Reklama

Śp. ks. kan. Stefan Soszka

Do zobaczenia po drugiej stronie życia

Niedziela lubelska 15/2003

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

17 marca br. bazylika mariacka w Leżajsku wypełniła się wiernymi, oczekującymi na rozpoczęcie Mszy św. pogrzebowej i pożegnanie śp. o. Leopolda - ks. Stefana Soszki. Prezbiterium zapełniło ok. 200 kapłanów zakonnych i diecezjalnych, by wspólnie śpiewać jutrznię za zmarłych, przewodnictwo objął o. Kazimierz Zochowski, przed laty magister nowicjatu o. Leopolda w Krakowie. Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył bp Jan Śrutwa. Kustosz sanktuarium w Leżajsku, o. Stanisław Komornik powitał wszystkich zgromadzonych na czele z Księdzem Biskupem i prowincjałem zakonu Bernardynów, o. Romualdem Koślą.
O. Leopold Stefan Soszka przeżył lat 67, w kapłaństwie 42, w zakonie 11. Jak wyglądała jego droga życia? Urodził się 18 kwietnia 1936 r. w Kamionce k. Lubartowa jako jedyny syn Jana i Sabiny. Szkołę podstawową ukończył w Kamionce; po rocznej przerwie podjął naukę w Gimnazjum i Liceum Biskupim w Lublinie z pragnieniem zostania kapłanem. Duży wpływ na rozwój zainteresowań i ukierunkowanie życiowe młodego Stefana miał dyrektor szkoły, ks. kan. Michał Słowikowski. Drugą osobą, która wywarła na niego wpływ, była Emilia Józefacka, historyk i wicedyrektor szkoły. W klasie maturalnej mieszkał już w gmachu Seminarium Duchownego, będąc na tzw. kursie wstępnym. W życie seminaryjne wchodził z pełnym zaangażowaniem, traktując poważnie obowiązki regulaminowe i wskazania przełożonych. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk bp. Piotra Kałwy 9 kwietnia 1961 r. w katedrze lubelskiej.
Pierwszy wikariat na Czwartku w Lublinie w parafii św. Mikołaja przyjął z radością, mimo bardzo skromnych warunków mieszkaniowych. Szybko wszedł w wir pracy parafialnej. Miał wrodzony dar nawiązywania kontaktu z ludźmi i zjednywania ich życzliwości. W pracy duszpasterskiej zaczęły ukazywać się jego talenty i zamiłowania, dotyczyło to przygotowania i przeżywania uroczystości religijno-patriotycznych. Z czasem jego mieszkanie przybrało wygląd biblioteki z cennymi książkami. Z radością i zapałem przyjął zlecone przez proboszcza prace przy dokumentacji i budowie domu parafialnego, wymagające wielkiego wysiłku, pomysłowości, sprytu i znajomości ludzi. Na Czwartku ks. Stefan spotkał ks. inf. Antoniego Chomickiego z Murafy na Ukrainie. Zaczęły się częste wyjazdy na Ukrainę do polskich księży tam pracujących. Szybko stał się tajnym emisariuszem Prymasa Stefana Wyszyńskiego, który z mandatu Stolicy Apostolskiej sprawował pieczę nad Kościołem na Wschodzie. Kilkanaście lat wyjazdów dało mu szeroką znajomość warunków funkcjonowania Kościoła w ZSRR. Gorliwość duszpasterska zaprowadziła go do Baru na Ukrainie, gdzie pracował dwa lata. Przygoda na Wschodzie zakończyła się udziałem w konsekracji przyjaciela - bp. Bronisława Biernackiego (4 lipca 2002 r.) w Kamieńcu Podolskim i jego ingresie do nowej diecezji w Odessie. Później stan zdrowia nie pozwolił już o. Leopoldowi na kolejne wyjazdy.
