Młody Kościół

KS. ADRIAN PUT: – Od kilku lat systematycznie stara się Ksiądz zabierać młodzież na Europejskie Spotkania Młodych Taizé. Skąd fascynacja tym dziełem?

KS. DANIEL GEPPERT: – Moje pierwsze spotkanie ze Wspólnotą było w 1996 r. w Taizé. Wikariusz, który był w mojej parafii, zorganizował wyjazd dla młodych. Nawet nie pamiętam, jak to się stało, że znalazłem się w tej grupie i pojechałem na tydzień do Francji. Oprócz spędzenia wakacji za granicą spodobał mi się klimat tego miejsca. Wszystko proste, bez konfliktów, uniwersalne. Jeszcze wtedy nie znałem pojęcia „ekumeniczne”. Bracia żyją z pracy swoich rąk. Krzyżyk, który jest znakiem rozpoznawczym Wspólnoty, ma kształt gołębicy, symbolu Ducha Świętego, skierowanej ku dołowi, ku ludziom.

– W których europejskich miastach był już Ksiądz z młodymi?

– Od Zachodu na Wschód. Wymieniając wszystkie, to Stuttgart w 1996. Następnie od 2009 kolejno: Poznań, Rotterdam, Berlin, Rzym, Strasburg, Praga, Walencja, Ryga, Bazylea, Madryt.

– Choć widać dziś mniejsze zainteresowanie tego typu wyjazdami, to jednak nie tracą one nic ze swej aktualności i przesłania. Co jest siłą spotkań Taizé?

– Cały schemat spotkania jest taki sam – czy to w Taizé, czy podczas Europejskiej Pielgrzymki Zaufania przez Ziemię na przełomie roku. Poranne modlitwy, śniadanie, spotkania w międzynarodowych grupach dzielenia, obiad, modlitwy południowe, spotkania tematyczne, kolacja, modlitwy wieczorne. W międzyczasie spotkania z ludźmi, zwiedzanie, radość. Bowiem różne narodowości wnoszą swój charakter i temperament. A tym, co nas łączy, jest wiara w Boga. Najbardziej rozpoznawalnym elementem są śpiewy. Kanony z Taizé są znane na całym świecie. Nawet w najmniejszych parafiach się je śpiewa, choć może nie zagłębia się w ich pochodzenie.

– W tym roku nie trzeba będzie jechać zbyt daleko. Europejskie Spotkania Młodych tuż za miedzą... we Wrocławiu. Jak młodzież przyjęła tę wiadomość? Nie szkoda, że tym razem nie będzie dalekiego wyjazdu?

– W tegorocznym spotkaniu możemy czuć się gospodarzami. Choć nie jesteśmy z Wrocławia. Możemy przybyłym pielgrzymom pokazać to, co polskie. Polskie kościoły, tradycje, kulturę i potrawy. Jako że jest to spotkanie ekumeniczne, w Europie w większości goszczą nas więc parafie protestanckie. Tym razem to my ugościmy ich w katolickiej ziemi. Tak przemierzając te różne miasta i widząc gospodarzy, którzy nas przyjmują, to można powiedzieć, że ich młodość już jest historią. Że młodzi gdzieś uciekli z życia duchowego. Mam nadzieję, że Wrocław pokaże odmienny obraz, obraz Kościoła młodego duchem i ciałem. Zwłaszcza że we Wspólnocie jest już czterech braci z Polski, gdzie przez wiele lat był tylko jeden, br. Marek. I jak patrzy się na liczby, to Polacy zawsze stanowią najliczniejszą grupę pielgrzymów.

– Do Wrocławia zapewne będzie chciało pojechać więcej młodych. Skąd z naszej diecezji wyjadą zorganizowane grupy?

– Jest kilku kapłanów, którzy w tym czasie również pielgrzymują ze swoimi grupami: Szprotawa – ks. Damian Drop, Gorzów – ks. Piotr Kamiński, Zielona Góra – ks. Mariusz Jagielski, Zielona Góra – ks. Daniel Geppert (tel. 502 452 401). Być może w tym roku pojadą jeszcze inni. Uczestnikiem może być osoba między 17. a 35. rokiem życia. Koszt uczestnictwa w spotkaniu to 240 zł plus koszta podróży. Zapisy trwają do 1 grudnia.

