Wychowanie religijno-moralne ma swą suwerenną doniosłość zarówno dla samego Boga, jak i dla człowieka. Ma znaczenie dla przyszłości społeczeństwa, dla rozwiązywania trudności i zagadnień życia społecznego. Tymczasem w świecie dostrzegamy kryzys wielu wartości i postaw, a także samego wychowania. W tej sytuacji wydaje się celowe przypomnieć, jak wychowywał człowieka Prymas Tysiąclecia ks. kard. Stefan Wyszyński - wielki autorytet moralny chrześcijańskiej Polski.

Kard. Stefan Wyszyński jako wychowawca łączył w sobie mądrość działania, odpowiedzialność i służbę. Nauczając starał się pomagać osobom w autentycznym odkrywaniu własnych bogactw intelektu, woli i uczucia. Jego kontakt z młodzieżą był zawsze życzliwy, pełen szacunku i miłości, nastawiony na dawanie świadectwa prawdzie. Rozumiał wychowanie jako przekazywanie prawdy i wprowadzanie wychowywanych w rzeczywistość, wychodząc od prawdy Bóg-człowiek, człowiek-Bóg i kochając wychowanych, proponował model wychowania oparty na prawdzie i dobru, który służy rozwojowi i wyzwoleniu człowieka.

Wśród zasad Prymasowskiego wychowania dostrzega się chrystocentryzm, personalizm, humanizm, a także uniwersalizm. Metody wychowania można sprowadzić do informowania, formowania i inspirowania. Kard. Wyszyński jako wychowawca eksponował prawdy objawione i wartości moralne. Stojąc na stanowisku, by teorie wychowania katolickiego wyprowadzać wprost z prawd wiary, sięgał do bezpośredniego celu wychowania chrześcijańskiego określonego przez Urząd Nauczycielski Kościoła jako "współdziałanie z łaską Bożą nad wyrobieniem człowieka na prawdziwego i doskonałego chrześcijanina, to jest, żeby w ludziach odrodzonych przez chrzest urobić i odtworzyć Chrystusa" (Pius XI, Divini illius magistri, Kielce 1947, s. 66).

W procesie wychowawczym na pierwszym miejscu zawsze stawiał rodzinę, będącą najbliższym otoczeniem wychowywanego dziecka, później Kościół z racji mandatu Chrystusowego, następnie szkołę, jako organ pomocniczy narodu i Kościoła, a na końcu państwo sprawujące nadzór nad pozostałymi i mające zapewnić środki wychowawcze oraz służyć pomocą, zwłaszcza rodzinie.

Ksiądz Prymas uważał wychowanie katolickie za najbardziej uniwersalne. Uznając doniosłą rolę Kościoła w tej dziedzinie podkreślał, iż Kościół ma za sobą doświadczenie wieków i czerpie swe założenia wychowawcze z Ewangelii, która ma charakter jak najbardziej powszechny. Widział w liturgii najodpowiedniejszą i najbardziej powszechną metodę pedagogiczną, przez którą Kościół wychowuje swoje dzieci. Uznawał czynne włączanie młodzieży w życie liturgiczne parafii za sprawę zasadniczą. Było zatem rzeczą niezwykle istotną uczynienie Mszy św. zrozumiałą dla młodzieży. We wspólnocie Kościoła, w której znajduje człowiek swoje miejsce i zadanie, widział możliwość przezwyciężenia osamotnienia nużącego młodzież i doprowadzającego ją do buntu.

Wysoko cenił sobie Katolicki Uniwersytet Lubelski. Przy określaniu uczelni nie zadowalał się pojęciem "uniwersytet", wyrażającym powszechność wiedzy. Podkreślał jego katolickość, co oznacza też powszechność, ale w specyficznym znaczeniu, mającą specjalne zadania w kształtowaniu formacji intelektualnej i moralnej inteligencji katolickiej. Uniwersytet katolicki powinien bowiem prowadzić do doświadczenia religijnego, bardzo ważnego w wychowaniu i w samowychowaniu.

Nie ulega wątpliwości, że kard. Wyszyński wypełnił swą misję nauczyciela. Wychowywał człowieka w duchu prawdy, miłości i służby. Oby jego nauczanie stało się dzisiaj dla nas źródłem refleksji nad istotą wychowania.