Wspomnienia o wojnie secesyjnej są w amerykańskim społeczeństwie nadal żywe. Świadczą o tym liczne publikacje i książki, w których twórcy wykorzystują często przekazy rodzinne. Do takich dzieł należy debiutancka powieść Charlesa Frasiera z 1997 r., gdzie autor inspirował się historią zapisaną w tradycji rodzinnej - jeden z jego przodków odbył w czasie wojny Północy z Południem wędrówkę ze szpitala wojskowego w rodzinne strony. Na podstawie tej popularnej powieści powstał film Wzgórze nadziei, długi epicki utwór o sile uczuć, pomagającej człowiekowi przetrwać w najgorszych czasach.
Akcja rozgrywa się w czasie wojny secesyjnej. Ada, mieszkająca wraz z ojcem na amerykańskim Południu, czeka na powrót ukochanego z frontu. Po śmierci ojca piękna, subtelna i delikatna dziewczyna musi sobie radzić sama. Pomaga jej energiczna Ruby. Tymczasem ranny Immam ucieka ze szpitala i odbywa pełną niebezpieczeństw podróż do rodzinnego domu. Autorzy filmu opisują jak zakochani walczą o przetrwanie, życie i uratowanie swojej miłości. Twórców nie interesuje przebieg działań wojennych i tło historyczne, związane z klęską Południa.
Oglądamy losy zwykłych ludzi, uwikłanych w dramat wojny. Od czasu sławnego Przeminęło z wiatrem nie oglądaliśmy melodramatu z okresu wojny secesyjnej, zrealizowanego z tak wielkim rozmachem epickim. We Wzgórzach nadziei mamy dużo realizmu i szczegółów w odtworzeniu historycznej epoki, lecz w gruncie rzeczy autorzy koncentrują się na opisie determinacji, z jaką Ada i Immam kierowani autentyczną miłością dążą do spotkania ze sobą. Film otrzymał nominacje do Oscara, otworzył także festiwal w Berlinie.