– I jeszcze jedna niespodzianka. Już za kilka dni spotkanie Taizé także w Zielonej Górze.

– W październiku odebrałem telefon od niespodziewanego rozmówcy. Brat Maciej, najmłodszy z Polaków we Wspólnocie, zadzwonił z zapytaniem, czy byłaby możliwość zorganizowania spotkania w Zielonej Górze. Po upewnieniu się, że jest to możliwe, dałem znać, że mamy zielone światło na działanie. I tak we wtorek 26 listopada w parafii Ducha Świętego w Zielonej Górze o godz. 18 rozpocznie się modlitewne czuwanie przed pielgrzymką. Eucharystia, modlitwa w kaplicy przy krzyżu i spotkanie przy herbacie. Zapraszam wszystkich, którzy kiedykolwiek brali udział w tych spotkaniach i wszystkich, którzy chcieliby się przekonać, czy jest to dla nich. Choć patrząc na moje pierwsze, to powiem, że czasem dobrze dać się porwać i pójść w ciemno. Na pewno nam to nie zaszkodzi, a może pomóc nabrać odwagi. I w dawaniu świadectwa, jako człowieka wierzącego w zlaicyzowanym świecie, oraz w komunikacji międzyludzkiej. Nieznajomość języka angielskiego nie jest przeszkodą.

Ewa Melerska: – Wierzymy, że dzięki św. Szarbelowi dzieją się cuda, dokonują się uzdrowienia. Staje się on też coraz bardziej popularny.

Maroun Mazawi: – Kiedy kilkanaście lat temu przyleciałem do Polski i pokazałem jego zdjęcie, to ludzie pytali mnie, kim jest św. Szarbel? Myśleli nawet, że to św. Mikołaj (śmiech). W ostatnich 4 latach zaczął on być w naszym kraju bardzo popularny.

– Kiedy zauważono u niego oznaki świętości?

– Św. Szarbel przez całe życie pracował na winnicy tak uczciwie, że nigdy nie zjadł nawet jednego winogrona. Pewnego dnia, wracając z pracy, poprosił o oliwę do lampy, ponieważ chciał się pomodlić. W kuchni powiedzieli mu, że nie ma prądu, a poza tym ma do wykonania dużo pracy. Wtedy dwóch ministrantów zaproponowało, że zrobią ją za niego, a on niech pójdzie się modlić. Jednak, chcąc zrobić mu dowcip, zamiast oliwy do lampy wlali wodę. Św. Szarbel zapalił lampę i modlił się. Przechodzący przeor zauważył, że ministranci podglądają modlącego się przez dziurę w drzwiach i zapytał ich, co robią. Powiedzieli mu o kawale, który zrobili. Przeor wszedł do celi św. Szarbela. Posmakował, co jest w lampie i spróbował ją zapalić. Niestety, nie udało mu się tego zrobić. Poprosił św. Szarbela, aby jeszcze raz odpalił swoją lampę i zapaliła się. Wtedy zdumiony przeor prosił świętego, aby go pobłogosławił. Dzięki temu wydarzeniu, o którym można powiedzieć, że był to cud, św. Szarbel zasłużył na życie w pustelni, o którym od dawna marzył.

– Święci są nam potrzebni, żeby realizować Boży plan wobec ludzi.

– Św. Szarbel to symbol. On otwiera tunel do Boga, jak każdy inny święty. Wszyscy oni prowadzą ludzi do Jezusa. Chrystus objawia się nam przez świętych, ale trzeba pamiętać, że oni nie mają nam zastąpić Boga, tylko na Niego wskazywać.

– Kiedy pojawia się kryzys, dają bardziej o sobie znać…

– W Libanie w 1993 r. z paraliżu została uzdrowiona Nouhad Al-Chami za przyczyną św. Szarbela. Wtedy ludzie byli daleko od Kościoła i od Chrystusa, zajęci wojną domową, która w tamtym czasie toczyła się między chrześcijanami a muzułmanami. Św. Szarbel był wówczas narzędziem w ręku Boga, aby przemienić świat. Każdego 22. dnia miesiąca w Libanie przechodzi procesja, którą nakazał sprawować sam święty, który ukazał się we śnie Nouhad.

