W wizji Nowego Jeruzalem, która zwieńcza Apokalipsę Janową, a zatem i całe Pismo Święte, pojawia się stwierdzenie, że „pierwsze rzeczy przeminęły” (21, 4b). W Apokalipsie bardzo często widać kontrast „pierwszy – nowy”, przy czym to, co „nowe”, jest wyrażone za pomocą przymiotnika kainos, który oznacza nowość w sensie jakościowym (nie w sensie czasowym). Stąd mowa jest np. o nowej ziemi i nowym niebie (por. 21, 1). „Pierwsze rzeczy” w Apokalipsie oznaczają pierwsze niebo i pierwszą ziemię, to znaczy rzeczywistość, która naznaczona jest skutkami grzechu pierworodnego. Owe skutki zostały dookreślone w pierwszej części wersetu 21, 4. Jest tam mowa o tym, że w Nowym Jeruzalem otarte będą wszelkie łzy z oczu ludzi, ponadto nie będzie śmierci, żałoby, krzyku ani trudu. Tak więc stary świat naznaczony jest łzami, śmiercią, żałobą, krzykiem i trudem. Chodzi tu o różnego rodzaju cierpienia, które jawią się jako skutek oddziaływania Złego na stworzenie.
Płacz pojawia się w Biblii jako reakcja na doświadczenie różnego rodzaju cierpień: choroby (por. 2 Krl 20, 5), agresji wroga (por. 2 Mch 11, 6), utraty ziemi obiecanej (por. Jr 14, 17), poczucia nieobecności Boga (por. Ps 42, 4), poczucia krzywdy (por. Koh 4, 1), doświadczenia śmierci kogoś bliskiego (por. Jr 8, 23). Drugim przejawem działania zła jest śmierć. Jej związek ze Złym nie ulega wątpliwości (por. Mdr 2, 24). Także krzyk w Biblii wynika z doświadczenia przez człowieka trudnej sytuacji, np. niewoli (por. Wj 3, 7. 9). Krzyk towarzyszył upadkowi Jerozolimy (por. Jr 14, 2). Obok płaczu i krzyku nowa rzeczywistość będzie się charakteryzować brakiem trudu i bólu. Również te doświadczenia spotykają człowieka w sytuacji utraty jakiegoś dobra, np. z powodu śmierci kogoś bliskiego (por. Rdz 27, 41) czy doświadczania jakiegoś ucisku (por. Est 4, 3). Tego wszystkiego w Nowym Jeruzalem już nie ma.
Warto tutaj zadać pytanie: czy wolność od tych przejawów zła jest jeszcze kwestią przyszłości, czy może jest już doświadczana? Aby na nie odpowiedzieć, warto się odwołać do idei charakterystycznej dla teologii św. Jana, a mianowicie tzw. eschatologii zrealizowanej. Otóż Jan ukazuje przyszłe dobra jako coś, co w pewien sposób jest już dostępne dla człowieka, chociaż nie jest to jeszcze w pełni doświadczane. A zatem mając prawo udziału w Nowym Jeruzalem (a prawo to przysługuje tworzącym żywotną więź z Bogiem), mamy już gwarancję tego, że nasza egzystencja będzie wolna od tych trudnych doświadczeń. Jednocześnie żyjąc jeszcze w warunkach „tej ziemi”, nadal ich doświadczamy. Nie powinno to jednak gasić naszej nadziei – powinno nas raczej mobilizować do tego, aby uczynić wszystko, by to doświadczenie cierpienia nie stało się doświadczeniem wiecznym.
