mołdawii. Nawiązała ścisły kontakt z papieżem Urbanem VI i Bonifacym IX.
Reklama
Serca poddanych pozyskała sobie jednak przede wszystkim niezwykłą dobrocią. Stawała w obronie bezbronnych i najuboższych. Mimo młodego wieku, we wszystkich podejmowanych przez królową działaniach widać było jej osobowość i silne cechy charakteru. Jej duchowość cechowała się ścisłym związkiem życia czynnego i kontemplacyjnego, według słów, jakie skierował do niej Chrystus z wawelskiego krucyfiksu: „Czyń, co widzisz!”. Każda jej decyzja była przemodlona, jak na przykład kwestia ślubu z Jagiełłą. Sprawowanie władzy pojmowała jako służbę. Jej życie mistyczne i apostolskie, małżeńskie i dworskie tworzyło harmonijną jedność budzącą powszechny podziw. Nie żałowała pieniędzy na stawianie nowych kościołów, a czasem nawet sama doglądała prac przy budowie. Do najpilniejszych trosk Jadwigi należało odnowienie Akademii Krakowskiej. Założył ją Kazimierz Wielki w 1364 r., jednak za rządów Ludwika Węgierskiego Akademia podupadła. Jadwiga oddała wszystkie swoje klejnoty na jej odnowienie. 22 marca 1399 r. Jadwiga urodziła córkę, której na chrzcie dano imię na cześć babki oraz papieża: Elżbieta Bonifacja. Niestety po zaledwie trzech tygodniach dziewczynka zmarła, a kilka dni później, 17 lipca 1399 r., w wieku 25 lat, w wyniku komplikacji po porodzie, zmarła również matka. Ciało Jadwigi spoczęło w podziemiach katedry na Wawelu.
Długa droga na ołtarze
Już w 1426 r. arcybiskup gnieźnieński Wojciech Jastrzębiec rozpoczął formalny proces kanoniczny. Niestety pieniądze, które miały być przeznaczone na przeprowadzenie procesu kanonizacyjnego zostały wydane na wojnę z Krzyżakami. Dopiero po blisko pięciuset latach starania o beatyfikację podjęli na nowo kard. Adam Stefan Sapieha i kard. Karol Wojtyła. Beatyfikacja odbyła się 31 maja 1979 r. w Rzymie, a kanonizacja 8 czerwca 1997 r. w Krakowie.
