2019-10-29 12:48

Artur Grabowski
Edycja legnicka 44/2019, str. 6-7

Św. Jan Paweł II to święty bliski sercu każdego Polaka. Swoim życiem pokazał, że świętość jest drogą każdego z nas. W roku 40. rocznicy pierwszej pielgrzymki Papieża Polaka do Ojczyzny olszyńska wspólnota parafialna uroczyście świętowała obchody Dnia Papieskiego, którego centralnym punktem było wprowadzenie relikwii krwi św. Jana Pawła II do kościoła parafialnego w Olszynie

Uroczystości papieskie zainaugurowała akademia o św. Janie Pawle II w Gminnym Ośrodku Kultury, którą przygotowali uczniowie i nauczyciele Szkoły Podstawowej nr 1 w Olszynie. 11 września br. uczniowie klas VII i VIII wystawili sztukę, której tematem była historia nastolatki Kamili, zaintrygowanej słowami Jana Pawła II. Bohaterka zmieniła swą hierarchię wartości, czyniąc z polskiego Papieża swój życiowy autorytet. Przedstawienie obejrzeli zaproszeni goście oraz uczniowie starszych klas szkół podstawowych. Z zadumą i wzruszeniem śledzili przemianę głównej bohaterki, poznając jednocześnie historię życia Jana Pawła II i zgłębiając sens jego najważniejszych przesłań. Spektakl nagrodzono gromkimi brawami. Jako szczególne wyróżnienie dla jego twórców należy przyjąć słowa uznania wypowiedziane przez ks. prob. Bogusława Wolańskiego i dyr. Grażynę Petruch.

Ważnym punktem tego spotkania było otwarcie wystawy Instytutu Pamięci Narodowej o wizycie Jana Pawła II we Wrocławiu w 1983 r. oraz ekspozycji pamiątek, wśród których można było zobaczyć m.in. różaniec ofiarowany przez świętego Papieża ks. Bogusławowi Wolańskiemu podczas wizyty apostolskiej w Legnicy 2 czerwca 1997 r., a także Mszał papieski, z którego Ojciec Święty sprawował Eucharystię podczas tej pamiętnej pielgrzymki.

W przeddzień wprowadzenia relikwii olszynianie zgromadzili się przy Matce Bożej Fatimskiej, polecając jej orędownictwu sprawy Kościoła i świata, a także swoje osobiste intencje podczas wieczornej Mszy św. i różańcowej procesji ze świecami i figurą maryjną.

Jednak najważniejszym punktem obchodów była niedzielna Suma parafialna, podczas której uroczyście wprowadzone zostały do świątyni relikwie krwi św. Jana Pawła II. Eucharystii przewodniczył ks. prał. Wiesław Migdał, emerytowany proboszcz parafii św. Maksymiliana Kolbego w Lubinie. Nie mogło w tym szczególnym dniu zabraknąć przedstawicieli samorządu województwa dolnośląskiego, a także samorządu gminy Olszyna. W procesji wejścia rodzina państwa Magdaleny, Krzysztofa, Jagody, Cypriana i Klary Błaszczyk, w asyście Matek Żywego Różańca i Bractwa św. Józefa, niosła relikwiarz, w którym umieszczone zostały relikwie, które w marcu br. na ręce księdza proboszcza przekazał kard. Stanisław Dziwisz, wieloletni sekretarz świętego Papieża. Po okadzeniu ołtarza i relikwii reprezentanci olszynian przypomnieli sylwetkę św. Jana Pawła II, prosząc zarazem księdza prałata o przewodniczenie uroczystej Liturgii. Niedzielna Eucharystia była świętem całej wspólnoty olszyńskiego Kościoła. Zjednoczeni w duchu, wpatrzeni w przykład świętości św. Jana Pawła II od miesięcy parafianie z Olszyny przygotowywali się do tego wyjątkowego dnia przez katechezę, homilie i naukę śpiewu pieśni. W homilii ks. prał. Migdał przypomniał najważniejsze momenty posługi papieskiej, wskazując na realizowanie się w niej szczególnego Bożego zamysłu. Jak wspominał – to także patron pojednania, które jest warunkiem wcielania ewangelicznego przesłania w życie poszczególnych ludzi i społeczeństw.