– Wiadomo, ile cudów dokonało się za wstawiennictwem św. Szarbela?

– Do tej pory wiemy, że dokonało się ok. 30 tys. cudów na całym świecie. Prawie 10% z nich to cuda związane z osobami, które nie były chrześcijanami, a nawet były niewierzące. Ten święty nie ma granic, mimo że przez całe życie nie opuszczał kraju i swojej pustelni. Jest wiele przypadków, że ludzie zawierzyli się Bogu przez św. Szarbela i doznali uzdrowienia. To są piękne znaki, wzrasta wiara również w ludziach, którzy byli niewierzący.

– Mówi się, że każdy święty ma swoją dziedzinę działania. Czy św. Szarbel pomaga w jakichś szczególnych przypadkach?

– Św. Szarbel jest od wszystkich spraw. Mówi się o nim, że jest najlepszym chirurgiem na ziemi. Uzdrawia wiele osób chorych na nowotwory. Był mocno połączony z Bogiem, był Mu posłuszny, dlatego te cuda wciąż tak licznie się dzieją.

– Kult tego świętego jest obecny na całym świecie.

– Figury z jego wizerunkiem są w Meksyku, Polsce, Belgii, znają go na wschodzie i na północy. Myślę, że w każdym kraju ktoś o nim słyszał. Olej, który jest w beczce z umieszczoną relikwią św. Szarbela, jest popularny na całym świecie. Ludzie się modlą, przekazują go dalej, osobom potrzebującym, ale to wiara w Jezusa ma uzdrawiającą moc.

– Organizujesz pielgrzymki do Libanu, kraju, skąd pochodził św. Szarbel. Co szczególnego jest w tym miejscu?

– Św. Jan Paweł II, kiedy był w Libanie w 1997 r., powiedział, że „Liban to przesłanie, to światło dla świata”. Bardzo kochał ten kraj i kanonizował stamtąd dwóch świętych. Byli to św. Rafka i św. Nimatullah al-Hardini, który był nauczycielem św. Szarbela. Liban to jedyny kraj, w którym można spotkać trzy różne religie mieszkające razem, żyjące ze sobą w pokoju. Taki stan jest dopiero od zakończenia wojny domowej, która była tam w latach 1975-90.

– Ilu jest świętych pochodzących z tego kraju?

– Mamy 29 świętych z Libanu. Patronem kraju jest św. Maron, od którego imienia wziął nazwę Kościół maronicki. Pochodził z Syrii i żył w IV wieku.

– Czy Polakom podoba się Liban?

– Tak, ponieważ Liban i Polska to są podobne kraje. Polska to moim zdaniem jedyny kraj w Europie, który pozostał w przeważającej części chrześcijański. Liban to jedyny kraj chrześcijański na Bliskim Wschodzie, w którym wiara jest wciąż żywa i naprawdę przeżywana.

– W Piśmie Świętym też znajdujemy wzmianki o Libanie…

– Liban jest też Ziemią Świętą, ponieważ Jezus również stawiał stopy na tych terenach, dokładnie w Tyrze i Sydonie. Liban pojawia się również w Starym Testamencie kilkadziesiąt razy, a świątynia Salomona była budowana z drewna, pochodzącego z cedrów libańskich.

– Czyli każdy wierzący powinien odwiedzić ten kraj.

– Liban jest piękny, czuć tam chrześcijaństwo. Na każdym kroku możemy spotkać figury Matki Bożej, św. Szarbela, św. Teresy z Liseux, św. Rity, nawet świętych, którzy w Polsce są mało znani, np. św. Weronika Giuliani, Włoszka. Chrześcijanie w Libanie trwają, ponieważ Jezus i Matka Boża oraz św. Szarbel chronią ten kraj i przez tego świętego dają światu znaki.

* * *

Maroun Mazawi
Libańczyk od 19 lat zamieszkujący w Polsce i krzewiący kult św. Szarbela, organizator pielgrzymek do Libanu