Kolejnym "przystankiem" była parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lublinie. Od 1975 r. pełnił tu posługę wikariusza i administratora. Znalazł wspólny język z ks. prał. Ignacym Żyszkiewiczem, szybko poznał nowe środowisko, zyskał zaufanie parafian, a przejęcie administracji parafii spotkało się ze wzmożoną mobilizacją parafian na płaszczyźnie życia religijnego, kontaktów duszpasterskich i podjęcia decyzji o budowie dużego domu parafialnego i planach budowy nowego kościoła. Tutaj przyszły nowe wyzwania. Powstający ruch "Solidarności" znalazł u niego duchowe wsparcie, a potem zaangażowanego duszpasterza "Solidarności" Kolejarzy. Z tej parafii został skierowany do organizowania od podstaw nowej lubelskiej parafii - św. Józefa na LSM. Zebrane doświadczenie duszpasterskie, administracyjne i budowlane, znajomość ludzi i nieugięty charakter wobec trudności, pomogły mu w dużej mierze zyskać zrozumienie mieszkańców dzielnicy i ich życzliwość. Rozpoczął pracę od budowy wspólnoty parafialnej, skupiającej się wokół tymczasowej kaplicy. Miał wiele trudności. Od okresu kleryckiego otoczony był "opieką" pracowników SB, którzy nie rezygnowali z żadnej okazji, by utrudniać mu pracę. Otwarcie domu parafialnego dało możliwość czynnego zorganizowania zespołów duszpasterskich. Zostawiając zorganizowaną parafię i zaawansowaną budowę kościoła, wyjechał do Baru na Ukrainie, by służyć w powstającej diecezji kamienieckiej, a jednocześnie z myślą, że po powrocie będzie mógł wreszcie zrealizować swoje powołanie zakonne. Pod koniec drugiego roku pracy na Ukrainie uzyskał zgodę abp. B. Pylaka na rozpoczęcie nowicjatu zakonnego w klasztorze Bernardynów.
8 września 1992 r. ks. Stefan rozpoczął nowicjat w klasztorze Bernardynów w Krakowie. Przed profesją czasową przyszła próba - poważna choroba oczu, która opóźniła profesję, ale nie zmieniła decyzji. Od rozpoczęcia nowicjatu przyjmuje rygory zakonne: zmienia sutannę na habit, przyjmuje imię zakonne. Składa profesję czasową z przekonaniem, że to jest właśnie to, czego poszukiwał. Nowy etap życia to wspólnota klasztorna w Leżajsku. Tam o. Leopold, który chciał być zwykłym zakonnikiem, otrzymuje zadanie bycia proboszczem w parafii mariackiej. Zbierane przez 30 lat doświadczenie bardzo się przydaje w bernardyńskim sanktuarium maryjnym. Na przestrzeni 9 lat proboszczowania dały się zauważyć liczne innowacje duszpasterskie przyjęte przez wiernych, zakonników i księży z uznaniem, m.in. wprowadzenie jednej wspólnej procesji Bożego Ciała w Leżajsku, wspólne nabożeństwo za zmarłych w uroczystość Wszystkich Świętych, zorganizowanie Diecezjalnego Kongresu Rodzin.
Przechodząc do klasztoru w Jelnej, cieszył się, że będzie miał więcej czasu na modlitwę, lekturę i przygotowanie kazań. Jednak ujawniona w październiku 2002 r. choroba nowotworowa wytyczyła ostatni etap drogi o. Leopolda. Diagnoza, a potem operacja w szpitalu w Lublinie, zapowiadały zbliżający się koniec życia. Podczas choroby okazało się, jak wielki krąg życzliwości i pomocy otoczył o. Leopolda ze strony ludzi, u których zapisał się głęboko w sercach swą dobrocią i stylem życia. O. Leopold przyjął chorobę ze spokojem. Przy trzeciej serii chemioterapii organizm załamał się. Rozpoczął się czas odliczania na ostateczne spotkanie z Panem. Klasztor w Jelnej to ostatni przystanek jego pielgrzymki, to ostatnie spotkania z przyjaciółmi, których świadomie żegnał: "do zobaczenia po drugiej stronie życia", to samarytańska posługa ojców, lekarzy, pielęgniarek i sióstr zakonnych, by ulżyć mu w cierpieniu. Rankiem 14 marca o. Leopold odszedł do Pana.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2003-12-31 00:00