Kulminacyjnym momentem uroczystości było powierzenie parafii św. Janowi Pawłowi II, którego w imieniu całej wspólnoty dokonali ksiądz proboszcz, Maria i Stanisław Cybulscy ze Stowarzyszenia Rodzin Katolickich oraz Teresa Dudkiewicz-Kozań z Parafialnego Zespołu Caritas. Po modlitwie zawierzenia ks. prał. Migdał pobłogosławił największy dzwon, zawieszony na wieży parafialnego kościoła, który od tej pory nosi imię „Jan Paweł II”, wzywa do modlitwy i ogłasza najważniejsze wydarzenia w historii Kościoła, Polski i świata.

Po Liturgii każdy mógł oddać cześć św. Janowi Pawłowi II przez ucałowanie relikwii, a jako pamiątkę tego dnia otrzymywał okolicznościowy obrazek z modlitwą w intencji małżeństw i rodzin, przygotowany specjalnie na tę okazję.

Postać św. Jana Pawła II jako orędownika wolności w swoim programie słowno-muzycznym zaprezentował również Zespół Artystyczny Żołnierzy Rezerwy „Rota” ze Złotoryi.

Ostatnim punktem obchodów była modlitwa różańcowa i Eucharystia na olszyńskim cmentarzu w kaplicy św. Jana Pawła II, gdzie ks. prob. Bogusław Wolański przypomniał „Świadectwo” Stanisława kard. Dziwisza, a szczególnie moment odchodzenia Papieża do domu Ojca.

Św. Jan Paweł II towarzyszył olszynianom przez cały tydzień, a wierni oddawali cześć relikwiom. Teraz święty Papież Polak będzie towarzyszył parafianom z Olszyny w nabożeństwie za małżeństwa i rodziny, stając się orędownikiem w ich codziennych sprawach.

2019-12-02 15:38

Salve NET

Czekamy na Pana Jezusa. Jakieś sprytne dziecko zauważyło, że przecież Pan Jezus jest cały czas w Kościele: i w tabernakulum, i jak ksiądz mówi kazanie. I jak ksiądz czyta Ewangelię, to czyta słowo Chrystusa. Chrystus jest obecny. Jak to więc jest, że my czekamy na kogoś, kto jest obecny? To jest wielka tajemnica, że Bóg jest i Bóg przychodzi - mówi ks. Piotr Pawlukiewicz.

Zapraszamy na pierwszy odcinek rekolekcji ks. Piotra, kolejne będą ukazywały się w każdy poniedziałek adwentu.

2019-12-06 19:13

kg (KAI) / Huehuetenango

W sobotę 7 grudnia w mieście Huehuetenango w zachodniej Gwatemali biskup diecezji David w Panamie kard. José Luis Lacunza Maestrojuán ogłosi błogosławionym brata Jakuba Alfreda Millera, który poniósł tam śmierć męczeńską w wieku 37 lat. Był on amerykańskim bratem szkolnym, który ponad 10 lat swego życia zakonnego spędził w Ameryce Środkowej, głównie w Nikaragui, potem w Gwatemali i tam zginął z rąk niewykrytych do dzisiaj sprawców.

Oto krótki życiorys nowego błogosławionego.

Jakub (James) Alfred Miller urodził się 21 września 1944 w miasteczku Stevens Point w amerykańskim stanie Wisconsin. Był wcześniakiem i zaraz po urodzeniu ważył zaledwie nieco ponad 1,8 kg, później jednak szybko się rozwijał i jako dorosły mierzył prawie 2 metry i ważył 100 kg. W dzieciństwie i wczesnej młodości był bardzo porywczy, a nawet niesforny i rubaszny, co nieraz budziło lęk w jego otoczeniu.

Wielki wpływ na zmianę jego zachowania i na całe późniejsze jego życie wywarła nauka w szkole średniej, prowadzonej przez braci szkolnych w mieście Winona w sąsiednim stanie Minnesota. W 1959, mając 15 lat, rozpoczął juniorat w tym zgromadzeniu zakonnym, w 3 lata potem został postulantem, a następnie nowicjuszem. Przyjął wówczas imiona zakonne Leo William, później jednak powrócił do swych imion chrzestnych i tylko ich używał.

