Dziś już chyba nikomu nie trzeba przypominać, że nasza ojczyzna jest w niebie, a na ziemi jesteśmy tylko pielgrzymami w drodze do domu Ojca. Jak się dostać do nieba? Być świętym. Jest to nie pobożne życzenie, ale przynaglenie samego Boga: „Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!”. I owa świętość nie jest zarezerwowana dla niektórych czy oczekiwana tylko od niektórych, ale jest dla wszystkich. Mojżesz dostaje jasne polecenie od Boga: „Przemów do całej społeczności Izraelitów”. Pewnie wielu z nas chciałoby w taki czy inny sposób wymówić się od tego zadania, które stawia przed nami Pan. Chcielibyśmy przerzucić to na innych, uważając, że to nie dla nas, że nie mamy szans, że poprzeczka jest nie do pokonania – jest ustawiona za wysoko. Nic podobnego. Do nieba idą tylko święci. Jacy zatem święci spośród nas? Ci, którzy nie żywią w swym sercu nienawiści, którzy mają odwagę zwrócić uwagę swemu bratu, gdy idzie złą drogą – zapewne chodzi tu też o brak zgody na zło, ale nade wszystko o miłość do bliźniego, która wypływa z miłości i akceptacji siebie samego. Znając siebie, wychodzę zawsze naprzeciw drugiego z otwartym sercem i wyciągniętą dłonią.

Filarem naszej relacji z drugim człowiekiem jest nasza wiara. To z niej wypływa miłość bliźniego, która sięga dużo dalej niż zwykła relacja społeczna. Miłować nie tylko tych, którzy nas miłują – gdybyśmy postępowali przeciwnie, pozostawalibyśmy w mentalności „oko za oko, ząb za ząb”. „Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie?”. Musimy – my, zmierzający do świętości – przerywać nieustannie spiralę zła, która toczy naszą rzeczywistość w otchłanie piekła; nie tylko piekła ostatecznego, ale także tego, które nieraz rodzi się w naszych rodzinach, domach, społeczeństwach czy narodach: piekła nieprzebaczenia, niekończących się urazów, roszczeń, gniewu.

Nie jest to zadanie łatwe – po ludzku po prostu niemożliwe. Po zachowaniu naszym – od najmłodszych po najstarszych – widzimy, jak silna jest w nas potrzeba zemsty. W tę naszą grzeszną naturę musi wkroczyć Bóg, Chrystus z otwartymi, rozłożonymi ramionami, a nawet dłońmi przybitymi do krzyża, by pokazać, że tylko tak można przezwyciężyć zło na świecie, tylko tak można odnieść zwycięstwo. Jak pisze św. Paweł, razem z Chrystusem musimy dać się przybić do krzyża, który nie pozwoli nam odpowiadać złem na zło. Bóg mógł to uczynić inaczej, mógł wystawić Jezusowi w Ogrójcu zastępy aniołów, którzy by stanęli w Jego obronie... Pozwala się jednak upokorzyć, związać, biczować i na koniec ukrzyżować. Tu dokonują się słowa: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie”. Wiem, że rodzi się w nas bunt na takie podejście, ale taka jest dziś granica przekroczenia naszej grzesznej natury w stronę świętości. To pokonanie samego siebie, wyjście z mentalności pogańskiej i wejście na drogę doskonałości Ojca naszego, który jest w niebie.