Nie ma, sądzę, małżeństwa, które nie otarłoby się o działalność poradnictwa rodzinnego w naszej diecezji. Skoro tak jest, wydaje się czymś naturalnym zapoznanie się z jego działalnością na rzecz małżeństwa i rodziny.

Sięgając do korzeni, nie sposób pominąć działalności Prymasa kard. Stefana Wyszyńskiego, który pierwszy dostrzegł śmiertelne niebezpieczeństwo w głośnej propagandzie zagrożenia przeludnieniem w Polsce. Propaganda miała określony cel - przygotowanie społeczeństwa do niemal jednogłośnego uchwalenia w kwietniu 1956 r. ustawy dopuszczającej zabijanie dzieci nie narodzonych. Tej propagandzie towarzyszyła zmasowana reklama środków przeciwpoczęciowych.

Sługa Boży kard. Stefan Wyszyński począł organizować piony duszpasterstwa, szczególnie lekarzy i pielęgniarek. Z tych duszpasterstw wyłoniły się silne osobowości, których działalność stała się synonimem pionierskich form obrony życia nienarodzonych i troski o budzenie kultury życia małżeńskiego. Przekonano się bowiem, że nie wystarczy przestrzegać przed procedurą zabijania nie narodzonych dzieci, ale że trzeba małżeństwom, zwłaszcza młodym, konkretnego poradnictwa w zakresie odpowiedzialnego rodzicielstwa. Wśród wyróżniających się osób w kręgu duszpasterstwa w Krakowie, a następnie i w Warszawie wyróżniały się m.in.: Wanda Półtawska, Anna Chrzanowska, Teresa Kramarek, Teresa Strzembosz, o. Karol Meissner OSB, Elżbieta Sujak czy Włodzimierz Fijałkowski.

Z ramienia Księdza Prymasa, a następnie Episkopatu Polski wybitną rolę odegrał w organizowaniu ośrodków poradnictwa rodzinnego ks. dr Kazimierz Majdański, późniejszy biskup, twórca Instytutu Studiów nad Rodziną w Łomiankach.

Potwierdzeniem słusznej drogi duszpasterstwa małżeństw i rodzin sała się encyklika Pawła VI Humanae vitae (25 lipca 1968 r.). W Polsce dzięki wcześniejszemu przygotowaniu duszpasterskiemu została przyjęta z wielką ulgą, wdzięcznością, dając impuls do rozwijania duszpasterstwa rodzin, w tym poradnictwia rodzinnego w szczególności. Następstwem encykliki była wydana pierwsza Instrukcja Episkopatu Polski (1969 r.) określająca cele, zadania i formy duszpasterstwa rodzin w Polsce. Stała się ona wzorcową dla innych Episkopatów w skali Kościoła powszechnego.

Ojciec Święty Jan Paweł II jeszcze jako Pasterz Kościoła krakowskiego otaczał szczególną troską poradnictwo rodzinne, dlatego wokół jego działalności skupiło się grono wybitnych specjalistów.

Po synodzie poświęconym problematyce rodzinnej (26 września - 25 października 1980 r.) w Rzymie duszpasterstwu rodzin poświęcił dalekosiężną w wizji i działaniu adhortację apostolską Familiaris consortio. W wielu miejscach dokumentu potwierdza autorytetem Głowy Kościoła przeniesioną z istniejącej w Kościele polskim formy duszpasterstwa rodzin (FC 69).

Pierwszymi doradcami życia rodzinnego na terenie dzisiejszej diecezji sosnowieckiej były osoby, które otarły się o działalność wyżej wspomnianych pionierów duszpasterstwa i poradnictwa rodzinnego. Wśród nich Janina Orzech czy Joanna Jasińska, Elżbieta Ryszka (z Czeladzi). Kolejni doradcy zdobywali "szlify" w Instytucie Teologicznym w Częstochowie. Bp Stanisław Nowak dla potrzeb formacji osób mających podjąć zadania w poradnictwie rodzin 15 września 1988 r. powołał specjalnym dekretem Ośrodek Studium Życia Rodzinnego w Sosnowcu przy parafii św. Barbary, gdzie ówczesnym proboszczem był ks. dr Czesław Tomczyk.

Od tamtego czasu przez Studium Życia Rodzinnego aż do roku obecnego "przewinęło się" 306 słuchaczy, przez okres krótszy czy dłuższy, trzyletniego przygotowania. Spośród nich po zakończeniu Studium, napisaniu pracy dyplomowej, odbyciu praktyki w poradnictwie rodzinnym otrzymało dyplom doradcy życia rodzinnego 68 osób. Czy to dużo, czy mało? I tak, i tak. Aby zaspokoić potrzeby wszystkich ośrodków duszpasterstwa parafialnego - oczywiście, że mało, bo potrzeby są większe, lecz ze względu na wielkie wymagania, jakie się stawia zgłaszającym słuchaczom - to bardzo dużo.

Doradcy życia rodzinnego są dobrze przygotowani do pracy w poradnictwie rodzinnym. Cieszą się dobrą opinią swoich duszpasterzy - dziekanów czy proboszczów. Otoczeni są życzliwą opieką Wydziału Duszpasterstwa Rodzin. Uczestniczą w regularnym pogłębianiu życia religijnego podczas dorocznych rekolekcji i spotkań o charakterze formacyjnym. Mają też stały kontakt z Wydziałem Duszpasterstwa Rodzin. W bezpośredniej pracy poradnictwa rodzinnego zaangażowanych jest aktualnie 72 osoby.