Jeszcze przed złożeniem ślubów wieczystych w sierpniu 1969 zaczął pracować jako nauczyciel języków angielskiego i hiszpańskiego i jako katecheta w szkole średniej Cretin w St. Paul – stolicy Minnesoty; uprawiał też amerykański futbol i trenował drużynę szkolną.

Po ślubach władze zgromadzenia wysłały go do pracy w mieście Bluefields w południowo-wschodniej Nikaragui, skąd w 1974 przeniesiono go do Puerto Cabezas na północny wschód kraju. Pracował tam nie tylko jako nauczyciel, ale również przy rozbudowie miejscowego kompleksu przemysłowo-kościelnego, a szkoła na jego terenie pod jego kierunkiem rozrosła się z 300 do 800 uczniów. Aby bardziej zbliżyć się do miejscowej ludności, zaczął używać hiszpańskiej wersji swego imienia – Santiago (Jakub) i pod nim był powszechnie znany.

Tę pomyślnie rozwijającą się działalność przerwało w lipcu 1979 polecenie władz zakonnych, aby opuścił Nikaraguę, gdy zwyciężyło tam lewicowe ugrupowanie sandinistów. Brat Santiago pozostawał bowiem w dobrych i bliskich kontaktach z dotychczasowym dyktatorem Anastasio Somozą, widząc w tym szanse na wypełnienie przez rząd zobowiązań co do rozbudowy szkolnictwa w tym regionie, złożonych jego poprzednikowi i współbratu zakonnemu Francisowi Carrowi. Ale niektórzy miejscowi mieszkańcy uważali te więzi za zbyt bliskie i to zaniepokoiło przełożonych zakonnika, tym bardziej że nowe władze umieściły jego nazwisko na liście tych, których należy „sprzątnąć”.

Brat Santiago wrócił więc bardzo niechętnie do Stanów Zjednoczonych, gdzie znów zaczął uczyć w swej pierwszej szkole w St. Paul, nie przestając jednak marzyć o powrocie do Ameryki Środkowej. Robił tak wiele dla tej placówki, że uczniowie nazwali go „Bratem Złotą Rączką”.

W styczniu 1981 znów znalazł się w Ameryce Środkowej, tym razem w Gwatemali – w Huehuetenango na zachodzie kraju i tam od pierwszej chwili zaangażował się jako nauczyciel zawodu w poprawę położenia ludności tubylczej, uciskanej przez panujący w tym kraju reżym. Działania te z jednej strony zyskały mu wielką sympatię miejscowych mieszkańców, z drugiej ściągnęły nań nie mniejszą wrogość rządzących wojskowych i bardzo szybko zaczął otrzymywać ostrzeżenia i pogróżki, których jednak nie uląkł się i nadal prowadził swą działalność na rzecz najuboższych.

Już w rok później – wieczorem 13 lutego 1983 do prowadzonej przez braci szkolnych Szkoły Indiańskiej im. De La Salle wdarło się trzech zamaskowanych i uzbrojonych mężczyzn, oddając serię strzałów do brata Millera, zajętego pracami budowlanymi. Zakonnik zginął na miejscu, zabójcy natomiast od razu odjechali, a wszelki ślad po nich zaginął. Do dziś pozostali niewykryci i nieukarani.

Amerykańska diecezja La Crosse, na której terenie urodził się przyszły błogosławiony, ustanowiła nagrodę jego imienia za działalność na rzecz sprawiedliwości społecznej, a po jego śmierci powstała także fundacja, również nosząca jego imię, w celu kontynuowania jego dzieła na rzecz biednych i uciskanych. Brat Santiago nazywany jest „męczennikiem edukacji”.

Jego proces beatyfikacyjny toczył się w Huehuetenango w latach 2009-10, a w Watykanie zakończył się podpisaniem przez Franciszka dekretu o męczeństwie 7 listopada 2018.