W uroczystość Zesłania Ducha Świętego 5 czerwca bp Jan Piotrowski dokonał poświęcenia kościoła Ducha Świętego w Kielcach. W homilii bp Jan podkreślał, że „ten kościół od dziś przez uroczyste poświęcenie będzie wyłącznym miejscem oddawania czci Bogu”.

Do źródła miłości i prawdy

Mówiąc o symbolice obrzędu namaszczenia ołtarza powiedział, że „jest najważniejszym miejscem w świątyni. On oznacza Chrystusa, który jest kamieniem węgielnym swojego Kościoła. Na ołtarzu, jak na skale Golgoty, składana jest paschalna ofiara Ciała i Krwi Zbawiciela”. Tłumaczył, na czym ma polegać rozwijanie w sobie życia wiary. – To znaczy żyć Chrystusem w każdych okolicznościach, będąc otwartym na działanie Ducha Świętego. On bowiem jest naszą pamięcią o Bogu, który w Jezusie Chrystusie objawia swoją miłość – mówił. – Pozwólmy więc, aby Duch Święty był naszym nauczycielem i życiowym przewodnikiem. On prowadzi człowieka do źródła miłości i prawdy. Niech On nas napełnia swoim światłem, leczy serca rany, rozgrzewa twarde serca i daje szczęście bez miary – nauczał biskup. Podkreślał również rolę kościołów i kaplic, które „nie są miejscem spisku przeciw światu ani miejscem, aby się w nich ukrywać”.

Najcenniejsze kamienie

Historię parafii na os. „Na Stoku” przybliżył ks. proboszcz Marek Czarnota. Powstała ona dekretem bp. Stanisława Szymeckiego 20 grudnia 1986 r. dla blisko 12 tys. jego mieszkańców.

Szybko zorganizowano katechezę i wzniesiono kaplicę. Budowę kościoła rozpoczęła się w 1994 r. z inicjatywy śp. ks. Józefa Dońca. Pomagał mu Społeczny Komitet Budowy kościoła, który wybrał projekt architektów Jacka i Tomasza Kwiecińskich. Większość prac wykonywali sami parafianie społecznie, a ich ofiarność pozwoliła przezwyciężyć trudności. Prace we wnętrzu, związane z wyposażeniem kościoła prowadził już ks. kan. Marek Czarnota, proboszcz od 12 lat. Wyraził on wdzięczność budowniczym, architektom, projektantom i ofiarodawcom, kapłanom, dobrodziejom, parafianom oraz Wspólnocie Sióstr Służek Maryi Niepokalanej, którzy przez długie lata pracowali i tworzyli ten kościół. – Wkład i życie ich wszystkich kryje się za widzialnym wymiarem tej świątyni i to są jej żywe i najcenniejsze kamienie – powiedział.

W poświęconym ołtarzu złożone zostały relikwie męczenników z Pariacoto – bł. Michała Tomaszka i bł. Zbigniewa Strzałkowskiego.

Podczas Mszy św. zabrzmiała skomponowana na tę uroczystość pieśń „Kamień węgielny” ze słowami ks. Jana Kaczmarka w wykonaniu artystów: Renaty Drozd – sopran, Adriana Janusa – baryton, Pawła Łukowca – organy i chóru Adoramus pod jego dyrekcją.

Duchowe przygotowanie do uroczystości stanowiły tygodniowe wieczorne spotkania lectio divina „Biblijne obrazy Kościoła”, które prowadził ks. dr hab. Tomasz Siemieniec.

Radość ze świątyni

W rozmowie z „Niedzielą” inżynier Danuta Zabielska powiedziała: – Uroczystość poświęcenia kościoła jest dla mnie wyjątkowym dniem. Zwieńczeniem wielu lat pracy, trudu wielu osób i całej parafii, która razem z budową naszej świątyni jednoczyła się i wzrastała duchowo. Wierzymy, że Duch Święty nas wspierał i nadal prowadzi. Czasy były trudne, jednak kościół był bardzo potrzebny. Jesteśmy wdzięczni budowniczemu kościoła śp. ks. prob. Dońcowi, który podjął się dzieła i doprowadził do powstania świątyni. Ks. Marek Czarnota pracujący jako proboszcz od 12 lat w parafii przy wsparciu specjalistów, architektów, budowniczych zajął się ukończeniem wnętrza i wystrojem. Dziś możemy się cieszyć z tej pięknej świątyni. Razem z innymi parafianami działałam wiele lat w Społecznym Komitecie Budowy Kościoła, dzieląc się swoim doświadczeniem i wiedzą jako inżynier. Do pracy były wyznaczane bloki i ludzie chętnie przychodzili, aby pomóc w budowie, porządkowaniu terenu. Była wielka mobilizacja. Parafianie dołożyli również starań aby zagospodarować plac wokół kościoła. Najbardziej cieszy nas to, że parafia rozwija się duchowo, że jest tak wiele wspólnot, które otaczają parafian, chorych, rodziny i zmarłych modlitwą. Jest m.in. Stowarzyszenie Rodzin Katolickich działające od wielu lat, liczne koła różańcowe, Apostolstwo Pomocy Duszom w czyśćcu Cierpiącym, wspólnota „W Imię Jezusa” i inne . Ta modlitwa jednoczy nas.