2018-10-10 11:16

Michał Karnowski
Niedziela Ogólnopolska 41/2018, str. 35

Wielka polityczna zmiana roku 2015 miała wiele przyczyn bardzo konkretnych, od dobrego zorganizowania obozu Jarosława Kaczyńskiego po przechodzące w cynizm wypalenie ekipy Donalda Tuska. Byłoby jednak wielkim błędem pomijanie wymiaru moralno-społecznego, wyrastającego z niepokoju o ojczyznę, skutkującego zjednoczeniem wszystkich sił pragnących zmiany. Jak była ona konieczna, widać dziś wyraźnie. W budżecie mamy dziesiątki miliardów złotych więcej, udało się zahamować katastrofę demograficzną, zatrzymano proces przymusowej lewicowej „reedukacji” Polaków. Polska odzyskuje siły i choć daleko nam wciąż do bogatego Zachodu, to na pewno jest dalej od sfer, w których głodne dzieci uważa się za nieunikniony efekt systemu.

By to cofnąć, odsunięci od władzy próbowali wszystkiego: ulicznej krwawej rewolty w stylu ukraińskiego Majdanu, donosów i zagranicznych sankcji, które uderzyłyby finansowo w obywateli, a nawet zbuntowania żołnierzy i policjantów. Żadnych hamulców, żadnych zasad. Od kilku miesięcy wyraźnie widać, że wobec fiaska tamtych działań z całą możliwą siłą postanowiono spróbować metody najprostszej: skłócić obóz opowiadający się za naprawą kraju. Nie tylko ten polityczny, partyjny, ale także społeczny. A nawet szerzej: wszyscy Polacy mają ze sobą nawzajem wojować, każda grupa społeczna ma widzieć wroga w innej.

Dlatego właśnie teraz niemieckie media założone dla Polaków nagle odnalazły zapis rozmów z okresu afery taśmowej z udziałem premiera Mateusza Morawieckiego. Jak na razie nic z nich nie wynika: obecny szef rządu, a ówczesny prezes prywatnego banku wypada na tle ludzi Platformy wyjątkowo przyzwoicie. Nie godzi się na łamanie prawa, martwi się wyzwaniami stojącymi przed Polską. Atakujący się tym nie przejmują: w tonie sensacji niepasującej do treści rzucają na stół kolejne odcinki. Plan jest chytry: przypominanie, że Morawiecki spotykał się kiedyś z ludźmi PO (jako szef dużego banku nie mógł tego nie robić), ma go odciąć od politycznego zaplecza, ma wywołać ferment.

Ale to jeszcze nic w porównaniu ze skalą ataku skierowanego przeciw Kościołowi. Nie ma co się rozwodzić o wyjątkowo prymitywnym filmie o księżach, zwanych tu po bolszewicku „klerem”. Wyznanie Jerzego Urbana, że odnajduje w tym dziele swoją wieloletnią antykościelną pracę, powinno wystarczyć za recenzję. Trzeba jednak widzieć prawdziwy cel tego filmowego paskudztwa: to odebranie przynależnego księżom szacunku, zredukowanie każdego kapłana do najgorszych skojarzeń, a w efekcie rozluźnienie więzi między hierarchiczną strukturą Kościoła a wiernymi. Jeśli to się uda, reszta się rozpadnie sama.

To szczucie jednych na drugich – bo trudno tu o inne słowo – staje się koszmarnym zwyczajem lewicy. Kobiety mają widzieć wrogów w swoich mężach, dzieci – w rodzicach, uczniowie – w nauczycielach. Każdy ma być sam, każdy ma mieć poczucie słabości i osamotnienia. Rządzący światem wiedzą, że z taką jednostką mogą zrobić wszystko. Samotni, skłóceni – nic nie znaczymy. Mogą nas być miliony, a siły nie będziemy mieli żadnej. Naprawdę, będzie nam potrzeba wiele mądrości i spokoju w najbliższych miesiącach.