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bratanek Józefa Ulmy o wujku: miał głęboką wiarę, silny moralny kręgosłup i niezależność myśli

2024-03-24 08:43

[ TEMATY ]

Ulmowie

Zbiory krewnych rodziny Ulmów

Wiktoria i Józef Ulmowie

Wiktoria i Józef Ulmowie

Bratanek błogosławionego Józefa Ulmy, Jerzy Ulma, opisał swojego wujka jako mężczyznę głębokiej wiary, którego cechował mocny kręgosłup moralny i niezależność myśli. O ciotce, Wiktorii Ulmie powiedział, że była kobietą niezwykle energiczną i pełną pasji.

W niedzielę przypada 80. rocznica śmierci Józefa i Wiktorii Ulmów oraz ich dzieci. Zostali oni zamordowani przez Niemców 24 marca 1944 r. za ratowanie Żydów, których Niemcy zabili jako pierwszych.

CZYTAJ DALEJ

„Napełnił naczynie wodą i zaczął umywać uczniom nogi” (J 13, 5)

Niedziela warszawska 15/2004

[ TEMATY ]

Wielki Tydzień

pl.wikipedia.org

Mistrz Księgi Domowej, "Chrystus myjący nogi apostołom", 1475

Mistrz Księgi Domowej,

1. Wszelkie „umywanie”, „obmywanie się” lub kogoś albo czegoś kojarzy się ściśle z faktem istnienia jakiegoś brudu. Umywanie to akcja mająca na celu właśnie uwolnienie się od tego brudu. I jak o brudzie można mówić w znaczeniu dosłownym i przenośnym, taki też sens posiada czynność obmywania; jest to oczyszczanie się z fizycznego brudu albo akcja symboliczna powodująca uwolnienie się od moralnego zbrukania. To ten ostatni rodzaj obmycia ma na myśli Psalmista, kiedy woła: „Obmyj mnie całego z nieprawości moich i oczyść ze wszystkich moich grzechów …obmyj mnie a stanę się bielszy od śniegu” (Ps 51, 4-9). Wszelkie „bycie brudnym” sprowadza na nas złe, nieprzyjemne samopoczucie, uwolnienie się zaś od owego brudu przez obmycie przynosi wyraźną ulgę.
Biblia mówi wiele razy o obydwu rodzajach zarówno brudu jak i obmycia, czyli oczyszczenia. W rozważaniach niniejszych zajmiemy się obmyciami z brudu w znaczeniu moralnym.

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas do kapłanów: biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem

2024-03-28 13:23

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

Episkopat News/Facebook

Biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem. Jeśli ksiądz prowadzi podwójne życie, jakąkolwiek postać miałoby ono mieć, powinien to jak najszybciej przerwać - powiedział abp Adrian Galbas do kapłanów. Metropolita katowicki przewodniczył Mszy św. Krzyżma w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Podczas liturgii błogosławił oleje chorych i katechumenów oraz poświęca krzyżmo.

W homilii metropolita katowicki zatrzymał się nad znaczeniem namaszczenia, szczególnie namaszczenia krzyżmem, „najszlachetniejszym ze wszystkich dziś poświęcanych olejów, mieszaniną oliwy z oliwek i wonnych balsamów.” Jak zauważył, olej od zawsze, aż do naszych czasów wykorzystywany jest jako produkt spożywczy, kosmetyczny i liturgiczny. W starożytności był także zabezpieczeniem walczących. Namaszczali się nim sportowcy, stający do zapaśniczej walki. Śliski olej wtarty w ciało stanowił ochronę przed uchwytem przeciwnika.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję