Jak niemożliwe jest zrozumienie dziejów Polski bez Chrystusa, tak też nie możemy mieć właściwego obrazu Polski bez osoby Maryi. Sprowadzenie Jasnogórskiej Ikony rozpoczęło przedziwną historię obecności Maryi na ziemi polskiej. Obraz ten wywarł specyficzny wpływ na polską religijność, wszedł w jej dzieje. Szczególnie zaznaczyła się tu obrona Jasnej Góry przed Szwedami i wiążące się z nią Śluby Jana Kazimierza. Do tego wydarzenia nawiązywać bowiem będą wszystkie ważne momenty w życiu narodu i Kościoła, i od tej pory oczy wszystkich Polaków zwrócone będą ku Jasnej Górze.
Ale dlaczego? Dlaczego Jasna Góra stanowi Duchową Stolicę naszego narodu? Dlaczego młodzi i starsi z różnych stron Polski, z całego świata, podejmują wielki trud pielgrzymowania, nawiedzają Jasnogórską Panią, Jej się zawierzają? Odpowiedź, jaką moglibyśmy usłyszeć od ludzi udających się tam z wiarą na pielgrzymkę, jest prosta: "bo tam jest nasza Matka".
Jaka jest rola Maryi - Matki, mówi nam Pismo Święte, opisując cud w Kanie Galilejskiej. Maryja pośredniczyła w przemianie wody w wino. A Jasna Góra jest dla nas polską Kaną. Bo tu w sposób szczególny dokonuje się przemiana ludzkich serc. W tym cudzie wewnętrznej przemiany uczestniczy Maryja, a zewnętrznym znakiem Jej obecności i oddziaływania na Jasnej Górze jest Cudowny Obraz.
historia Obrazu jest bardzo długa i niełatwa do ustalenia. Trudność sprawia określenie autorstwa i czasu powstania Obrazu. Faktem jest, że od 1382 r. znajduje się on na Jasnej Górze. W 1430 r. Obraz został zniszczony przez barbarzyńców i odrestaurowany z polecenia króla Władysława Jagiełły. Jest słynny dzięki cudownej obronie Jasnej Góry przed Szwedami za kadencji przeora paulinów, o. Augustyna Kordeckiego. O zwycięstwie Polaków zadecydowała wówczas nie liczba żołnierzy, ale szczególna opieka Maryi, zaś wiara w tę opiekę dodawała Polakom męstwa i odwagi. Trzy miesiące po obronie Jasnej Góry, 1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej, król Jan Kazimierz ogłosił Najświętszą Marię Pannę Królową Polski.
Jan Kazimierz, w imieniu swoim oraz jako reprezentant narodu polskiego, złożył pierwsze Śluby. 300 lat później, w 1956 r., Śluby te zostały odnowione i od tej pory nazywane są Ślubowaniem Jasnogórskim. Tekst Ślubowania został ułożony przez ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego podczas jego pobytu w więzieniu, w Stoczku Warmińskim. W 1956 r. naród polski, zgromadzony wokół Maryi, ponowił Ślubowanie, w którym przyrzekał:
- żyć w łasce uświęcającej, wolny od grzechu,
- bronić życia każdego poczętego dziecka, a dar życia uważać za największą łaskę Boga,
- strzec nierozerwalności małżeństwa, godności kobiety,
- wychowywać młode pokolenie w wierności Chrystusowi, broniąc je przed zepsuciem i niewiarą,
- pracować nad tym, by w naszej Ojczyźnie wszyscy żyli w miłości, sprawiedliwości i pokoju, aby nie było wśród nas nienawiści i przemocy.
My, Polacy, ślubowaliśmy Maryi stoczyć bój z naszymi wadami narodowymi: lenistwem, lekkomyślnością, pijaństwem i rozwiązłością. Ten program Ślubów Jasnogórskich jest programem życia całego narodu. Jest to także nasz indywidualny program, według którego winniśmy kształtować swoje życie. Powinniśmy też zdać sobie sprawę z tego, że w skali ogólnonarodowej Śluby złożone Maryi - naszej Matce są wciąż boleśnie naruszane i deptane.
Musimy mieć świadomość, że przez realizację Ślubów Jasnogórskich w naszym życiu wypowiadamy Maryi słowa: "Królowo Polski, jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam". Pozostaje więc pytanie, na które każdy z nas, szczególnie w miesiącu maju, winien sobie odpowiedzieć: "Jaki jest mój stosunek do Jasnogórskich Ślubów Narodu i jak je realizuję w moim codziennym życiu?".