Jest spełnionym, uśmiechniętym człowiekiem, ale musiał przejść długą, trudną drogę do miejsca, w którym obecnie się znajduje.

Oaza była przystanią

– Wychowywałem się w rodzinie, w której dużo brakowało. Sytuacja finansowa była bardzo ciężka, potem pojawił się alkohol, więc musiałem szukać różnych sposobów, by sobie radzić. To był rzeczywiście trudny czas. Miałem dużo szczęścia, że trafiłem na oazę, która była dla mnie przystanią i pomogła mi pójść w dobrym kierunku – wspomina Dawid Juszczyszyn. – Spotkania oazowe odbywały się w Przemkowie w parafii Miłosierdzia Bożego, w dawnej stodole zaadoptowanej na kaplicę. Miałem świetną animatorkę Jolantę Janisio i fantastycznego proboszcza ks. Eugeniusza Stelmacha. Potrafili tak zorganizować czas oraz pieniądze na wyjazdy oazowe, by zadbać o nas, młodych. Zobaczyłem, że świat nie jest zły i że w ludziach jest dobro, którym potrafią się dzielić również ze mną. Doświadczyłem akceptacji, wsparcia, zrozumienia i poczucia bezpieczeństwa – dodaje. Potem przyszedł czas na formację i pierwsze wyjazdy oazowe oraz kursy muzyczne prowadzone przez ks. Romana Litwińczuka. Tam poznał ludzi, którzy mieli większe ambicje, marzenia i plany niż on. Pojawił się temat Boga, a w sercu młodego, pogubionego człowieka zaczęły kiełkować pierwsze ziarenka wiary, również w to, że w jego życiu może być inaczej.

Największe marzenie

Zmiany zachodziły powoli. To był proces. Przez 3 lata pracował w kotłowni w Przemkowie. – Ogrzewałem niewielki sklep. Zależało mi na tej pracy, bo za miesiąc dostawałem 120 zł. To były moje pierwsze pieniądze, dzięki którym mogłem zadbać o swoje podstawowe potrzeby – opowiada Juszczyszyn. Kotłownia nauczyła go wytrwałości, pracowitości i odpowiedzialności za powierzone zadanie. Zapewniła azyl – mógł tam odpocząć, w spokoju odrobić lekcje i przygotować się do nauki, bo po ukończeniu szkoły zawodowej podjął 3-letnie dzienne technikum meblarskie. W końcu przyszedł czas na maturę. – Zdałem za trzecim razem. Już wtedy moim największym marzeniem było pomaganie młodzieży w trudnej sytuacji życiowej. Potrzebowałem do tego wykształcenia. To był moment, który „dał mi kopa” do tego, by opuścić dom rodzinny – spakowałem się w jedną torbę i wyjechałem do Zielonej Góry – kontynuuje. W Winnym Grodzie pracował w salonie meblowym. W międzyczasie w parafii św. Alberta Chmielowskiego śp. ks. Czesław Kroczak zaproponował mu prowadzenie scholi, w zamian za pokoik na parafii. Dzięki temu mógł podjąć studia i ukończyć upragnioną pedagogikę. Później przez 10 lat prowadził świetlicę socjoterapeutyczną i działał z dziećmi, młodzieżą i ich rodzicami.

Miejsce wielopokoleniowe

Dobra nie można zatrzymać, więc postanowił się nim dzielić. Założył fundację o wymownej nazwie „Możesz Inaczej” i Dzienny Ośrodek Młodzieżowy, który, co ciekawe, powstał w budynku po starej kotłowni przy ul. Władysława IV 10. Dziś dom tętni życiem. Codziennie w pracowni edukacji i rozwoju odbywają się przedpołudniowe warsztaty dla młodzieży ze szkół średnich oraz podstawowych dotyczące relacji grupowych, profilaktyki uzależnień, podnoszenia poczucia własnej wartości, a także agresji i przemocy. Rocznie miejsce to odwiedza kilka tysięcy młodych osób z zielonogórskich szkół. Po południu z KOTŁOWNI RELACJI korzystają dzieci, młodzież oraz osoby starsze. Do dyspozycji mają pracownię rozrywki: stoły do bilarda, tenisa stołowego, piłkarzyki i gry multimedialne. Przyjeżdżają wychowankowie z całego miasta, mają możliwość zjedzenia posiłku, odrobienia lekcji i różne wartościowe zajęcia z wychowawcami. Od kilku lat dom odwiedza grupa seniorów, więc można powiedzieć, że kotłownia jest już miejscem wielopokoleniowym.

Słowa i czyny

Dawid przekonuje młodych, by stawiali na wartości, budowali relacje, pielęgnowali przyjaźnie i koleżeństwo. Przekazuje wiarę i Ewangelię słowami i czynami. Podkreśla misję fundacji, którą jest szerzenie dobra. – Każdy może inaczej żyć. To „możesz” jest wyborem, bo nic nie musisz; „inaczej” znaczy, że możesz coś zmienić. „Możesz inaczej żyć” to zaproszenie do życia, w którym warto dbać o siebie, o innych, stawiać sobie cele, spełniać marzenia, choćby te najmniejsze – warto żyć, bo życie jest największą wartością i należy je przeżyć jak najlepiej.