Bliski koniec roku liturgicznego i jesienny nastrój sprzyjają refleksji nad sensem istnienia świata i człowieka. Częścią współczesnego porządku są dotkliwa obecność i panoszenie się zła. Na jego usługach stoją – jak wyraził to prorok Malachiasz – „wszyscy pyszni i wszyscy czyniący nieprawość”. Można odnieść wrażenie, że są bezkarni, a nawet mocniejsi niż ci, którzy pragną dobra i je czynią. Przychodzi na myśl wojna na Ukrainie, gdzie wydatki na zabijanie ludzi i niszczenie kraju wielokrotnie przewyższają wszystkie formy pomocy humanitarnej razem wzięte. A przecież to tylko jeden przykład – na tyle ważny, że dramat tej wojny na rozmaite sposoby dotyczy i nas. W tę niedzielę warto i trzeba wziąć sobie do serca refren psalmu responsoryjnego: „Pan będzie sądził ludy sprawiedliwie”.

Sprawiedliwy sąd oznacza, że Bóg za dobro wynagradza, a za zło karze. Wyznanie wiary zawiera prawdę o Sądzie Ostatecznym, który nieuchronnie czeka każdego człowieka, całą ludzkość. Prorok Malachiasz zapowiada go obrazowo: źli „będą słomą, więc spali ich ten nadchodzący dzień”, a dla dobrych „wzejdzie słońce sprawiedliwości i uzdrowienie w jego skrzydłach”. Skoro tak, to w świecie naznaczonym działaniami zła i grzechu niezwykle ważna i potrzebna jest obecność dobra. Znajduje ona wyraz w świadectwach świętości dawanych w codziennym życiu. Pewność nieuchronnego sądu Bożego nie przekreśla zatem wartości naszej doczesności; przeciwnie – tym mocniej wskazuje na nią jako czas, który trzeba właściwie wykorzystać. Nieporozumienie, któremu uległo wielu mieszkańców Tesaloniki, pozyskanych przez św. Pawła Apostoła do wiary w Chrystusa, polegało na swoistej pogardzie doczesności. Apostoł własną postawą, którą należy naśladować, potwierdził wartość pracy i ostrzegł przed zgubnymi skutkami bezczynności. Rychło bowiem może ona przeobrazić się w lenistwo i prowadzić do apatii, a ta do wyniszczającej depresji.

Czas Sądu Ostatecznego nie jest nam znany. Na nic zdają się zapowiedzi samorodnych proroków, rozpowszechniane zwłaszcza w okresach niepokoju i zamętu. Nie brakuje ich także w środowiskach chrześcijańskich. Stale aktualne pozostają więc słowa Jezusa: „Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: «To ja jestem» oraz: «Nadszedł czas». Nie podążajcie za nimi! I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw «musi się stać», ale nie zaraz nastąpi koniec”. Panoszenie się zła zawsze uderza w ludzi dobrych i przeobraża się w ich prześladowania. Nierzadko mają one krwawy charakter, jednak częściej znajdują wyraz w kpinach, ironii, oszczerstwach i różnych innych odmianach wrogości. Nasze czasy wymownie potwierdzają prawdziwość słów Jezusa, że linia podziału, także w naszej ojczyźnie, przebiega nawet w rodzinach.

Jezus nie tylko zapowiada, jaką cenę trzeba płacić za wierność Bogu, lecz ofiaruje też pomoc. Żaden człowiek, który cierpi z powodu wyznawania Go, nie pozostanie sam: „Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie mógł się oprzeć ani sprzeciwić”. Ten dar wymaga wierności z naszej strony, ale jej warunkiem jest odwaga w wyznawaniu wiary. Nie doświadczamy prawdy mocnego zapewnienia danego przez Jezusa, bo w wyznawaniu wiary i życiu według niej nazbyt często zatrzymujemy się w połowie drogi. Dlatego wierność i odwaga muszą być wspomagane przez cierpliwą wytrwałość. Bardzo mocno wybrzmiewają słowa, które kończą czytanie z Ewangelii według św. Łukasza: „Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie”. Wytrwałość, potrzebna w życiu doczesnym, naznaczonym skutkami zła i grzechu, karmiona w każdych okolicznościach odwagą, otwiera bramę do życia wiecznego.